Konusamama sorunu :(


Tesekkurler.. ...
 
Bu depresyonda olur bazen..Ben de depresifken hiç konuşasım gelmez,kimseyle görüşesim gelmez,içinm kapanırım..Son yıllarda özellikle,boşanmadan sonra böye bir tip oldum..
 
bende sizin gibi sayılırdım önceden . halada öyleyim ama akrabalarıma karşı sadece . nedense onlarla birlikteyken konuşacak hiç birşey bulamam .arkadamdan kibirli kendini beğenmiş çok soğuk falan diyolarmış hatta anneme . öz teyzem bile diğer teyzeme anlatmış beni konuşmuyo kimseyi beğenmiyo diye .çok üzücü.

neyse ben üniversite 1 . sınıftayken çılgın bi arkadaşla tanıştım . ve iyi anlaştık.o aktif bi kızdı sürekli bişeyler yapmak isterdi bende ona uyum sağlardım . bende kararlıydım bu soğuk halimden kurtulmak için . benim asla cesaret edemiyceğim şeyleri zorla yaptırırdı bana üstüme gelirdi yapmam için iyide ederdi böyle böyle kurtuldum o soğuk halimden . insanlarla konuşurken bir aradayken daha cesaretli oldum onun sayesinde.

diyeceğim sizinde deli dolu bir arkadaşınız olursa ilerde bu durumdan kurtulabilirsiniz bence.insan yanında arkadaşı varken daha cesaretli oluyo bişeyler yapmak için bişeyler yaptıkça çevreniz genişliyo .çevre genişledikçede ardakaş sayın artıyo ve sosyal biri oluveriyosun .
 
öyle ama çılgın arkadaşın da az çok bazı özellikleri uyuşması lazım ki konuşalım çalıştığım yerde öyle birileri var ama örnek vereyim muhabbetleri toplantıları içkili oluyor genelde bende içen biri değilim olmuyor yani
 

ortak noktaların anlaşılması için zaman geçirmek gerek . benim deli dolu dediğim arkadaşla aynı gruptaydık . ilk zamanlar neredeyse konuşmazdım hiç . konuşacak konuda bulamazdım . ama konuşanlara baktığımda her zaman çokta düzgün mantıklı cümleler kurmuyolardı . yani saçma sapan o an aklına ne gelirse neyi söylemek isterse onu konuşuyolardı . zaten böyle böyle muhabbet oluşuyo konu açılıyodu.


her neyse ben konuşamazdım ama iyi dinleyiciydim . saçma sapan dertleri sıkıntıları bıkmadan usanmadan dinleybilirim. ve güler yüzlüyüm . bahsettiğim arkadaşlada bu özelliklerim sayesinde yakınlaştık bence. sizinde onlarla veya başka insanlarla yakınlaşabiliceğiniz iyi arkadaşlık kurabileceiğiniz özellikleriniz vardır .
 
yaşadığınızın nasıl birşey olduğunu bilmiyorum ama inanın bana konuştukça daha çok başınız ağrır. insanların dedikodusunu yapmak ve dinlemek yerine hiç konuşmamak bence çok daha iyi. güvendiğim 1-2 dostum dışında ben de pek kimseyle konuşmuyorum artık. çünkü dikkat etmeden ağzınızdan çıkan her söz size birgün dönebiliyor. ben insanlarla ilgili kötü deneyimler yaşadıkça içime kapandım konuşmayı bıraktım. bu sefer arkamdan soğuk kendini beğenmiş demeye başladılar ama umurumda değil açıkçası. biriyle samimi oluyorsunuz başta havadan sudan muhabbet ediyor sonra zaman geçtikçe ortak tanıdıkların arkasından konuşmalar başlıyor. bu durum beni çok rahatsız ediyor. açıkçası çevremde böyle insanların olmasındansa içine kapanık asosyal olmayı tercih ederim. sıkmayın canınızı eşiniz varmış onunla iyi dost olun, kitap okumayı seviyormuşsunuz ki bence kitap kadar iyi bir dost yok. faydası çok zararı yok. sevgiler...
 
bende evlenene kadar az çok arkadaşı olan biriydim,
evlendikten sonra 8senedir ne arkadaşım var, ne komşum,
ne gidip geldiğim çok akrabam sadece 1 kişi var görüştüğüm,
onun çevresine bakıyorum herkesi tanıyo, bense kimseyi tanımıyorum
karşıki komşularımla bile muhabbetim yok ,
konuşmayı istiyorum ama görünce ne konuşucamki deyip konuşamıyorum.
ama çok sıkıldım bu halımden artık şöyle güzel bir çevrem olsun istiyorum..
işin kötüsü ben konuşmayı unutmuşum sanki ,eşimle bile konuşamıyorum..
birde arkadaşların dediği gibi hep birbirini çekiştirmek oluyo muhabbet, hiç başka bişey yok..
buda hoş bişey değil ne konuşucam ben insanlarla bimiyorum maalesef
 
aynen öyle bu ikiyüzlülük konusu sebebiyle ben aile çevremden eşimin çevresinden iş ortamında ki çevreden uzak duruyorum ama dediğiniz gibi kendimi beğeniyorum gibi algılanıyor.

ikiyüzlülük o kadar normal karşılanıyor ki insanlarda artık hayat felsefesi olmuş.o yüzden ben de eşimde tuhafmışız gibi algılanıyoruz.

keşke yapabilsem ama beni öldürseler hissettiğimden farklı davranamıyorum.karşımdakinde zeka problemi yoksa kendine ne hissettiğimi anlar hareketlerimden.
 
bende sizdenm arkadaşlar
ilkokula 5 yaşında başladımiptim fazla bi çalışma olmadan.
küçüktüm arkadaşar benden büyüktü ezdiler o sıra ondan sonra okul hayatım boyunca ta lise sona kadar sessiz etiketi yapıştırdılar sınıfın en sessizi kim hemen beni gösterirlerdi parmak arasında
tam 11 yıl ben okula kramplarla gittim kimse bilmez ailen bile bilmiyo kızım öyle sessiz diyo onlarda ne yaşadığnı sadece sen biliyosun.bu haldede hiç sınıfta kalmadım şükür çok çalışkan bir öğrenci değildim ama geçecek kadar düzeye sahiptim çalışmadan.
neyse okul bitti lise bitince ben neden böyleyim buna dur demem lazım çok üzülüyorum mide ağrıları bi yere gidip gelince başım ağrılar giriyo ben bu halimden mutlu değil ve zarar görüyorum dedim bişeyler yapmalı dedim fazla kitap okumazdım lise bitene kadar kitap okumaya karar verdim dayımlarda bir kitap gördüm dale carnigin dost kazanma sanatı diye aldım onu geldim
okumaya koyuldum kitap benim dönüm noktam oldu gerçekten gülümseyin insanlara yazıo sebepsiz inanın lben o kitabı elime lana kadar insanlara gülümsemeyi bilmyiodum.üstüne gitmeye başladım zorladım konuşmaya zorladım kendimi aklıma ne gelirse rezil olmak pahasına hiç umursamadım
ve şu an 30 yaşındayım ben beşaltı yıl önce ilaç kullanmaya da başladım
şu an konuşkan bi insanmıyım geveze çok konuşkan bi insanım diyemem ama sesiz etiketi yapıştırmıyolar artık kolay arkadaş ediniyorum eskiden arkadaş edinemezdim gülümsemeyi öğrendim bunu kitaba borçluyum insanlar sempatik uluyo beni artık

geleleim şu anki halime sorunsuzmuyum değilim daha türlü şeyler eklendi sorunlarıma kurtulamadım bu illetten bayrram günleri düğünlerde kalabalık ortamlarda sakinleştirici alarak gidiyorum o şekilde rahatlıyorum ancak halen birabir konuşurken nefesm gidiyo sesim kısılıyo senelerdir evde hizmet eden ben misafire ikram ederken halen ellerim titriyo terliyorum
çarpıntılarım var gelecek kaygııs hayatmdaki işlern yolunda gitmemesi beni anksiyeteli yaptı
başarısızlıklarım beni panik bozuklu yaptı fobilerim çok fazla
çarpıntılarım var sürekli oldu artık antidepreanlar işe yaradımı hayır
sadece sakinleştirici o da malum her zaman alınmıyo.
sonuç olarak üstüne giderek mesafe katettim çok ama çokda sorunum var halen üstüne gitmekde bi yere kadar
benim de durumum böyle arkadaşlar
böyle işte ben böyle nasıl bir evlilik yapacam nasıl çoluk cocuk sahibi olcam nasıl millet evime gelip gidecek bilmyorum
 
Genelde bastirilmis yada fazla otorite gormus insanlar bu sorun yasiyor, bende cocuklugumda ve ergenlik donemimde bastirildigim icin yasadim bunu. Topluma karismaktan korktum, konusursam herkes bana bakicak ayiplayayacak yada ben yanlis bisey soylersem diye korktum, konusuncada aca yanlismiydi soylediklerim korkusu vs vs. Ama ne zaman 20 li yaslarimda bende farkli bireyim herkesle ayni fikre sahip olmak zorunda degilim, ben konusayimda ister dinlesinler ister dinlemesinler fikrini benimseyip kendime guvendim ozaman bunu atlattim.
Simdi cok sukur seninle konusunca rahatliyorum deyip beni arayan arkadaslarim var ve esimde bi kendine hsyrin yok kendini rahatlatamiyorsun diye dalga gecer (anksiyete hastasiyimda)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…