İki düşüğüm oldu ve ikisinde de hastanede yatarken doktorum çok güçlü olduğumu söyledi. Benim çok iyi ve anlaşması kolay bir hasta olduğumu söyledi. Ne eşime ne aileme hiçbir zararım da olmadı. Kendimle Onuda etrafımı, düşüklerimde bile eşimi ben teselli ettim. Hatta kendinizi kontrol edemediğiniz anestezi sonrası durumda bile hemşire "valla helal olsun tık diye uyandın, ne ağlama ne de başka bir şey olmadı" dedi. Ancak dinlenme odasına aldıklarında aslında ne kadar hata ettiğimi, kendimi çok yalnız hissettiğimi ve en çok da eşime ihtiytaç duyduğumu anladım. Sen güçlü oldukça etrafındakiler yaşamlarına çabucak dönüyorlar, ancak aslında sen o kadar da güçlü değilsindir.
Son zamanlarda daha stresli ve sinirli biri oldum. O sakin yapım gitti ve en çok da en sevdiğim insanları kırar oldum. Sonra çok üzülüyorum ve özür diliyorum ancak yine de anneciğimi çok kırmış oluyorum. Hem de çok gereksiz mevzularda.
Özetle, seni çok iyi anlıyorum, biri erkek, diğeri ikiz kız gebeliği sonlanmış biri olarak çok çok iyi anlıyorum. Sana tevsiyem şu; eşine, ailene açıkça deki, belki dünyanın en zor olayını yaşamadım ancak benim için travma... Her zaman destek oldunuz şu zor günlerimde sizden yine destek bekliyorum. Kırıyorsam ve kırılıyorsam bu geçici bir süre, beni anlayışla karşılayın ve biraz daha anlayışlı olun.
Göreceksin herşey yoluna girecek...
Çok da güçlü olmaya gerek yok, bırak eşin de üzerine düşen üzülme duygusunu yaşasın...