Merhaba arkadaşlar ben 37 haftalık doğum yaptım sezeryan doğum oldu bebeğimde 2 hafta gelişim geriliği vardı 35 haftayla uyumlu oldu 2 kilo doğdu çok şükür bi sağlık sorunu olmadı annem gelemediği için kaynanam baktı bize bir hafta onlara gittim onun evinde kaldık ama keşke bakmasaydı çok baskı yaptı bana psikolojim çok bozuldu sanırım şuan yeni yeni çıkıyor biriken şeyler.. 3 aylık oldu bebeğim bu arada. Kadın sürekli bu çocuk aç sürekli şöyle böyle üşüttürdün çocuğu gazı var ki yazın ortasında doğdu o sıcaklarda asla bir yere çıkmamı gitmeme izin vermiyordu bir hafta orda kaldıktan sonra evimize geçtik bu seferde evde rahatsız etmeye başladı kapının önüne kadar gelince haber ediyordu aşağı kapıyı aç geldim diye 40 o çıkana kadar bebeğimi o yıkadı asla bebeğimle aramda bi bağ olmadı en çokta buna üzülüyorum ben zaten lohusa kafası kim ne derse onu yapıyordum falan ama içten içe de birşeylerin yanlış olduğunu fark ediyordum bizi bir yere salmıyordu evde kalmamı istiyordu sürekli bebeğimle 40 gün hiç dışarı çıkmadık hastane harici sadece çok bunalıyordum sürekli aç aç emdir emdir en sonda da patladım zaten yeter dedim bıktım sizden dedim kavga çıkardım doldum çünkü iyice bebeğimi kendine bağlamıştı sürekli onun dilinden ben anlarım onu bırakıp gidince kendi çocıgumu sana bırakıyor gibi oluyorum falan dedi gelde delirme velhasıl kestim artık görüşmiyorum Kafam da böyle rahat ama kadının etkisi hala üzerimde resmen bebeğimi sürekli aç zannediyorum her ağladığında elim ayağıma dolaşıyor aç diyorum artık nasıl beni korkuttuysa sürekli olduk olmadık yerde mememi çıkartırıp çocugu emdir derdi o bebekte emerdi bende ay açmış çocuk kadın haklıymış derdim nasıl psikolojimi bozduysa hala devam ediyor ve bebeğim asla dışarıyı bir yere gitmeyi sevmiyor dışarı çıktığımız an da başlıyor ağlamaya eve gelince susuyor çocuk geçen akşam avm ye gidelim dedik rezil olduk birdaha tövbe dedim hiç birşey yapamadan geri donduk o ağlayan bebek eve gelince sustu uyudu napıcam ben kızlar hiç iyi değilim hala bebeğim her ağlamasını aç diyip kendimi yıpratıyorum hep emdirmeye çalışıyorum yada mama veriyorum zaten şuan da da meme reddi yaşıyoruz iyice kafayı yedim elimde biberon üstüm açık evde deli gibi çocuğun ağzına bi meme bi biberon verip duruyorum.. gazını falan çıkarıyorum uykusu gelince de uyutuyorum elbette ama bu doyup doymama mevzusunu atamıyorum sürekli beynımden bazen diyorum ben stres olduğum için oda böyle çok zor bi bebek hep ağlıyor hep.. bir yere gitmek istemiyorum gidemiyorum da zaten ağladığı için sırf ağlıyor diye evden çıkmak istemiyorum uykusu emmesi aksayacak diye de istemiyorum hep düşünüyorum acaba emdirecek bir yer varmıdır uyutacak bir yer varmıdır falan hep böyleyim hele şu son birkaç gündür hiç iyi değilim eşim bir an önce gelsin işten diye bekliyorum öyle arayıp duruyorum ne zaman geleceksin diye o gelince içim biraz rahatlıyor kendimi çok yanlız çaresiz hissediyorum bu günler hiç geçmeyecekmiş gibi hissediyorum çok karışık oldu ana duygularımı paylaşacağım kimsede yok öyle buraya yazmak istedim belki yanlız değilimdir bunlar geçecek mi kızlar ne yapmalıyım nasıl geçecek hiç iyi değilim annelik çok zormuş