Emzirme üzerine bunaldığınızı söylemişsiniz
S
Socialmom
,sadece emzirmek emzirememek de değil olay.
@selinim25 in de dediği gibi ağrısız, sızısız, meme acısı yüzünden şekilden şekile girmeden emzirebiliyorsanız bu bile çok büyük bir artı.
Moral bozmamak için anlatmayayım demiştim ama bak bu emzirme kısmını örnek vereyim kendi yaşadıklarımdan, eğer yaşayan varsa üzülmesin, geçiyor öyle de böyle de...
Sezaryen doğum yaptım, 26-27 gün oluyordur taş çatlasın, hadi bir ay diyelim...
Doğum sonrası sütüm inmedi, üstelik kimse emzirme eğitimi de vermedi bana. Bilgilerim kısıtlıydı, uygulama konusunda bi tecrübem yoktu, bazen bir şeyi okumak yetmiyor, birilerinin de göstermesi gerekiyor, kimse emzirme konusunda bir şey söylemedi bana ne büyük hata (Hemşireler de hatalı bu konuda) ... Bebeği günlerce emzirmek için uğraştım kendi çabalarımla, kvm ve annem zaten ikisinin de ilk torunu, kadınlar kafayı yediler ne yaptıklarını bilmez haldeler, başımda gardiyan gibi beklediler durdular çocuğu emzirmem için.
Sonra yanlış emzirme yüzünden göğüs uçlarım yara oldu, koca koca çatlaklarla doldu, kanadı vs. Çocuk her emmeye çalıştığında etimden et koparılıyor sanki yok böyle bir acı... Annemler emsin çocuk diye ısrar ettikçe, ben de kendimi sıkıyorum zorluyorum kendimi ama emme seanslarımız artık işkenceye dönüşmüş durumda, kremler sürüyorum ama nafile "Ben kötü anne miyim? Herkes nasıl yapıyorsa ben de yapıcam, dayanıcam" dedim üstüne gittim.
Sonunda çocuğun yanaklarından aşağı sütle beraber kan indi. Annemler ne olduklarını şaştılar. Böyle bir şey yaşamamışlar ömürlerinde, böyle bir acı görmemişler, bir de bana direktif vermeye çalışıyorlardı... Pişman oldular, özür dilediler.
Dayandım ya, meme başım sanki kopuyormuş gibi ağrıdı günlerce ve ben her seferinde çocuğumu emzireceğim diye yarım saat yarım saat bacaklarımı karnıma çektim, acıdan dişlerimi sıktım ve dayandım ya... Sezaryen kesiğimi unuttum, ameliyat geçirdiğimi unuttum onun ağrısına... Ancak şiddetli yaşayan bilir bunu.
Doktor kontrollerine gittik, her gittiğim yerde, her konuştuğum kişiye ağlıyorum tutamıyorum kendimi, dakikalarca, gözlerim şişip burnum kızarıp yüzüm tanınmaz hale gelene kadar ağlıyorum, susturamıyorlar...
Şimdi emzirmelerimiz düzeldi şükür, bir hemşire abla yardımcı oldu, onun sayesinde 2-3 gün içinde toparladık atlattık. Ama günlerce çektiğim o eziyet... Anlatamam ya...
Bu süreçte yaşadıklarımdan sadece biri bu, en ama en kötüsü bile bir şekilde geçiyor.
Kafanı takma, milletin dediğini duymazdan gel, çok canını sıkarlarsa "Beni yalnız bırakın" diye kibarca kov.
Baktın çok uzun süre devam ediyor ruh halindeki düşüklük, gerekirse bir doktor yardımı almaktan çekinme.
mamaya başlayalım dedi. Anne sütüm geliyor halbuki. Cok alınganım bebegi sarmalıyorım. Aman kusarsa diye yan yatırıyorm. Dikişler ayrı mesele bitkin durumdayım. Yeni hayatıma alısamadım;(
üzülme gececek. Zaman zaman zaman...
