Lütfen beni yargılamadan anlamaya çalışın çok hassasım çünkü..
Eşim kaba bencil bir insandır. Bi o kadar da bana evine çocuğumuza düşkündür bana karşı ilgisini sevgisini hep gösterir bişey olsa gel desem işi ne olursa olsun bırakıp gelir..
Ama söz konusu annesi olursa beni tek kalemde siler işte bu çok canımı yakıyor.
Beni bırakır diye korkumdan annesi bişey yapsa bişey dese susuyorum.
Sanırım ben aciz bir insanım kocamın ilgisi sevgisi olmassa en önemlisi kocam olmassa ölürmüşüm gibi hissediyorum..
Kocamın sevgisine muhtaç gibi hissediyorum kendimi.
Bir gün tartışmamızda ona ya ben ya annen dedim verdiği cevap beni yıktı cevap şu
"30 yıllık annemi 40 günlük karıma değişemem"
Şu an bunu yazarken bile paramparça oldu içim. madem ondan vazgeçemiyorum neden böyle bi soru sordum ki kendimi küçük düşürdüm sonra gelip bu adamla yaşamaya devam ettim..
Bu duygudan nasıl kurtulacam ben keşke ölsem diyorum. Ölsemde kurtulsam bu esaretten : kendi kendimi kapattığım bu zindan dan..
