Kötüyüm ama pişman değilim

Merhaba genç biriyim. Öyle çok bir şey görüp yaşamadım o yüzden kimseye de bu zamana kadar ne bir dişimi göstemek zorunda kaldım ne de kalplerini kırdım. Bunun için ekstra bir çaba da sergilemedim sadece sorun çıkaracak bir olayla henüz karşılaşmamıştım.

Geçende duygusal anlamda toxic bir ilişkim oldu. İlk ilişkim olduğu için de dengesiz davrandım, bir çok yakın oldum bir mesafeli olmasını istedim. Bugün yaptığımın yarın tam tersini yapıyordum. İlişkinin ilerlermesi bana hep korkunç geliyordu. Belki yetiştirilme tarzımdan dolayı sevgilim olması bana garip geldiği için kaçtım, o yüzden hep ilişkimde de geri gitmeye çalıştım ardından neden böyle korkak olduğumu, toplum baskısına boğun eğiyor gibi hissettiğim için kendime kızdım ve inadına sevgili olmayacağım birini sevdiğime inandım kendi kendimi kandırdım yani, kandırmama o kişi de çevremdekiler de yardımcı oldu. Karşımdaki insan da normal değildi o da dengesizdi ama biraz da benim hareketlerim yüzünden artık onun da dengesi şaşmıştı ya da direkt yapısı buydu. Bana kalırsa ikisi de vardı.

Kesinlikle iyi biri değildi ama ataerkil kafada birine yaşadıklarımı anlatınca yoldan geçen birine bile bu kötü bir hareket midir diye sorsak tereddüt etmeden bu kötüdür diyebileceği bir şeye erkek olduğu için onu haklı buldu ve sorunun sadece bende olduğunu bana inandırmak için baskı kurdu. Ona göre erkeklerin ufak şekilde bunları yapması normaldi. Ben o zamanlar onun ataerkil bir yapıda olduğunu bilmediğim için herhalde doğru diyor sorun bende dedim çünkü dediğim gibi ben de normal davranmıyordum.

Karşıdaki kişi istediğini vermediğim an bana kızan biriydi. Kızdı dediğime bakmayın ben bu zamana kadar kimseye kötü olmadığım için 1 hakereti bile beni etkiledi ve ben de bu tavrından dolayı sanırım istediğini yapmaya daha da meyilliyim oldum. Şimdi böyle davrandığım için kendime çok kızıyorum aynı zamanda da artık gözüm açıldı diye seviniyorum.

Onun biraz aşağılık kompleksi vardı, hem kendini çok üstün görürdü hem de bunun benim fark etmem için içten içe çırpınırdı. Ona beklediği gibi üstün biriymiş gibi davranmadığımda da iyice kızardı çünkü ona göre ondan uzaklaşmamam onunla birlikte olmaktan şükran duymam gerekirdi, bazen onu reddedince dile bile getirirdi bunu ve bana aşık da değildi bence sadece takıntılı ve elde edilecek bir şey olarak baktığını düşünüyorum, her zamam derdi seni üstün görüyorum benimle olmana şaşırıyorum diye. Günün sonunda bana arkadaş olmaya söz vermemize rağmen ilanı aşk edip teke tek buluşmalara çağırınca artık tek buluşmayalım dedim diye kızdı yine kendini ezik hissetti veya ona sapıkmış gibi hissettirdim sanırım. Ve komple iletişimi kestik. O günden sonra da hiç konuşmadık iş gereği mecbur 2 hafta sonra göreceğim umrumda değil, üzülmüyorum hatta üzülmediğim için kendime şaşırıyorum. Belki bana son anda hakaret etseydi kendimi affettirmek için türlü türlü şeyler yapardım ama allahtan basitçe gitti ve bende vicdanım yüzünden ona gitmek zorunda kalmadım çünkü hak edecek biri olduğunu düşünmüyorum ve açıkçası tehlikeli biri olduğunu da düşünüyorum. Hayatımda ilk defa biriyle komple iletişimi kestim, ilk defa kalp kırdım defalarca hem de. Kendi menfaatlerim için bencilce davrandım, her hissettiğimi tüm dürüstlüğümle söyledim, pembe yalanlar söylemedim. O yüzden en kötü de en dengesiz de ben oldum. Artık böyle saçma dengesizlikler yapmayacağım, emin olmadığım kişiye tamam demeyeceğim onu anladım bu yaşadıklarımdan. Hayatımda bu olay hiç yokmuş gibi yaşayacağım, karşıdakini tanımamazlıktan geleceğim siz de böyle mi yapıyorsunuz, hayatınızda hiç yokmuş gibi devam ettiğiniz insanlar oldu mu? Kendimi hiç haksız bulmuyorum artık kendi iyiliğim için böyle ufak kalp kırmalarda bir sorun olmadığını düşünüyorum bu düşünce zaten bana garip geliyor. Önceden böyle değildim insanlar beni kötü görmesin diye yırtınırdım resmen ama artık umrumda değil çünkü öbür türlü ben üzülüyorum ve insanları memnun edeceğim diye istemediğim biri oluyorum, yaptıklarımdan pişman değilim çünkü herkesin bu yaptıklarımı kat ve kat fazlasını yaptığını düşünüyorum, (aldatmadım yalan söylemedim sonuçta) bu düşüncem normal mi? Sanırım birinin duygularıyla kendi egom ve ilgi istediğim için oynadım ama ben de bu yaptığımın tam farkında değildim ve karşıdaki insan da melek olmadığı için hiç üzgün değilim. Herkesin başına böyle şeyler geliyor mu, yoksa gerçekten dengesiz miydim ve kendimi aklamak için mi uğraşıyorum?

Sanki yaşadıklarınızı fazla büyütmüşsünüz gözünüzde. Zaten ciddi bir ilişki yok ortada.
Mesajınızın yarısına kadar birlikteliğiniz var sandım ama sonra anladım ki tam anlamıyla bir ilişkiniz olmamış. Bu kadar anlam yüklemeyin.
Ve tabii ki görmezden geldiğim hayatımdan çıkardığım çok insan oldu. Aksi düşünülemez.

pofudukterlik .!.:

Merhaba genç biriyim. Öyle çok bir şey görüp yaşamadım o yüzden kimseye de bu zamana kadar ne bir dişimi göstemek zorunda kaldım ne de kalplerini kırdım. Bunun için ekstra bir çaba da sergilemedim sadece sorun çıkaracak bir olayla henüz karşılaşmamıştım.

Geçende duygusal anlamda toxic bir ilişkim oldu. İlk ilişkim olduğu için de dengesiz davrandım, bir çok yakın oldum bir mesafeli olmasını istedim. Bugün yaptığımın yarın tam tersini yapıyordum. İlişkinin ilerlermesi bana hep korkunç geliyordu. Belki yetiştirilme tarzımdan dolayı sevgilim olması bana garip geldiği için kaçtım, o yüzden hep ilişkimde de geri gitmeye çalıştım ardından neden böyle korkak olduğumu, toplum baskısına boğun eğiyor gibi hissettiğim için kendime kızdım ve inadına sevgili olmayacağım birini sevdiğime inandım kendi kendimi kandırdım yani, kandırmama o kişi de çevremdekiler de yardımcı oldu. Karşımdaki insan da normal değildi o da dengesizdi ama biraz da benim hareketlerim yüzünden artık onun da dengesi şaşmıştı ya da direkt yapısı buydu. Bana kalırsa ikisi de vardı.

Kesinlikle iyi biri değildi ama ataerkil kafada birine yaşadıklarımı anlatınca yoldan geçen birine bile bu kötü bir hareket midir diye sorsak tereddüt etmeden bu kötüdür diyebileceği bir şeye erkek olduğu için onu haklı buldu ve sorunun sadece bende olduğunu bana inandırmak için baskı kurdu. Ona göre erkeklerin ufak şekilde bunları yapması normaldi. Ben o zamanlar onun ataerkil bir yapıda olduğunu bilmediğim için herhalde doğru diyor sorun bende dedim çünkü dediğim gibi ben de normal davranmıyordum.

Karşıdaki kişi istediğini vermediğim an bana kızan biriydi. Kızdı dediğime bakmayın ben bu zamana kadar kimseye kötü olmadığım için 1 hakereti bile beni etkiledi ve ben de bu tavrından dolayı sanırım istediğini yapmaya daha da meyilliyim oldum. Şimdi böyle davrandığım için kendime çok kızıyorum aynı zamanda da artık gözüm açıldı diye seviniyorum.

Onun biraz aşağılık kompleksi vardı, hem kendini çok üstün görürdü hem de bunun benim fark etmem için içten içe çırpınırdı. Ona beklediği gibi üstün biriymiş gibi davranmadığımda da iyice kızardı çünkü ona göre ondan uzaklaşmamam onunla birlikte olmaktan şükran duymam gerekirdi, bazen onu reddedince dile bile getirirdi bunu ve bana aşık da değildi bence sadece takıntılı ve elde edilecek bir şey olarak baktığını düşünüyorum, her zamam derdi seni üstün görüyorum benimle olmana şaşırıyorum diye. Günün sonunda bana arkadaş olmaya söz vermemize rağmen ilanı aşk edip teke tek buluşmalara çağırınca artık tek buluşmayalım dedim diye kızdı yine kendini ezik hissetti veya ona sapıkmış gibi hissettirdim sanırım. Ve komple iletişimi kestik. O günden sonra da hiç konuşmadık iş gereği mecbur 2 hafta sonra göreceğim umrumda değil, üzülmüyorum hatta üzülmediğim için kendime şaşırıyorum. Belki bana son anda hakaret etseydi kendimi affettirmek için türlü türlü şeyler yapardım ama allahtan basitçe gitti ve bende vicdanım yüzünden ona gitmek zorunda kalmadım çünkü hak edecek biri olduğunu düşünmüyorum ve açıkçası tehlikeli biri olduğunu da düşünüyorum. Hayatımda ilk defa biriyle komple iletişimi kestim, ilk defa kalp kırdım defalarca hem de. Kendi menfaatlerim için bencilce davrandım, her hissettiğimi tüm dürüstlüğümle söyledim, pembe yalanlar söylemedim. O yüzden en kötü de en dengesiz de ben oldum. Artık böyle saçma dengesizlikler yapmayacağım, emin olmadığım kişiye tamam demeyeceğim onu anladım bu yaşadıklarımdan. Hayatımda bu olay hiç yokmuş gibi yaşayacağım, karşıdakini tanımamazlıktan geleceğim siz de böyle mi yapıyorsunuz, hayatınızda hiç yokmuş gibi devam ettiğiniz insanlar oldu mu? Kendimi hiç haksız bulmuyorum artık kendi iyiliğim için böyle ufak kalp kırmalarda bir sorun olmadığını düşünüyorum bu düşünce zaten bana garip geliyor. Önceden böyle değildim insanlar beni kötü görmesin diye yırtınırdım resmen ama artık umrumda değil çünkü öbür türlü ben üzülüyorum ve insanları memnun edeceğim diye istemediğim biri oluyorum, yaptıklarımdan pişman değilim çünkü herkesin bu yaptıklarımı kat ve kat fazlasını yaptığını düşünüyorum, (aldatmadım yalan söylemedim sonuçta) bu düşüncem normal mi? Sanırım birinin duygularıyla kendi egom ve ilgi istediğim için oynadım ama ben de bu yaptığımın tam farkında değildim ve karşıdaki insan da melek olmadığı için hiç üzgün değilim. Herkesin başına böyle şeyler geliyor mu, yoksa gerçekten dengesiz miydim ve kendimi aklamak için mi uğraşıyorum?

Genişletmek için tıkla...

Ben de anlaşamadığım ya da kafası bana uymayan insanla ilişkimi kesiyorum en güzeli kafam rahat oluyor en azından takmayın kafanıza

Kafanıza takmayın. Denenmiş ve olmadığı için bitmiş bir durum. Her işte bir hayır vardır. Gerçekten sevmediğiniz üstelik kompleksleri olan birinden ayrıldığınız için sevinin. Zaten sevseniz bile bu tür insanla sağlıklı bir ilişkiniz olamazdı. Üstelik bardağın dolu tarafından bakacak olursak bu ilişki size tecrübe olmuş. Bundan sonraki adımlarınızı bu tecrübeye göre atarsınız diye umuyorum.