Merhaba ablalar teyzeler. Ben 17 yasındayım. Belki benim sıkıntım sizinkilerin yanında çok ufak kalacak ama anlatmazsam sıkıntıdan patlayabilirim 3 kardeşiz bir abım bir ablam var ablama anlatamıyorum çünkü çok üzülür bunu biliyorum günlükte bir yere kadar artık birinin karsımda konuşması lazım artık bir canlıyla konuşmam lazım yoksa kafayı yiyeceğim. Ben doğuştan astım hastasıyım doğumumda boynuma kordon dolanması olmuş aslında anlatmam gerekir galiba benim doğumum çok farklı imiş annemin karnında kist olarak büyümüşüm 7 aylıkken artık doktor demiş İstanbul’a gidip aldırın annem babam ve babamın çok yakın arkadaşı çıkmışlar yola Balıkesir’e uğramışlar o sırada babaanneme o gece orda kalmışlar annemin gece sancısı tutmuş ve hastaneye kaldırmışlar kontrol edildiğinde çocuk yani benim olduğum anlaşılmış ancak normalde kadınların doğum belirtilerinden hiç biri annemde olmamış düzenli olarak adet günlerini geçirmiş buda haliyle herkesi şaşırtmış doktorları bile ancak o zamanlar hem bu kadar ileri teknoloji olmadığından bakılmıyormuş hem de dediklerine göre ben kendimi gizlemişim. Neyse doğum sırasında boynuma kordon dolanmış doktorlar demiş sakat olacak Allah’a şükür sakat olmamışım ama dogum sırasında sancıya dayanamayan annemi kaybetmişim ve astım hastası olarak hayata başladım.. Çogu kitapta okudugum çogu filmde izledigim gibi çogu zaman kendimi lanetiyle gelen çocuk gibi hissettigim oluyor ben çocukluğumdan buyana hiçbir zaman normal çocuklar gibi dışarı çıkıp keyfimce oynayamadım veya evde annemin dizinde yatıpta saçımı okşaması gibi bir lükse sahip olamadım çogu kişi için çok küçük belki ama ben annemin dizinde pencereden bakmayı o kadar çok hayal etmişimdir ki çogu kez babam beni dizinde yatırdı ama o manzarada hep bir yan eksik hep annem eksik babam annemin yoklugunu bize hiçbir zaman hissettirmemeye çalıştı ancak gençlige adım atısımda ilkokulda anneler günü programında hocamızın hadi çocuklar herkes ellerindeki çiçegi annesine versin dedigi anı ve bu buna benzer bir çok olayda annemin yoklugunu nasıl aradıgımı bilemezsiniz. Bir çok gün benim yüzümden ablam ve abımde çok çıkmazlardı dışarı benimle oynamak için üzerimde onun sıkıntısı var başlı başına bir dert çogu zaman bir markete gittigimde kısa nöbetler geçirip kendimi hastanede buldugum çok oldu çok fazla basarılı olamasamda elimden geldigince basarılı bir kızım derslerde ancak sbs sınavında birinden 480 aldım ikincisinden 256 ikinci sınavın bir gün öncesinde nöbet geçirdim aklmda hiç birsey kalmadı eee haliyle bosuna girmiş oldum buda agrıma gitti ama susmak zorunda kaldım düz liseye gittim bende 3. sınıf örgencisiyim suan derslerim gayet iyi gidiyor ancak yaz geldi polenler arttı ve benim nöbetler sıklaştı seneye üniverste sınavım var ve ben basaramamaktan o kadar korkuyorum ki hedeflerim büyüktü küçülttüm ama onlarda olmazsa diye şu ana kadar hiç bir şeye isyan etmedim ama isyan edesim var her şeye ama her şeye annemin dizinde birkez olsun bile yatamayısıma alıpta binemedigim bisikletime çok fazla yaklaşamadıgım çiçeklerime biricik dostum bahçemizin koruyucusu köpegimden tüylerinin alerji yaptıgı için ayrılmak zorunda kaldıgım güne herkes oynarken sadece bahçeden onları seyredişime uzun süre yürümelerimin olmayısına dogumumla ölümüne sebep oldugum kadını bir kez olsun görememe ve üniverste hayalimin yavas yavas umutsuzluga dönüşüne…