- 10 Şubat 2013
- 516
- 577
- 123
Az kalsın bebeğimden oluyordum. Bitanem...
Düşünemedim, hep aksi istikamette beni doldurdular.
Yaşım gençmiş, bu zamanda çocuğa bakmak zormuş, insanlar anca kendilerini geçindirebiliyorlarmış çocuk da neymiş,
çocuk olunca her ortama rahatça girilmezmiş, vücudum bozulurmuş, çalışmayı bırakmam gerekirmiş gibi gibi gibi...
Öyle doluyum ki...
Tamam bende hatalıyım onların konuşmalarına izin verdiğim ve de kendimi geliştirmediğim için.
Ama her ağızdan bir ses çıkıyordu. Hepsi ayrı ayrı doldurdu beni.
Ben, anne olacak ben, neler neler düşündüm! Anneliği nasıl bu kadar ucuz kabul ettim!
Az kalsın aldırıyordum bebeğimi, kürtaj olacaktım.
Kanıyordum az kalsın, kürtaj hakkımızdır diyenlere...
Kıyıyordum az kalsın minik yavrumun canına...
Önyargılara kapılıp anneliği yaşayamayacaktım az kalsın...
Sanki yavrumun rızkını verecek onlardı!
Çocuğa bir başkası bakınca bu meslek oluyor da annesi kendi çocuğuna bakınca bu neden işsizlik oluyor?
Çalışmayan kadını eşinin kölesi görüyor bazıları. Ve okumuş cahillerin olduğunu görmek insanı üzüyor.
Eğitimli biriyim, neyin ne olduğunu anlayabiliyorum. Ve insanlardan ricam şu: kimliğinizi başkalarının düşünceleri uğruna hiç etmeyin! Anneliğinizi, eşliğinizi bilin. Naifliğinizden vazgeçmeyin. Evin yönetimi, düzeni kadınındır unutmayın.
Geleceğe güzel yuvalar ve güzel insanları miras bırakırsınız bu taktirde.
Araştırdım, annenin çocuklar birlikteliği güven duygusunun gelişmesini sağlıyormuş, maddi manevi sağlıklı olmasını sağlıyormuş.
Anneyi yavrusundan ayıranlar ne kadar da acımasız!
Dolduruşları kafamdan silip anneliği yüreğimde hissetmeye başladığım gün işimden ayrıldım. Çocuğumu belli bir yaşa getirene kadar da işe dönmeyi düşünmüyorum.
Evde bebeğimle başbaşa kendimizi geliştireceğiz, bundan güzel şey mi olur?
Dolduruşlara öyle kanmışım ki birkaç ay anneliğimi hissedemedim. Evlenmeden dahi annelik duygusunun büyüsünü hisseden ben hamileliğimin birkaç ayı annelik duygusunu hissedemedim.
Ne yazık, affetmeyeceğim beni dolduranları.
Affetmeyeceğim!
BÜŞRA ŞÜKRAN
Düşünemedim, hep aksi istikamette beni doldurdular.
Yaşım gençmiş, bu zamanda çocuğa bakmak zormuş, insanlar anca kendilerini geçindirebiliyorlarmış çocuk da neymiş,
çocuk olunca her ortama rahatça girilmezmiş, vücudum bozulurmuş, çalışmayı bırakmam gerekirmiş gibi gibi gibi...
Öyle doluyum ki...
Tamam bende hatalıyım onların konuşmalarına izin verdiğim ve de kendimi geliştirmediğim için.
Ama her ağızdan bir ses çıkıyordu. Hepsi ayrı ayrı doldurdu beni.
Ben, anne olacak ben, neler neler düşündüm! Anneliği nasıl bu kadar ucuz kabul ettim!
Az kalsın aldırıyordum bebeğimi, kürtaj olacaktım.
Kanıyordum az kalsın, kürtaj hakkımızdır diyenlere...
Kıyıyordum az kalsın minik yavrumun canına...
Önyargılara kapılıp anneliği yaşayamayacaktım az kalsın...
Sanki yavrumun rızkını verecek onlardı!
Çocuğa bir başkası bakınca bu meslek oluyor da annesi kendi çocuğuna bakınca bu neden işsizlik oluyor?
Çalışmayan kadını eşinin kölesi görüyor bazıları. Ve okumuş cahillerin olduğunu görmek insanı üzüyor.
Eğitimli biriyim, neyin ne olduğunu anlayabiliyorum. Ve insanlardan ricam şu: kimliğinizi başkalarının düşünceleri uğruna hiç etmeyin! Anneliğinizi, eşliğinizi bilin. Naifliğinizden vazgeçmeyin. Evin yönetimi, düzeni kadınındır unutmayın.
Geleceğe güzel yuvalar ve güzel insanları miras bırakırsınız bu taktirde.
Araştırdım, annenin çocuklar birlikteliği güven duygusunun gelişmesini sağlıyormuş, maddi manevi sağlıklı olmasını sağlıyormuş.
Anneyi yavrusundan ayıranlar ne kadar da acımasız!
Dolduruşları kafamdan silip anneliği yüreğimde hissetmeye başladığım gün işimden ayrıldım. Çocuğumu belli bir yaşa getirene kadar da işe dönmeyi düşünmüyorum.
Evde bebeğimle başbaşa kendimizi geliştireceğiz, bundan güzel şey mi olur?
Dolduruşlara öyle kanmışım ki birkaç ay anneliğimi hissedemedim. Evlenmeden dahi annelik duygusunun büyüsünü hisseden ben hamileliğimin birkaç ayı annelik duygusunu hissedemedim.
Ne yazık, affetmeyeceğim beni dolduranları.
Affetmeyeceğim!
BÜŞRA ŞÜKRAN
Son düzenleme:
