Hanımlar bizde bu iş bir gelenek mi anlamıyorum. Bir aylık lohusayım. Doğumum da çok zor oldu. Vakumla ve gerçekten çok zorlu bir şekilde doğum yaptım. Doğum sırasında ailelere haber vermedik ki iyi ki de haber vermemişim daha evvel söyleseydim sezaryene yönlendirirlerdi. Doğuma girerken söylediğimiz için hastane odasına alındığımdan itibaren üzerime gelmeye başladılar. Annem riskli doğum gerçekleştirdim diye (normal yapmamı hiç istemiyordu kendi 3 normal doğum yapmış ve çok zor olmuş) hastane odasında tartışıp durdu benimle. Ben burada anne kayınvalide, kız kardeş, kayınpeder, görümce diye ayırmak istemiyorum çünkü hepsi ayrı ayrı ne dediğini bilmez hale geldi 
yani eve gelmişim daha ilk günden yok sütün gelmiyor yok sütün gelemeyecek. Ertesi gün sütüm geliyor yok bu sefer de tutmayacak memeyi… zaten emzirenler bilir bebeğe meme tutturmak çok zor. Memeyi tuttu bu sefer de meme bağımlısı oldu bak demeler. Daha 3. Günümüzde kp eşimi ağlatmış sen nasıl babasın çocuğu tutmayı bile bilmiyorsun diye. Nasıl bilsin hayatında ilk defa yenidoğan tutuyor adam. Ki o kadar ilgili ve yardımcıdır ki eşim. Ben evde yatılı misafir istemediğim için eşimle ikimiz baktık geceleri. Gündüz de aileler geldi. Benimkiler sabahtan geliyor eşimin ailesi öğleden sonra. Sağ olsunlar bu süreçte ne temizlik yaptık ne yemek. Ama her günüm ağlayarak geçti. Ki ben doğumdan önce doulasından tutun psikoloğa kadar yardım almış ve kendini hazırlamış biriyim. Ama hormonlar insanı hassaslaştırıyor. İnsanların kendini bilmezliği de cabası. Ailem günlerce migrenden öldük dediler sebep olarak da doğumu son anda söylememizi belirttiler. Görümce tansiyon problemi yaşadı 2 hafta sonrasında. Kayınvalidem bebeğin doğum heyecanından hastalandık dedi. Kp rahatsızlandı ameliyat olacak. Teselli veriyorum baba seni çok iyi anlıyorum ağrıların zorluyor seni diye. Bana diyor ki bu doğum değil ağrıdan duramıyorum ( 20 gün durdu) anneme gidiyorum sabahtan. Bebek annemdeyken uyumuşum 3 saat. Babam çok uyumuşum diye lafa başlıyor. KV lohusalığın 5. gecesinde eşimi arabayla eşini almaya göndermeye çalışıyor. Sende de araba var gitsene diyorum ben gidemem oraya diyor. Ben sarılık olmuş bebeğimle gece vakti yalnız kalayım ama onlar zorlanmasın. Hepsi iyiliğine iyi insanlar ama bu dönemde nasıl bu kadar kendilerini bilmez oldular şaştım kaldım. 20 günlüğüz çocuğu arabayla bize getiremez misin diyor? Sence getirebilir miyim? Annene gidiyorsun diyor. Eşim annemlerin evine çok yakın yerde çalışıyor ve işe giderken bırakabiliyor. Mikrop kapmayayım diye (inanın 10 gün oturamadım ağrıdan dikişlerden) ayrı WC sağlıyor kendi yatağını veriyor. Klima var diye salonda oturuyoruz emzirirken annem dahil çıkıyor. KV’de de güya bizim için klima taktırıyor ama gidince kapısı bile kapanmayan odayı gösteriyor ve sabahtan geceye kadar kalabalık evde durmamı istiyor. Nasıl rahat edeyim günde kaç defa duşa giriyorum kanamam var. Açıklıyorum alınıyor. Öpmeler tükürükler havada uçuşuyor görümce kendi insanımız diyor. Elli kere açıklıyorum yenidoğan öpülmez diye. Hatta bildiğin kalp kırıyorum, babam dahil şak diye öpüveriyor. Biz toplum olarak nasıl eğitileceğiz bu doğum sonrası davranışlar konusunda bilmiyorum. Amacım akıl almak da değil. Toplumun bu kör kısmı nasıl değişir merak ediyorum. Allah tüm Lohusaların yardımcısı olsun depresyona girmediysek de aileler zorla sokmaya çalışıyor
yani eve gelmişim daha ilk günden yok sütün gelmiyor yok sütün gelemeyecek. Ertesi gün sütüm geliyor yok bu sefer de tutmayacak memeyi… zaten emzirenler bilir bebeğe meme tutturmak çok zor. Memeyi tuttu bu sefer de meme bağımlısı oldu bak demeler. Daha 3. Günümüzde kp eşimi ağlatmış sen nasıl babasın çocuğu tutmayı bile bilmiyorsun diye. Nasıl bilsin hayatında ilk defa yenidoğan tutuyor adam. Ki o kadar ilgili ve yardımcıdır ki eşim. Ben evde yatılı misafir istemediğim için eşimle ikimiz baktık geceleri. Gündüz de aileler geldi. Benimkiler sabahtan geliyor eşimin ailesi öğleden sonra. Sağ olsunlar bu süreçte ne temizlik yaptık ne yemek. Ama her günüm ağlayarak geçti. Ki ben doğumdan önce doulasından tutun psikoloğa kadar yardım almış ve kendini hazırlamış biriyim. Ama hormonlar insanı hassaslaştırıyor. İnsanların kendini bilmezliği de cabası. Ailem günlerce migrenden öldük dediler sebep olarak da doğumu son anda söylememizi belirttiler. Görümce tansiyon problemi yaşadı 2 hafta sonrasında. Kayınvalidem bebeğin doğum heyecanından hastalandık dedi. Kp rahatsızlandı ameliyat olacak. Teselli veriyorum baba seni çok iyi anlıyorum ağrıların zorluyor seni diye. Bana diyor ki bu doğum değil ağrıdan duramıyorum ( 20 gün durdu) anneme gidiyorum sabahtan. Bebek annemdeyken uyumuşum 3 saat. Babam çok uyumuşum diye lafa başlıyor. KV lohusalığın 5. gecesinde eşimi arabayla eşini almaya göndermeye çalışıyor. Sende de araba var gitsene diyorum ben gidemem oraya diyor. Ben sarılık olmuş bebeğimle gece vakti yalnız kalayım ama onlar zorlanmasın. Hepsi iyiliğine iyi insanlar ama bu dönemde nasıl bu kadar kendilerini bilmez oldular şaştım kaldım. 20 günlüğüz çocuğu arabayla bize getiremez misin diyor? Sence getirebilir miyim? Annene gidiyorsun diyor. Eşim annemlerin evine çok yakın yerde çalışıyor ve işe giderken bırakabiliyor. Mikrop kapmayayım diye (inanın 10 gün oturamadım ağrıdan dikişlerden) ayrı WC sağlıyor kendi yatağını veriyor. Klima var diye salonda oturuyoruz emzirirken annem dahil çıkıyor. KV’de de güya bizim için klima taktırıyor ama gidince kapısı bile kapanmayan odayı gösteriyor ve sabahtan geceye kadar kalabalık evde durmamı istiyor. Nasıl rahat edeyim günde kaç defa duşa giriyorum kanamam var. Açıklıyorum alınıyor. Öpmeler tükürükler havada uçuşuyor görümce kendi insanımız diyor. Elli kere açıklıyorum yenidoğan öpülmez diye. Hatta bildiğin kalp kırıyorum, babam dahil şak diye öpüveriyor. Biz toplum olarak nasıl eğitileceğiz bu doğum sonrası davranışlar konusunda bilmiyorum. Amacım akıl almak da değil. Toplumun bu kör kısmı nasıl değişir merak ediyorum. Allah tüm Lohusaların yardımcısı olsun depresyona girmediysek de aileler zorla sokmaya çalışıyor
2 defa gittik 20. günden sonra. Bebeğim sıcaklardan ötürü isilik olmuştu ve klima taktıramamıştık. (Evin içi pervanelere rağmen 33 dereceydi) Biraz da korkmuştum hasta olursa diye. Ama evet insan evinden başka yerde rahat edemiyor 
.
