yaptım sadece ilk okul zamanı öyleydim sonra arkadaşlar arasına girmeye çelıştım ama olmuyor ya bilmiyorum ben heryede her ortamda böyle oluyorum ilkokul lise yurt ... heryerde hep yanlış anlaşılıyorum bana doğru düzgün samimi arkdş gözüyle bakan hiç olmadı çok mutsuzum bu yüzden((
cok kötü durumdayz
merhaba arkadaslar konusacak kimsem yok diye icimi size dökmek istedim .
cocuklugumdan beri sessiz sakin bir kizim konuskan degilim diye okulda hep ezildim hic kimse benimle arkadaslik yapmak istemedi bu yuzden hep yalnizdim . Okul hayatim bu yuzden hep kabusdu . Kurslara falan gitmeye calisdim ise yaramadi ayni durumu hep yasadim hep yalniz birakildim . Isanlara güler yüzle yaklasirim iyi niyetliyim ama bazen insanlar bu durumu kulandilar kulanildim. Arkadasim dostum yok
Cok uzattim biliyorum
keyifle okudum cok tesekkürler 
birkac sayfa bile yazsan okurum cünki benimle ayni durumda olup bu durumu asan insanlari daha cok merak ederim . .. konusacak birseyler bile bulamiyorum kafam bos oluyor
bu durumu asmayi cok istiyorum tabiki ama birden bir heyecan bir titreme basliyor kendim kontrol edemiyorum bazen yada bazen karsidaki kisiyle konusacak birsey gelmiyor aklima skliyor karsi taraf
hic uzun olmadi
bende bir anda kendime bir güven gelse adim atiyorum ama o anda titreme geliyor basim titriyor yaa karsidan garip bir bakis beni daha cok endiselendiriyor
yorumları okumadım belki benim söyliceklerimi söyleyenler olmuştur ama cnm bende aynı senin gibiydim ta ki liseye kadar..kimseyle arkadaş olamıyodum,yakın bi arkadaşım dostum sırdaşım yoktu,herkes bana gıcık oluyomuş gibi hissediyodum..lise 1 de sınıfta kaldım ve tatamm:)kendi kendime dedim ki sıfırdan başlicam,ben kendimi nasıl tanıtırsam bundan sonra okul bitene kadar herkes beni böyle bilicek..okul başlayınca herkesle muhabbet ettim,herkesin her lafına atladım bile diyebilirim..önceden herkesin bi grubu vardı ben hep tek kalırdım,beden derslerinde hep sınıfta nöbetçi olmak isterdim çünkü beden hocamız serbest bırakırdı ve ben sap gibi tek başıma otururdum..sonra herşey değişti,çok mu popüler oldum hayır..çok güzel bi kız değildim zaten ama beni böyle kabullenmişlerdi artık...sonra ünv kazandım,şehir dışına gittim..yapayalnız kalıcam korkusu vardı içimde ama yine aynı mantıkla harekete geçtim,okulda yurtta herkes beni çok sevdi,arkadaşlarla evde kalıyorduk millet ne giyeceğine kadar bana sormaya başlamıştı:)yani canım anlican işin sırrı sende..sen kendini nasıl tanıtırsın öyle başlar öyle gider...ortama pasif girdikten sonra kendini değiştirmeye kalkarsan kabullenemezler seni...rahat ol,açık sözlü ol,kendinden farklı yapmacık ol demiyorum ama asıl içindeki seni göster herkese...ben hep derdimki aslında iyi bi kızım ama kimse benim içimi bilmiyo çünkü göstermiyorum ve tanıyamıyolar..seni tanımalarına izin ver
Evet cnm hala yurta kalıyorum hatta. Yurtta arkadaş bulmak çok çok daha kolay. Sadece kendi odandakilerle değil komşu odadakilerle, kantinde, dinlenme salonundakilerlede yakınlık kuruyorsun. İstemesen bile çevrende bir sürü insan oluyor. Anlayacağın çekimser biri bile olsan bir sürü arkadaş edinip diyolağa giriyorsun.
