- 22 Ocak 2016
- 1.452
- 1.890
- 83
Herşeyden korkmaya başladım. Kendimi tanıyamıyorum artık. Kendime inancım kendime güvenim kalmadı. O tuttuğunu koparan azimli özgüveni yüksek olan ben öldü sanki. Ben kara kışın karında yırtık ayakkabıyla yürüyerek okula gittim. Soğuk buz gibi odada battaniyeye sarılarak ders çalıştım. Burslarla okudum. Hayallerim ideallerim vardı. Çok güçlüydüm o zamanlar çünkü kendime inanıyodum. İstediğim yeri kazandım. Başardım.
Ama mutlu olmayı başaramadım. Neden başaramadım ki. Neden olmadı. İki evlilik yaptım yürütemedim. Hamile oldum doğuramadım. Çok korkuyorum artık kaybetmekten. Kendime inancım kalmadı. Mücadele edecek gücüm yok. Ve galiba anksiyete bozukluğu başladı. Bu aralar sık sık annemin öleceği düşüncesi geliyor aklıma çok korkuyorum boğulacak gibi oluyorum. Çok şükür sağlık sorunu yok ama çok korkuyorum. Evden dışarı çıkartmıyorum annemi yolda yürürken ya düşerse ya araba çarparsa diye korkuyorum. İşteyken aradığımda telefonu geç açsa aklım çıkıyo gibi oluyo. Annem artık bunalmış durumda.Bende öyle. Psikiatriye gitmek istemiyorum. Çünkü en kötüsü de bu belki herşeyin kendimin de düzeleceğine inanmıyorum. Böyle yaşamak çok zor
Ama mutlu olmayı başaramadım. Neden başaramadım ki. Neden olmadı. İki evlilik yaptım yürütemedim. Hamile oldum doğuramadım. Çok korkuyorum artık kaybetmekten. Kendime inancım kalmadı. Mücadele edecek gücüm yok. Ve galiba anksiyete bozukluğu başladı. Bu aralar sık sık annemin öleceği düşüncesi geliyor aklıma çok korkuyorum boğulacak gibi oluyorum. Çok şükür sağlık sorunu yok ama çok korkuyorum. Evden dışarı çıkartmıyorum annemi yolda yürürken ya düşerse ya araba çarparsa diye korkuyorum. İşteyken aradığımda telefonu geç açsa aklım çıkıyo gibi oluyo. Annem artık bunalmış durumda.Bende öyle. Psikiatriye gitmek istemiyorum. Çünkü en kötüsü de bu belki herşeyin kendimin de düzeleceğine inanmıyorum. Böyle yaşamak çok zor
