Kronik mutsuzluk

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

Merhaba sevgili kadinlar. Benim derdim tam olarak konu basligimdaki gibi. Cok mutsuzum ve dertlesmeye ihtiyacim var.
Aslina bakarsaniz mutsuzlugumun belirli bir sebebi yok. Yani görünür bir sebep yok. Anlatmak istiyorum umarim uzun olmaz.
Simdi ben universite ogrencisiyim. Bolumume dereceyle girdim. Severek okudugum bir bolum olmadi hicbir zaman. Zaten ailemin "o puana yazik etmeyeceksin " gorusu sebebiyle bu bölümü tercih ettim. Bir de o zamanlar havali gelmisti o bölüm ve okul. Simdiki aklim olsa mutlu olacagim yeri secerdim. Neyse. Ben bu bolume isinamama sebebiyle okulumu koca iki bucuk yil uzattim. Bu depresyonumun en onemli sebebi sanirim. Facebooktan okula beraber basladigim okul arkadaslarimin "is yemegi " temali resimlerini goruyorum ve halime cok uzuluyorum :KK43:

Bu surecte kendi isimle ilgili bir firmada işe basladim, yari zamanli muhendis olarak calisiyorum. Aileme yuk olmak istemedim. Burasi okulla ilgili kisim.
Bunun haricinde garip biriyim, eskiden insanlarla cok kolay iletisim kurarken artik insanlara selam veresim bile gelmiyor. Haliyle ne yeni arkadaslar edinebiliyorum ne de sosyallesebiliyorum. Tek sosyal aktivitem erkek arkadasimla haftada bir gittigimiz tiyatro oyunlari.
Eskiden dis gorunusume cok onem verirken simdi tam bir pacozum. Suslenmek hic istemiyorum, yedigim ictigim hicbir seye dikkat etmiyorum. Bunaldikca yiyorum. 48 kiloyken 55e ciktim bir senede.
Derdim ne bilmiyorum. Saglikliyim, ailem saglikli, sevgilim benim icin kosturup duruyor. Ama okulla ilgili bu durumum beni bitiriyor. Kendimi son derece basarisiz ve ezik hissediyorum. Bu konuda siz ne dusunuyorsunuz ? Mezun oldugumda 26 yasima girmis olacagim. Hayata atilmak icin cok mu gec bir yas bu ? Hayatimi mahvettim mi gercekten ? Bu ruh halinden nasil kurtulabilirim fikirlerinize ihtiyacim var. Sizin de boyle cikmazda hissettiginiz zamanlar oldu mu ? Tekrar eski mutlu gunlerinize nasil dondunuz ? Eskiden beni heyecanlandiran hicbir sey icin heyecanlanamiyorum artik ve bu durum beni cok uzuyor :KK43:

Lookinside · 28 Haziran 2015

Ya istanbulda olsan ya sen senle arkadas olsak

resmen ayniyiz sen bana ben sana yorum yapip duruyoruz her seyimiz ayni

tavsiye veremeyecegim biliyorsun ben senden de kotu durumdayim ama seninle cidden yuzyuze gorusmeyi cok isterdim :KK51:

Metisa · 28 Haziran 2015

E oldu tabii. Geçmiş olsun.

26 erken değil. Ama çalışmaya başlamak için geç. E siz zaten alanınızda çalışmaya başlamışsınız, pek de bir şey ıskaladığınız yok.
Selam verin. Konuşun. Kendinizi itekleyin. Alnınızda "Okulunu 2.5 yıl uzattı. LOOSER!" filan yazmıyor. Olur hem öyle şeyler... Herkesin beyninin lapaya döndüğü zamanlar olur. Şu anda bile o konuşacağınız insanların da bin türlü derdi var. Plan yapın, davet edin. Tanımadığınız insanlarla da konuşun. Gülmeye, konuşmaya fırsat arayın. Bunalınca neşeli bir şeyler dinleyip zorla sırıtın. Bir süre sonra gerçekten neşeleneceksiniz.
Ne kadar görücü usülü olsa da aslında o okulu siz seçmişsiniz. İlla ki sevdiğiniz yönleri vardır bölümün. Merakınızı uyandırın. "Aslında ben bunu süper yaparım ki! Sadece yanlış yöntemle oyalanmışım" diyin.
Yiyor musunuz? Yarasıın... Zaten aman aman bir kilo alma durumu da yok. Çalışır ya da başka bir işle meşgul olursanız yemezsiniz. Su için su iyi. :) Mideyi doldurur.
Defileye çıkar gibi süslenmeye üşeniyorsanız da dışarı çıkarken iltifat alabileceğiniz küçük değişiklikler yapın. Ne bileyim farklı bir toka, aksesuar takın filan...
Yürüyüş yapın.
Hala gülmüyor musunuz? Gülün yalnız bakın o önemli...

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

Lookinside .!.:
Ya istanbulda olsan ya sen senle arkadas olsak resmen ayniyiz sen bana ben sana yorum yapip duruyoruz her seyimiz ayni tavsiye veremeyecegim biliyorsun ben senden de kotu durumdayim ama seninle cidden yuzyuze gorusmeyi cok isterdim

Look sen kader ortagimsin zaten :) Ben de cok isterdim ya

Keske bir imkan olsa da gorusebilsek cok isterdim

Ozel mesajla numaralarimizi verelim olmadi, dertlesiriz daraldikca :)

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

Metisa .!.:
E oldu tabii. Geçmiş olsun.

26 erken değil. Ama çalışmaya başlamak için geç. E siz zaten alanınızda çalışmaya başlamışsınız, pek de bir şey ıskaladığınız yok.

Selam verin. Konuşun. Kendinizi itekleyin. Alnınızda "Okulunu 2.5 yıl uzattı. LOOSER!" filan yazmıyor. Olur hem öyle şeyler... Herkesin beyninin lapaya döndüğü zamanlar olur. Şu anda bile o konuşacağınız insanların da bin türlü derdi var. Plan yapın, davet edin. Tanımadığınız insanlarla da konuşun. Gülmeye, konuşmaya fırsat arayın. Bunalınca neşeli bir şeyler dinleyip zorla sırıtın. Bir süre sonra gerçekten neşeleneceksiniz.

Ne kadar görücü usülü olsa da aslında o okulu siz seçmişsiniz. İlla ki sevdiğiniz yönleri vardır bölümün. Merakınızı uyandırın. "Aslında ben bunu süper yaparım ki! Sadece yanlış yöntemle oyalanmışım" diyin.

Yiyor musunuz? Yarasıın... Zaten aman aman bir kilo alma durumu da yok. Çalışır ya da başka bir işle meşgul olursanız yemezsiniz. Su için su iyi. :) Mideyi doldurur.

Defileye çıkar gibi süslenmeye üşeniyorsanız da dışarı çıkarken iltifat alabileceğiniz küçük değişiklikler yapın. Ne bileyim farklı bir toka, aksesuar takın filan...

Yürüyüş yapın.

Hala gülmüyor musunuz? Gülün yalnız bakın o önemli...

Okurken bile gulumsedim biliyor musunuz :) Ne guzel yazmissiniz. Acip acip okuyacagim bunu ben her gun :)

blleg · 28 Haziran 2015

Ya 26 niye gec olsun benim tanidigim bir suru insan var bolumunu yillarca bitirmeye calisip en sonunda bitirip uff ben bu işi yapamayacağım diyerek başka alanlara kayan. Kendinize onem vermekle başlayabilirsiniz. Kimse icin degil kendiniz icin yapin her seyi

zafya · 28 Haziran 2015

cnm hıcbişisi ıcın gec degıldır. bende 29 yasındayım doktora yapıyorum yanı dahala okuyorum ogrencı goruorum kendimi.. kadro beklıyorum.. kı bu kadro da da baya sorunlar olabilio. yani işsizim sevgılım bıle yok bak hıc degılse senın sevgilin varmıs

ama ben asla umudumu kaybetmıyorum.. allah bı kapıyı kaparsa bın kapı acarmıs. bol esma okuyorum ınsalalh guzel bi işim olcak dıye

khaleesi90 .!.:
Merhaba sevgili kadinlar. Benim derdim tam olarak konu basligimdaki gibi. Cok mutsuzum ve dertlesmeye ihtiyacim var.
Aslina bakarsaniz mutsuzlugumun belirli bir sebebi yok. Yani görünür bir sebep yok. Anlatmak istiyorum umarim uzun olmaz.
Simdi ben universite ogrencisiyim. Bolumume dereceyle girdim. Severek okudugum bir bolum olmadi hicbir zaman. Zaten ailemin "o puana yazik etmeyeceksin " gorusu sebebiyle bu bölümü tercih ettim. Bir de o zamanlar havali gelmisti o bölüm ve okul. Simdiki aklim olsa mutlu olacagim yeri secerdim. Neyse. Ben bu bolume isinamama sebebiyle okulumu koca iki bucuk yil uzattim. Bu depresyonumun en onemli sebebi sanirim. Facebooktan okula beraber basladigim okul arkadaslarimin "is yemegi " temali resimlerini goruyorum ve halime cok uzuluyorum Bu surecte kendi isimle ilgili bir firmada işe basladim, yari zamanli muhendis olarak calisiyorum. Aileme yuk olmak istemedim. Burasi okulla ilgili kisim.
Bunun haricinde garip biriyim, eskiden insanlarla cok kolay iletisim kurarken artik insanlara selam veresim bile gelmiyor. Haliyle ne yeni arkadaslar edinebiliyorum ne de sosyallesebiliyorum. Tek sosyal aktivitem erkek arkadasimla haftada bir gittigimiz tiyatro oyunlari.
Eskiden dis gorunusume cok onem verirken simdi tam bir pacozum. Suslenmek hic istemiyorum, yedigim ictigim hicbir seye dikkat etmiyorum. Bunaldikca yiyorum. 48 kiloyken 55e ciktim bir senede.
Derdim ne bilmiyorum. Saglikliyim, ailem saglikli, sevgilim benim icin kosturup duruyor. Ama okulla ilgili bu durumum beni bitiriyor. Kendimi son derece basarisiz ve ezik hissediyorum. Bu konuda siz ne dusunuyorsunuz ? Mezun oldugumda 26 yasima girmis olacagim. Hayata atilmak icin cok mu gec bir yas bu ? Hayatimi mahvettim mi gercekten ? Bu ruh halinden nasil kurtulabilirim fikirlerinize ihtiyacim var. Sizin de boyle cikmazda hissettiginiz zamanlar oldu mu ? Tekrar eski mutlu gunlerinize nasil dondunuz ? Eskiden beni heyecanlandiran hicbir sey icin heyecanlanamiyorum artik ve bu durum beni cok uzuyor

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

blleg .!.:
Ya 26 niye gec olsun benim tanidigim bir suru insan var bolumunu yillarca bitirmeye calisip en sonunda bitirip uff ben bu işi yapamayacağım diyerek başka alanlara kayan. Kendinize onem vermekle başlayabilirsiniz. Kimse icin degil kendiniz icin yapin her seyi

Iste bir de surekli ailemi mahcup ettigimi dusunuyorum. Beni cok severler ama cocuklari ile ovunmek onlar icin cok onemlidir. Babam saygin bir muhendis ve su an benden utaniyor. Etrafindaki herkese yuksek lisans yaptigimi, asistan oldugumu falan soylemis. Bunu duydugumdan beri daha da uzgunum

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

geoshuk .!.:
cnm hıcbişisi ıcın gec degıldır. bende 29 yasındayım doktora yapıyorum yanı dahala okuyorum ogrencı goruorum kendimi.. kadro beklıyorum.. kı bu kadro da da baya sorunlar olabilio. yani işsizim sevgılım bıle yok bak hıc degılse senın sevgilin varmıs ama ben asla umudumu kaybetmıyorum.. allah bı kapıyı kaparsa bın kapı acarmıs. bol esma okuyorum ınsalalh guzel bi işim olcak dıye

Ne guzel doktoranizi yapiyorsunuz, cok tebrik ederim sizi :) Inanim ben de okumayi cok severdim ama simdi herkesin imrenerek baktigi kampuse adim atasim gelmiyor

Kendimi tam bir aptal gibi hissediyorum...

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

Baska kimsecikler yok mu

quantumkizi · 28 Haziran 2015

khaleesi90 .!.:
Baska kimsecikler yok mu

belki durumlarımız çok yakın değildir. yine de bahsedeyim. kendimi çok ait hissettiğim bölüm için çabaladım ve kazandım. henüz 2. yılımda uzattım okulu. sonraki yılları düşünemiyorum bile. ruh hastası akademisyenler yüzünden kabiliyetimi sorguluyorum her an. dostum arkadaşım yok. sevgilim de yok. biçok erkekle flört etmeye çalışıyorum hiçbiriyle olduramadım. hiçkimse yok çevremde. canayakın bi kişiyken asosyal oldum. ben de de yıllardır mutlu olamama sorunu var. içini ne rahatlatır bilemem. kelin ilacı olsa...

khaleesi90 · 28 Haziran 2015

optimistimsi .!.:
belki durumlarımız çok yakın değildir. yine de bahsedeyim. kendimi çok ait hissettiğim bölüm için çabaladım ve kazandım. henüz 2. yılımda uzattım okulu. sonraki yılları düşünemiyorum bile. ruh hastası akademisyenler yüzünden kabiliyetimi sorguluyorum her an. dostum arkadaşım yok. sevgilim de yok. biçok erkekle flört etmeye çalışıyorum hiçbiriyle olduramadım. hiçkimse yok çevremde. canayakın bi kişiyken asosyal oldum. ben de de yıllardır mutlu olamama sorunu var. içini ne rahatlatır bilemem. kelin ilacı olsa...

Siz neler yapiyorsunuz peki toparlanmak icin ?

kardespayi · 29 Haziran 2015

hayatın dibe vurmuş kısmından selamlar.okulu bitiriyorum hatta bitti sayılır elimde hiç bir sey yok.mutsuz uyanmaktan bıktım ne iş ne özel hayat konusunda umudum var

Time Traveler · 29 Haziran 2015

khaleesi90 .!.:
Merhaba sevgili kadinlar. Benim derdim tam olarak konu basligimdaki gibi. Cok mutsuzum ve dertlesmeye ihtiyacim var.
Aslina bakarsaniz mutsuzlugumun belirli bir sebebi yok. Yani görünür bir sebep yok. Anlatmak istiyorum umarim uzun olmaz.
Simdi ben universite ogrencisiyim. Bolumume dereceyle girdim. Severek okudugum bir bolum olmadi hicbir zaman. Zaten ailemin "o puana yazik etmeyeceksin " gorusu sebebiyle bu bölümü tercih ettim. Bir de o zamanlar havali gelmisti o bölüm ve okul. Simdiki aklim olsa mutlu olacagim yeri secerdim. Neyse. Ben bu bolume isinamama sebebiyle okulumu koca iki bucuk yil uzattim. Bu depresyonumun en onemli sebebi sanirim. Facebooktan okula beraber basladigim okul arkadaslarimin "is yemegi " temali resimlerini goruyorum ve halime cok uzuluyorum Bu surecte kendi isimle ilgili bir firmada işe basladim, yari zamanli muhendis olarak calisiyorum. Aileme yuk olmak istemedim. Burasi okulla ilgili kisim.
Bunun haricinde garip biriyim, eskiden insanlarla cok kolay iletisim kurarken artik insanlara selam veresim bile gelmiyor. Haliyle ne yeni arkadaslar edinebiliyorum ne de sosyallesebiliyorum. Tek sosyal aktivitem erkek arkadasimla haftada bir gittigimiz tiyatro oyunlari.
Eskiden dis gorunusume cok onem verirken simdi tam bir pacozum. Suslenmek hic istemiyorum, yedigim ictigim hicbir seye dikkat etmiyorum. Bunaldikca yiyorum. 48 kiloyken 55e ciktim bir senede.
Derdim ne bilmiyorum. Saglikliyim, ailem saglikli, sevgilim benim icin kosturup duruyor. Ama okulla ilgili bu durumum beni bitiriyor. Kendimi son derece basarisiz ve ezik hissediyorum. Bu konuda siz ne dusunuyorsunuz ? Mezun oldugumda 26 yasima girmis olacagim. Hayata atilmak icin cok mu gec bir yas bu ? Hayatimi mahvettim mi gercekten ? Bu ruh halinden nasil kurtulabilirim fikirlerinize ihtiyacim var. Sizin de boyle cikmazda hissettiginiz zamanlar oldu mu ? Tekrar eski mutlu gunlerinize nasil dondunuz ? Eskiden beni heyecanlandiran hicbir sey icin heyecanlanamiyorum artik ve bu durum beni cok uzuyor

Hayatında birçok şey yolunda gidiyor. Ne güzel. Eğer hiçbir derdin olmasaydı o zaman depresyon için bir psikoloğa görünmeni tavsiye ederdim. Ama senin derdin belli. İstemediğin bir bölümü seçtiğin için okul uzamış, okul uzayınca ailenin de olumsuz bakışlarıyla sen kendini sevmemeye başlamışsın. Bence yine de depresyon belirtileri gösteriyorsun ama psikoloğa gitsen bile hayatında kendini sevmemene sebep olan şeyleri düzeltmedikçe tam olarak iyileşmen zor.

İnsan okul arkadaşlarıyla kendini karşılaştırmadan edemiyor. Hele günümüzde herkes facebook, instagram, twitter, foursquare'den devamlı aynı yayını yapıyor. 'Herkes bana baksın, çok mutluyum, ne güzel yemekler yiyorum, hep geziyorum, işimde bir numarayım.' Hepsi % 100 doğru değil, o hayatlara özenmeden önce bunu bir bil.

Sen de hayatında güzel giden şeylerden bahset. Yarı zamanlı da olsa iyi bir firmada çalışıyorsun. Sana düşkün bir erkek arkadaşın var. Tiyatroya zaman ayırabiliyorsun. Eminim güzel yemekler yiyebiliyorsundur (bir daha 55 kilodan şikayet edersen sana kafa atarım ona göre).

26 yaş hiçbir şey değil. Ben o yaşı çoktan geçtim ama hala hayatımı hepten değiştiresim var. Sen birkaç yıl geriden geliyor olabilirsin, ama derslerde öğrenemeyeceğin şeyler öğrenmişsindir. Mutsuzluk insanı çok güzel terbiye eder.

Son bir gayret okulu bitir. Hayatının seni mutsuz eden o dönemi geride kalsın. Diğer ufak sorunlar yani kendine özen göstermeme, aşırı yeme, hayattan zevk almama depresyon belirtileri ama hiçbiri başedilemeyecek büyüklükte sorunlar değil. Beynini biraz kandırmaya çalış. İçinden gelmese de zorla duş al, saçını kolay idare edebileceğin bir modelde kestir, seni mutlu eden ama çok da suçlu hissettirmeyen şeyler yemeye çalış. Bütçen müsaitse renkli yazlık elbiseler, çılgın ayakkabılar al.

Bir de ailenle konuşmaya çalış. Babana onu hayalkırıklığına uğratmış olmanın seni çok üzdüğünü söyle. Mezuniyetinin gecikmesinin tembelliğinden veya derslerini umursamamandan değil onu sevindirmek için seni mutlu etmeyen bir bölümü seçmenden kaynaklandığını onu suçlamadan söyle. Hem onları iftihar ettirecek, hem de kendini mutlu edecek bir yol çizmeye çalıştığını anlat.

Okuduğun bölümün sana sunduğu seçenekler arasında hiç beklenmedik bir kariyer imkanı olabilir. Biraz hayalgücünü çalıştır. Mesela yurtdışında mühendislik eğitiminin üzerine farklı bir alanda master yapabilir misin? Tiyatroya meraklısın sanırım. Boş zamanlarında bir anaokulunda miniklere tiyatro dersi vermek seni mutlu eder mi? Hayat sen onunla neler yapacaksın diye merakla bekliyor. Yavaş yavaş başla. Zorlanıyorsan psikolojik yardım hatta ilaç tedavisi almaktan sakın çekinme.

Son bir abla nasihati (buraya kadar okudun mu yoksa?) mutsuz olduğun için kimseye hesap vermek zorunda değilsin. İnsan bazen hiçbir sebep yokken de mutsuz olabilir. Umarım senin mutlu olmak için bir sürü sebebin olur.

khaleesi90 · 29 Haziran 2015

garfieldandodie .!.:
hayatın dibe vurmuş kısmından selamlar.okulu bitiriyorum hatta bitti sayılır elimde hiç bir sey yok.mutsuz uyanmaktan bıktım ne iş ne özel hayat konusunda umudum var

Ben de derdim okul saniyorum ama belki bitse boyle devam edecek yine. Iki bucuk senede ne kendimi gelistirdim ne de baska bir sey. Okulu uzatip mutlu mesut yasasam problem degildi de. Dipteyim tam olarak

kardespayi · 29 Haziran 2015

khaleesi90 .!.:
Ben de derdim okul saniyorum ama belki bitse boyle devam edecek yine. Iki bucuk senede ne kendimi gelistirdim ne de baska bir sey. Okulu uzatip mutlu mesut yasasam problem degildi de. Dipteyim tam olarak

nasıl çıkılır öğrenirsen bana da haber et :) ben arkadaşlarla cıkıyorum sürekli o bile bir yere kadar normalde de çok neşeli biriyimdir aslında nasıl böyle oldum bilmiyorum

khaleesi90 · 29 Haziran 2015

Time Traveler .!.:
Hayatında birçok şey yolunda gidiyor. Ne güzel. Eğer hiçbir derdin olmasaydı o zaman depresyon için bir psikoloğa görünmeni tavsiye ederdim. Ama senin derdin belli. İstemediğin bir bölümü seçtiğin için okul uzamış, okul uzayınca ailenin de olumsuz bakışlarıyla sen kendini sevmemeye başlamışsın. Bence yine de depresyon belirtileri gösteriyorsun ama psikoloğa gitsen bile hayatında kendini sevmemene sebep olan şeyleri düzeltmedikçe tam olarak iyileşmen zor.

İnsan okul arkadaşlarıyla kendini karşılaştırmadan edemiyor. Hele günümüzde herkes facebook, instagram, twitter, foursquare'den devamlı aynı yayını yapıyor. 'Herkes bana baksın, çok mutluyum, ne güzel yemekler yiyorum, hep geziyorum, işimde bir numarayım.' Hepsi % 100 doğru değil, o hayatlara özenmeden önce bunu bir bil.

Sen de hayatında güzel giden şeylerden bahset. Yarı zamanlı da olsa iyi bir firmada çalışıyorsun. Sana düşkün bir erkek arkadaşın var. Tiyatroya zaman ayırabiliyorsun. Eminim güzel yemekler yiyebiliyorsundur (bir daha 55 kilodan şikayet edersen sana kafa atarım ona göre).

26 yaş hiçbir şey değil. Ben o yaşı çoktan geçtim ama hala hayatımı hepten değiştiresim var. Sen birkaç yıl geriden geliyor olabilirsin, ama derslerde öğrenemeyeceğin şeyler öğrenmişsindir. Mutsuzluk insanı çok güzel terbiye eder.

Son bir gayret okulu bitir. Hayatının seni mutsuz eden o dönemi geride kalsın. Diğer ufak sorunlar yani kendine özen göstermeme, aşırı yeme, hayattan zevk almama depresyon belirtileri ama hiçbiri baş edilemeyecek büyüklükte sorunlar değil. Beynini biraz kandırmaya çalış. İçinden gelmese de zorla duş al, saçını kolay idare edebileceğin bir modelde kestir, seni mutlu eden ama çok da suçlu hissettirmeyen şeyler yemeye çalış. Bütçen müsaitse renkli yazlık elbiseler, çılgın ayakkabılar al.

Bir de ailenle konuşmaya çalış. Babana onu hayalkırıklığına uğratmış olmanın seni çok üzdüğünü söyle. Mezuniyetinin gecikmesinin tembelliğinden veya derslerini umursamamandan değil onu sevindirmek için seni mutlu etmeyen bir bölümü seçmenden kaynaklandığını onu suçlamadan söyle. Hem onları iftihar ettirecek, hem de kendini mutlu edecek bir yol çizmeye çalıştığını anlat.

Okuduğun bölümün sana sunduğu seçenekler arasında hiç beklenmedik bir kariyer imkanı olabilir. Biraz hayalgücünü çalıştır. Mesela yurtdışında mühendislik eğitiminin üzerine farklı bir alanda master yapabilir misin? Tiyatroya meraklısın sanırım. Boş zamanlarında bir anaokulunda miniklere tiyatro dersi vermek seni mutlu eder mi? Hayat sen onunla neler yapacaksın diye merakla bekliyor. Yavaş yavaş başla. Zorlanıyorsan psikolojik yardım hatta ilaç tedavisi almaktan sakın çekinme.

Son bir abla nasihati (buraya kadar okudun mu yoksa?) mutsuz olduğun için kimseye hesap vermek zorunda değilsin. İnsan bazen hiçbir sebep yokken de mutsuz olabilir. Umarım senin mutlu olmak için bir sürü sebebin olur.

Elbette sonuna kadar, dikkatle okudum. Birinin beni anlamasi o kadar guzel ki. Hele de hic tanimadigim birinin. Tanidigim insanlar bu kadar destek olamiyor inanin. Cok tesekkur ederim oncelikle ilgilenip uzun uzun yazdiginiz icin. Babam ne yazik ki konusulup anlasilabilecek biri degildir. Kendimi iyi ifade ederim normalde, ama babam iletisim kurabilen bir insan olmadi hicbir zaman. O yuzden uzulsem de iliskilerimi ciddi anlamda sinirladim babamla, bana zarar veriyordu cunku istemese de.
Diger soyledikleriniz ise okurken bile mutlu etti beni :) Aslinda yapması ne kadar kolay seyler. Ama ustume ölü topragi atilmis gibi sanirim. Her sey gozumde oyle buyuyor ki. Ama tavsiyelerinizi yapmak icin kendimi zorlayacagim.

khaleesi90 · 29 Haziran 2015

garfieldandodie .!.:
nasıl çıkılır öğrenirsen bana da haber et :) ben arkadaşlarla cıkıyorum sürekli o bile bir yere kadar normalde de çok neşeli biriyimdir aslında nasıl böyle oldum bilmiyorum

Ilginc bir sekilde bana hala "ayy beni en cok gulduren insan sensin, ne neselisin, ne komiksin " der surekli arkadaslarim. Baskalarini surekli mutlu edip kendimin bu kadar mutsuz olmam da nasil pis bir celiskiyse artik

kardespayi · 29 Haziran 2015

khaleesi90 .!.:
Ilginc bir sekilde bana hala "ayy beni en cok gulduren insan sensin, ne neselisin, ne komiksin " der surekli arkadaslarim. Baskalarini surekli mutlu edip kendimin bu kadar mutsuz olmam da nasil pis bir celiskiyse artik

ahaha aynı şeylermiş aslında benim de meslek olayım aynı şekilde.doktor olmak aklımda yoktu o puanla tıp yazılır falan diye biraz aile baskısyla geldim.şimdi mesleki anlamda önemli bir sınavım bana yük gibi geliyor ama artık bu yolan da geri dönmem bitti zaten okul.hevesim kaçtı herşeye karşı

Time Traveler · 29 Haziran 2015

khaleesi90 .!.:
Elbette sonuna kadar, dikkatle okudum. Birinin beni anlamasi o kadar guzel ki. Hele de hic tanimadigim birinin. Tanidigim insanlar bu kadar destek olamiyor inanin. Cok tesekkur ederim oncelikle ilgilenip uzun uzun yazdiginiz icin. Babam ne yazik ki konusulup anlasilabilecek biri degildir. Kendimi iyi ifade ederim normalde, ama babam iletisim kurabilen bir insan olmadi hicbir zaman. O yuzden uzulsem de iliskilerimi ciddi anlamda sinirladim babamla, bana zarar veriyordu cunku istemese de.
Diger soyledikleriniz ise okurken bile mutlu etti beni :) Aslinda yapması ne kadar kolay seyler. Ama ustume ölü topragi atilmis gibi sanirim. Her sey gozumde oyle buyuyor ki. Ama tavsiyelerinizi yapmak icin kendimi zorlayacagim.

Başka bir yardımım olursa özelden mesaj at. Beraber beyin fırtınası yaparız. Bana bazen ilham gelir çok çılgın fikirler bulurum. :KK66:

Kronik mutsuzluk

Üye

Üye

Popüler Üye

Üye

Üye

Sevmekle başlar her şey

Guru

Üye

Üye

Üye

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Üye

Guru

Hope is a good thing and no good thing ever dies

Üye

Guru

Üye

Üye

Guru

Hope is a good thing and no good thing ever dies

Benzer Konular