Kocaman bi boşluğun içindeyim. kaçacak yer bulamıyorum.

bunu buraya neden yazıyorum bilmiyorum. 18 yaşında lys den yeni çıkmış bi genç kızım. sınav bitince iyi de geçse kötüde geçse rahatlayacağımı her şeyin iyi olacagını düşünüyordum. oysaki her sey üstüme yıkıldı. nereden başlayayım. şuan başka bi şehirdeyiz liseyi okudugum yer değil.tek bi arkadaşım bile yok. sınavım istediğim gibi geçmedi. babam daha sonuclar gelmeden tercih yapma bi sene daha hazırlan hukuk oku diye baskı yapıyo oysaki bana bi kere bile hukuk okıumak istiyomusun demedi. evde abimle 2 senedir konusmuyorum zaten annemle babam sürekli kavga ediyo. babam giyimime karışıyo annem iki dakika suratımı assam laf ediyo. sınav bitsin istediğim filmleri izlerim bir sürü kitap okurum diyen ben bütün gün yatıyorum. ruhum eskidi. evet gercekten yaşlandım su son 1 ayda. ailemle huzur bulamıyorum. bi sene daha hazırlanmayı ruhen kaldıramam burada o yüzden bu sene gitmem lazım. gecen sene calısayım kazanayım gideyim diye heves ederdim şimdi o da yok. heves sıfır bende. hiç bişeye hevesim kalmadı. kimseyle bi şey paylaşamıyorum içime atmaktan bıktım. annemin beni herkesin gözü önünde küçük düşürme çabalarına anlam veremiyorum . boyum 1.53 civarı bu aralar biraz kilo almısım 48 olmusum herkesin içinde cok sismansın diye taktı bana . bunu kabul etmiyo ama abimle bana farklı muamele gösteriyo. o dogru düzgün çalışmadı ama bol bol tatil yaptı gezdi dolaştı ben teyzemin yanına gitmek istedim göndermediler.o kadar çok örnek var ki bu sene yatılı okudum liseyi eve geldim yüzüme bakmıyolar özlemiyolar. tek yapmak istediğim sey bir an önce buradan gitmek ve üni.yi bitirdikten sonra başka bi şehirde iş bulmak burayı temelli dönme düşüncesi beni çıldırtıyo. ben böyle değildim cıvıl cıvıldım. ama artık gülemiyorum nezaketten bile olsa gülemiyorum. gercekten çok bunaldım ağlamak iyi gelir ama ağlayamıyorum. görseler bir sürü soru kötü laf işiticem çünkü. ne yapıcam ben bilmiyorum sadece paylaşmak istedim birileriyle sanalda olsa birileri bilsiiiin ben cok mutsuzum hiç olmadıgım kadar . daha öncede kötü günler yasadım ama ben hep yasamayı seven umut eden biriydim ama artık tükendim..çok yoruldum.

meleknaz cevap için teşekkürler.
abimle sorunum o kadar çok ki. anlatmaya yoruluyorum ve hatırladıkca üzülüyorum. ama özet su aileden aldıgı güçle ben erkeğim artisliği yaptı bana ben de susmadım. susmayıp hakkımı aradığım için hep suclu ben oldum. hem ruhen hem fiziken bana çok zarar verdi şimdi aynı odayı paylaşan iki yabancıyız ve bana karsı hiç saygıısı yok dısarıdan biri görse aman ne beyefendi der ama evde tam bi canavar. ne diyim ya öyle cok sey var ki yazmayı içim almıyor artık tükendim. ailemle kesinlikle aynı sehirde okumak istemiyorum gidince özlüyorum ama anladım ki ben aile kavramını özlüyormuşum ailemi değil. annem çok az arıyo beni oradayken babam ise hiç. benim şu an en büyük hedefim sevdiğim mesleği şunu bunu gectim bir an önce okuyup başka bi şehirde iş bulmak çünkü üni okuduktan sonrada buraya dönme düşüncesine tahammül edemiyorum.

çok teşekkür ederim bu saatte zaman ayırıp yazdığın için umarım öyle olur.

canım boşlukta olduğunun farkındasın, acele kararlar verme,

sırf ailenden uzaklaşmak için istemediğin bir bölümü veya işsiz kalacağın bir bölümü okuma,

hiçbirimiz doğarken ailemizi seçme şansımız olmadı, az çok hepimiz senin geçtiğin dönemden geçtik,

ilerde bu günlere dönüp baktığında bunlar sana çok büyük dertler gibi görünmeyecek,

mantıklı kararlar ver ki ilerde daha fazla üzülmeyesin.

Seni çok iyi anlıyorum ama deneyimlemiş biri olarak şunları söylemek istiyorum, aman başka şehire gideyim kurtulayım diye düşünürken, iyi bir üniversite olması gerektiğini unutma. Şartlar gittikçe ağırlaşıyor, ailenden kurtulmanın yolu başka bir şehir ama sadece iyi bir üniversiteye girerek başlayacaktır, aksi taktirde okuduğun okulun sana bir getirisi olmadığında onlara tekrar bağımlı olman gerekecek ve bu daha ağır..

canım konunu okuduğumda çok üzüldüm çünkü sen yaşlarındayken bende benzer şeyler yaşadım ve aileme olan kızgınlığım yüzündn çok yanlış kararlar verdim şu hayatta inş sen benden çok daha mantıklı davranırsın sana tavsiyem ailenle yaşadıkların sende özgüven azalmasına sebep olmuştur muhtemelen bende öyle olmuştu çünkü sakın kendini değersiz görme olur mu sen çok özel ve önem verilmeyi hakeden birisin bunu sakın unutma her kararını verirkende önce benim mutluluğum diye düşün ailenle sorunların yaşın ilerledikçe düzelecektir ama bu dönemlerinin önündeki hayatı gölgelemesine izin verme.

KoYu_MaVi .!.:

meleknaz cevap için teşekkürler.
abimle sorunum o kadar çok ki. anlatmaya yoruluyorum ve hatırladıkca üzülüyorum. ama özet su aileden aldıgı güçle ben erkeğim artisliği yaptı bana ben de susmadım. susmayıp hakkımı aradığım için hep suclu ben oldum. hem ruhen hem fiziken bana çok zarar verdi şimdi aynı odayı paylaşan iki yabancıyız ve bana karsı hiç saygıısı yok dısarıdan biri görse aman ne beyefendi der ama evde tam bi canavar. ne diyim ya öyle cok sey var ki yazmayı içim almıyor artık tükendim. ailemle kesinlikle aynı sehirde okumak istemiyorum gidince özlüyorum ama anladım ki ben aile kavramını özlüyormuşum ailemi değil. annem çok az arıyo beni oradayken babam ise hiç. benim şu an en büyük hedefim sevdiğim mesleği şunu bunu gectim bir an önce okuyup başka bi şehirde iş bulmak çünkü üni okuduktan sonrada buraya dönme düşüncesine tahammül edemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hissettiklerimiz, yaşadıklarımız galiba benziyor:)
Tek fark şu; ben 24 yaşındayım.
Yani görüyorsun ki, insan hangi yaşta olursa olsun, ailesiyle ters düşebiliyor.
Senin bu noktada düşünmen gereken, yalnız olmadığın; herkes ailesiyle sorun yaşayabiliyor çünkü.

Bence daha çok gençsin, şu an ki enerjini, düşüncelerini, yeniden sınava hazırlanmak için harca. (Bence)
Çünkü eğer kendi ayaklarının üzerinde duramazsan ve bu yaş'larını en iyi şekilde değerlendirmezsen pişman olma ihtimalin yüksek. (Benim gibi)

Ben de Ygs Lys den yeni çıktım o kocaman boşluktan bende de var . Planlarımız gerceklestirmiyorim çünkü hevesin kalmadı cok yorgunum beynen ve ben de tüm gün yatıyorum. Hobi bulmak lazım aslında

bende geçen sene çıktım ygs lys maratonundan aslında belli bi hedefim yoktu ama yine de istediğim yere yerleştim diyebilirm. ben şehir dışında okumayı seçtim ve bi senem geri de kaldı. şimdi diyorum ki iyiki istanbulda değilde şehir dışında okumuşum diyorum hatta üniversite ortamını falanda özledim. ama ilk şehirden ayrılırken ailemden ayrılcam diye ağladım zırladım hatta oraya gittim hala ağlıyodum yani ailemden uzakta kalcam diye değil de yalnız olcam diyeydi benim ağlayışlarım birazda. benimde ailemle sorunlarım var yani evde sürekli bağırış çağırış bende artık bi an önce gitmek istiyodum. inşallah üniversitede istediğin yeri tutturursun yani şehir dışında okuyarak kafanı dinleyebilirsin diyebilirim kendi adıma

kaderzedemiyim .!.:

canım konunu okuduğumda çok üzüldüm çünkü sen yaşlarındayken bende benzer şeyler yaşadım ve aileme olan kızgınlığım yüzündn çok yanlış kararlar verdim şu hayatta inş sen benden çok daha mantıklı davranırsın sana tavsiyem ailenle yaşadıkların sende özgüven azalmasına sebep olmuştur muhtemelen bende öyle olmuştu çünkü sakın kendini değersiz görme olur mu sen çok özel ve önem verilmeyi hakeden birisin bunu sakın unutma her kararını verirkende önce benim mutluluğum diye düşün ailenle sorunların yaşın ilerledikçe düzelecektir ama bu dönemlerinin önündeki hayatı gölgelemesine izin verme.

Genişletmek için tıkla...

söylediklerin çok doğru özgüven eksikliği çok yaşıyorum şu aralar ben böyle biri değilim ki aslında neseli sen sakrak atılgan birisiydim ama şu an evdeki ben çok çok farklı biri her gün neden yaşadığımı sorguluyorum.

Yazdıklarını okuyunca 9 sene evvel yaşadıklarımı gördüm o satırlarda.
Yoğun baskı. Özgür olma isteği. Ve buna ulaşabilmek için tek yol üniversiteyi kazanıp gitmek.
Su an hissettiklerin çok abartılı duygular, yoğun stres sana yaşadıklarını çekilmez hale getiriyor ama hemen çık bu psikolojiden.
Keyfine bak ve bir sene gerçekten iyi çalış- hiç demoralize olma, üniversite hayatı o kadar çok sey katıyor ki insana gercekten bir sene kapı dışarı çıkmadan çalışsan bile buna değer inan.
Ne okuyacağınla ilgili şimdi konusma bence, puanın gelsin, o zaman oturur adam akıllı ne istediğini söylersin..
Bence şimdi derin bi nefes al ve 9 sene sonrasını düşün. Okul bitmiş, işi gücü oturtmuşsun, işte sözün geçiyo keyfin yerinde.
bunlar için uğraşmaya değer bence. hiç demoralize olma ve kendine odaklan.

xthefelix .!.:

Yazdıklarını okuyunca 9 sene evvel yaşadıklarımı gördüm o satırlarda.
Yoğun baskı. Özgür olma isteği. Ve buna ulaşabilmek için tek yol üniversiteyi kazanıp gitmek.
Su an hissettiklerin çok abartılı duygular, yoğun stres sana yaşadıklarını çekilmez hale getiriyor ama hemen çık bu psikolojiden.
Keyfine bak ve bir sene gerçekten iyi çalış- hiç demoralize olma, üniversite hayatı o kadar çok sey katıyor ki insana gercekten bir sene kapı dışarı çıkmadan çalışsan bile buna değer inan.
Ne okuyacağınla ilgili şimdi konusma bence, puanın gelsin, o zaman oturur adam akıllı ne istediğini söylersin..
Bence şimdi derin bi nefes al ve 9 sene sonrasını düşün. Okul bitmiş, işi gücü oturtmuşsun, işte sözün geçiyo keyfin yerinde.
bunlar için uğraşmaya değer bence. hiç demoralize olma ve kendine odaklan.

Genişletmek için tıkla...

Bence harika bir yorum ve tavsiye:)

taptaze bir ciceksin inan hepimiz ayni yollardan gectik. Ne okumak istiyorsun ? Hangi bolumleri istiyorsun ve NEDEN? Tecrubelerim kadariyla sana yardimci olmaya calisacagim canim ozelden yazabilirsin bana istersen.

Sevgiler