33 yaşındayım. Kardeşim yok tekim. Sınırlarımı bilen biriyimdir. Sadece biraz özgürlüğüme düşkünüm. Tam bu noktada ailemle uyuşamıyoruz. Sabahlara kadar eve gelmeyeyim kafama göre takılayım diyen biri değilim. Buna rağmen akşam saat 23:30 gibi eve gelmeye bizimkileri zoraki alıştırdım. Arkadaşımda kalmak istesem söyleyene kadar akla karayı seçiyorum. Birşey demiyorlar ama annem yüz ifadesi ve tavrı ile dövmekten beter ediyor. Diyelim bir arkadaşımda kaldım ve ertesi gün eve geldim neredeyse yüzüme bakmıyor ve asla konuşmuyor. Arkadaşlarım bir iki gün şehir dışına çıkalım diyor bunu mümkün değil söyleyemem yani. Bu tarz konuları aşabilenler vardır illaki yol yordam gösterebilirler mi bana
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Konu ailem..
- Konu Sahibi drderin
- Başlangıç Tarihi
- 25 Ekim 2015
- 19.368
- 99.157
- 598
- 41
- 7 Ocak 2016
- 10.355
- 49.963
- 598
- 25 Ekim 2015
- 19.368
- 99.157
- 598
- 41
33 yasında koskoca kadınsın 23 30 gec bir saat degıl, arada arkadasta kalmak ya da gelip sende kalması son derece normal.Maddi olanaklar yüzünden malesef
Bunlara surat yapılması asırı abartı ve gereksiz.
Sevgilin olunca yarın Bıgun ne olacak?
Calısmıyor musunuz?
Bunun çözümü onları ikna etmek değil. Olmazlar çünkü kaç yaşında insanlar bu saatten sonra değişmezler. Çıkın istediğiniz saatte eve gelin. Nasıl bakarsa baksın ne dersin desinler. Tekrar aynısını yapın. Bir kızar iki kızar illa bir noktada alışırlar. 33 yaşındasınız. 17 18 yaşında olsanız bunları böyle rahat söyleyemezdim. Ama yetişkin bir kadınsınız. Kimseden izin almak zorunda değilsiniz doğruyu yanlışı ayırt edebilirsiniz. O kızar şu üzülür demeden kendi doğru bildiklerinizi yapın, yaptıklarınızın da arkasında durun. Yanlış bir şey yapmış gibi utanıp sıkılmayın özür dilemeyin. Bir noktada mutlaka alışırlar.
35 yaşına kadar annesiyle yaşamış biri olarak ben başardım.. zamanında tartıştık, surat yaptı, üzüldü ama alıştı sonunda.. bir bozulacaklar , 2 bozulacaklar ama alışacaklar.. geri adım atmayın, şehirdışına da çıkın..artık çocuk olmadığınızı, yetişkin bir birey olduğunuzu kavga gürültü de olsa kabul edecekler. (Tabi maddi özgürlüğünüz varsa..size güvenleri tamsa bir de ) Bir de ben genel yazdım ama pandemi süreci lütfen evinizde oturun .
Sevgilim var tabiki bunu aileme söylemedim. Çünkü her dışarıya çıkışımı ona bağlar sinir eder beni. Çalışıyorum tabiki.
- 25 Ekim 2015
- 19.368
- 99.157
- 598
- 41
O zaman yapacak bisey yok
O zaman öncelikli sorununuz aileniz değil maddi olanakları düzeltmek olmalı. Ev arkadaşı olur, tek olur ama bir şekilde ayrılmanız gerekiyor. 33 yaşında kendi ayaklarınız üzerinde durabilmeniz önemli. Bir insan yalnız yaşayamıyorsa, yaşamak için birilerine bağımlı ise o insan asla özgür olamaz.Maddi olanaklar yüzünden malesef
Haklısın. Bunlarıda bazen yapıyorum. Kötü bir alışkanlığı olmayan biriyim. Ailemin düşüncesi şu biz buna hala karışabiliriz...
Çok haklısın. Gerekli maddi imkanları yaratsam. Ayrı eve çıksam kalpten giderler emin olabilirsin buna
Şehir dışına çıkabilirim maddi durum olarak bunlara imkanım var. Şuan için zaten evlerdeyiz ama çok yeni birşey yaşadım. Ona nazaran insanların görüşünü öğrenmek istedim
Bunu yaşamayan insanın aman ne olacak çık gez takma demesi çok kolay. Benim ailem de aynı sizinki gibi. Baskıcı kontrolcü insanlar onların her dediğini yaptığınızda hepten cozutuyorlar abartıyorlar. Artık panik ataklarım başlamıştı ailem ne der şunu görürse nolur bunu öğrenirse nolur diye. O noktadan sonra en kötü ne olabilir diyip burnumun dikine gitmeye başladım. Evde büyük kavgalar oldu tabii. Ama bir süre sonra kendilerini geri çektiler. Yine baskı yapıyorlar ama eskiye göre bin kat iyi durumdayım.
Çok iyi yapmışsınız. Bende sizin gibi çok kez isyan ettim. Babam birgün dediki bana 50 yaşınada gelsen kendi kurallarına göre hareket edemezsin. Annem önceden kavga çıkarıyordu şimdi surat konuşmamak vs.. bende gittiğim yerlerden keyif alamıyorum eve geldiğimde surat çekicem çünkü
Yaşımöz büyüyor, çalışmaya başlıyoruz, farklı ortamlarımiz oluyor ama ailelerimizin gözünde hala onların minikleriyiz. Ayaklarıniz üzerinde durmanızı, mutlu olmanızı elbet isterler fakat günümüz kosullarında insan korkuyor olabilir. Siz tabi belli yaşa geldiniz, geldiğiniz gittiğiniz yeri bilirsiniz ama onların açısından bakınca da korumacı yönlerini anlayabiliyorum. Bir de bence aynı evi paylaşıyorsak daha fazla empati gerekiyor, belki de daha fazla konuşmaya ihtiyaç vardır.
Hareket edebilirsin. İstediğin gibi hareket etsen ne olur ki? En kötü ne olabilir? Kendine bunu sor. Şu an il dışına gitmek istiyorum 2 gün gidersem en kötü ne olabilir? En kötü annen baban birkaç gün bağırır, trip atar, surat yapar. Hayat bir şeyleri ertelemek için gerçekten çok kısa.
Daha sevgilinizi bile ailenize soylemezken 23.30 da eve gelmeniz gayet iyi bence.
