İnsanın sevgiye en çok ihtiyaç duyduğu dönem çocukluk dönemidir. Bir kişi, çocukluk yıllarını ne kadar annesinin kucağında ve babasının omuzlarında geçirmişse ruhen o kadar dingin olur.
Bu yüzden bir çocuğun ilk yıllarını annesinin yanında geçirmesi çok önemlidir.
Sevgi sunan hiç kimse anne kucağı kadar sıcağını sunamaz çocuklara. Ve hiçbir omuz baba omuzu kadar yücelere çıkaramaz çocukları.
Özellikle erken çocukluk döneminde bir çocuğu annesinden uzun süre ayrı kalması onun duygusal gelişimini olumsuz etkiler, bazen ciddi hasarlara sebep olabilir.
Zira çocukluk döneminde bir duygusal yakına güvenli bağlanamayan kişiler yetişkinlik döneminde güvensiz bir hayat sürer. Hem küçüklükleri hırçınlık ve söz dinlemezlik içinde geçer, hem de yetişkinlik yılları problemli olur.
Annesine güvenle bağlanamayan kişi, eşine de güven içinde kendisini teslim edemez. Hep, bir yanı kendisini korumak üzere kenarda durur. Ne olur ne olmaz, dünyanın bin bir türlü hâli var diyerek en yakınlarından bile kendini korumaya çalışır. Ve hayatın bir savaş üzerine kurulu olduğunu her fırsatta dile getirir, kendi hayatını da o anlayışla kurgular; eşi ile savaş, işi ile savaş, komşu ve akrabaları ile savaş
Böylesi kişiler hayatlarında başarılı olsa da ruhen hep bir tükenmişlik içindedir. Tahammül güçleri zayıftır, her an patlayacak bir bomba gibidirler.
Çocukluğunda güven duygusunu doyasıya tadamamış çocuklar büyüyüp yetişkin olduklarında kullandıkları en belirgin söz babana bile güvenmeyeceksin olur.
Belki kalabalıklar içinde çok neşelidir bu kişiler. Sosyal hayatın palyaçosu gibi vazgeçilmezdirler. Girdikleri ortamların cıvıl cıvıl şenlendiricisidirler. Ama geceleri aynanın karşısında yüzlerindeki maskeyi çıkardıklarında altındaki mutsuz asık suratlarını kendileri bile görmeye tahammül edemez. Dolayısıyla çoğu defa kendileri ile baş başa kalmayı hiç sevmezler.
Kendi ruh acılarını kendilerinden başkası bilemez
Bugün toplum olarak, ruhunda böylesi acılar barındıran kişilerin sorunları ile boğuşuyoruz. Annesiz büyüyen çocukların sorunlarını konuşuyoruz. Annesi olduğu hâlde anne sevgisine doyamamış veya annesi yanında olmadan büyüyen çocukların oluşturduğu toplumun sıkıntısıdır çektiğimiz.
Sevgisizliktir sorunumuzun adı, aşkı bilememektir. Mevlanasızlıktır çocukların kalbindeki katılaşmış yükün adı. Çocuklar anne sevgisine doyamadan büyüdükleri için kendi çocuklarına da hakkıyla annelik yapamıyor. İşte bu yaman çelişkinin sıkıntısını yaşıyoruz toplum olarak. Çocuklar ile annelerin koparılması sorunudur bugünkü sorunumuzun temelinde yatan.
Bakın etrafınıza göreceksiniz, çocuğuna yetemediğini düşünen birçok anne daha erken yaşlarda davranış öğrenmesi için onu kreşe veriyor. Belki de hiç ihtiyacı yokken madem çocuğu kreşe verdim, okul parasını da çıkarayım düşüncesiyle çalışma hayatına atılıyor.
Günümüz çalışma hayatı ise kadına karşı çok acımasız; Bu kadının bir çocuğu var, işten erken çıksın da çocuğu ile buluşsun demiyor. Aksine, kadın, erkek ile eşittir diyerek erkek gibi çalıştırıyor anneleri.
Eğer bir toplumsal diriliş yaşanacaksa, bu dirilişin ilk saygın kişisi kadınlar olmalı, anneler olmalı. Bunun yolu anneler ile çocuklarını buluşturmaktan geçiyor.
Örneğin, kadınların mesaisi geç başlasın, sabahları bebekleri ile sarmaş dolaş olsunlar. Erkeklerden daha yüksek maaş alsınlar, daha az çalışsınlar. Mesaisi erken bitsin annelerin. Hiçbir şey yapamazsanız, belediyeler annelere özel otobüs, taksi oluştursun. Pembe taksi deyin örneğin bunlara. Anneler saatlerini sokakta otobüs bekleyerek, çocuğuna yetişmek üzere sağa sola koşturarak geçirmesin.
Biliyorum, Bunlar sanayi toplumuna uygun değil. Kadın önce bir iş gücüdür, anne değil diyeceksiniz. Ama gidin bakın kreşlere, çocuklar çiftlik civcivleri gibi işten çıkıp kendisini alacak annelerini bekliyor geç saatlere kadar.
İster işveren olun, ister bu ülkeyi yöneten bir makam sahibi; saat 07.00de kreşe bırakılıp 19.00da alınan çocuklardan oluşacak bir toplumda güvenli ve huzurlu insanlar beklemeniz doğru olmaz.
Uzman Pedagog Adem güneş
Bu yüzden bir çocuğun ilk yıllarını annesinin yanında geçirmesi çok önemlidir.
Sevgi sunan hiç kimse anne kucağı kadar sıcağını sunamaz çocuklara. Ve hiçbir omuz baba omuzu kadar yücelere çıkaramaz çocukları.
Özellikle erken çocukluk döneminde bir çocuğu annesinden uzun süre ayrı kalması onun duygusal gelişimini olumsuz etkiler, bazen ciddi hasarlara sebep olabilir.
Zira çocukluk döneminde bir duygusal yakına güvenli bağlanamayan kişiler yetişkinlik döneminde güvensiz bir hayat sürer. Hem küçüklükleri hırçınlık ve söz dinlemezlik içinde geçer, hem de yetişkinlik yılları problemli olur.
Annesine güvenle bağlanamayan kişi, eşine de güven içinde kendisini teslim edemez. Hep, bir yanı kendisini korumak üzere kenarda durur. Ne olur ne olmaz, dünyanın bin bir türlü hâli var diyerek en yakınlarından bile kendini korumaya çalışır. Ve hayatın bir savaş üzerine kurulu olduğunu her fırsatta dile getirir, kendi hayatını da o anlayışla kurgular; eşi ile savaş, işi ile savaş, komşu ve akrabaları ile savaş
Böylesi kişiler hayatlarında başarılı olsa da ruhen hep bir tükenmişlik içindedir. Tahammül güçleri zayıftır, her an patlayacak bir bomba gibidirler.
Çocukluğunda güven duygusunu doyasıya tadamamış çocuklar büyüyüp yetişkin olduklarında kullandıkları en belirgin söz babana bile güvenmeyeceksin olur.
Belki kalabalıklar içinde çok neşelidir bu kişiler. Sosyal hayatın palyaçosu gibi vazgeçilmezdirler. Girdikleri ortamların cıvıl cıvıl şenlendiricisidirler. Ama geceleri aynanın karşısında yüzlerindeki maskeyi çıkardıklarında altındaki mutsuz asık suratlarını kendileri bile görmeye tahammül edemez. Dolayısıyla çoğu defa kendileri ile baş başa kalmayı hiç sevmezler.
Kendi ruh acılarını kendilerinden başkası bilemez
Bugün toplum olarak, ruhunda böylesi acılar barındıran kişilerin sorunları ile boğuşuyoruz. Annesiz büyüyen çocukların sorunlarını konuşuyoruz. Annesi olduğu hâlde anne sevgisine doyamamış veya annesi yanında olmadan büyüyen çocukların oluşturduğu toplumun sıkıntısıdır çektiğimiz.
Sevgisizliktir sorunumuzun adı, aşkı bilememektir. Mevlanasızlıktır çocukların kalbindeki katılaşmış yükün adı. Çocuklar anne sevgisine doyamadan büyüdükleri için kendi çocuklarına da hakkıyla annelik yapamıyor. İşte bu yaman çelişkinin sıkıntısını yaşıyoruz toplum olarak. Çocuklar ile annelerin koparılması sorunudur bugünkü sorunumuzun temelinde yatan.
Bakın etrafınıza göreceksiniz, çocuğuna yetemediğini düşünen birçok anne daha erken yaşlarda davranış öğrenmesi için onu kreşe veriyor. Belki de hiç ihtiyacı yokken madem çocuğu kreşe verdim, okul parasını da çıkarayım düşüncesiyle çalışma hayatına atılıyor.
Günümüz çalışma hayatı ise kadına karşı çok acımasız; Bu kadının bir çocuğu var, işten erken çıksın da çocuğu ile buluşsun demiyor. Aksine, kadın, erkek ile eşittir diyerek erkek gibi çalıştırıyor anneleri.
Eğer bir toplumsal diriliş yaşanacaksa, bu dirilişin ilk saygın kişisi kadınlar olmalı, anneler olmalı. Bunun yolu anneler ile çocuklarını buluşturmaktan geçiyor.
Örneğin, kadınların mesaisi geç başlasın, sabahları bebekleri ile sarmaş dolaş olsunlar. Erkeklerden daha yüksek maaş alsınlar, daha az çalışsınlar. Mesaisi erken bitsin annelerin. Hiçbir şey yapamazsanız, belediyeler annelere özel otobüs, taksi oluştursun. Pembe taksi deyin örneğin bunlara. Anneler saatlerini sokakta otobüs bekleyerek, çocuğuna yetişmek üzere sağa sola koşturarak geçirmesin.
Biliyorum, Bunlar sanayi toplumuna uygun değil. Kadın önce bir iş gücüdür, anne değil diyeceksiniz. Ama gidin bakın kreşlere, çocuklar çiftlik civcivleri gibi işten çıkıp kendisini alacak annelerini bekliyor geç saatlere kadar.
İster işveren olun, ister bu ülkeyi yöneten bir makam sahibi; saat 07.00de kreşe bırakılıp 19.00da alınan çocuklardan oluşacak bir toplumda güvenli ve huzurlu insanlar beklemeniz doğru olmaz.
Uzman Pedagog Adem güneş
bebeğim şimdi 5 aylık 8.ayına girince işe başlamak zorundayım bende kreşe verırım dıye dusunup,taşınıp,sıkıntı yaparken bu yazı tuz biber oldu
ya cocuk yapmayacaksin ya da bu sekilde olacak 
