Merhaba arkadaşlar,
26 yasındayım, Lise 2'de başladıgım bır ılıskı tahmınımden cok uzun surdu ve ummadıgım yerlere geldi. Basta annemlerın ızın vermyecegını sandıgm ve bır sene sakladıgım ılıskımı 1 sene sonra onlara actım. Gıt gıde daha cok sevdıler onu, o da ınanılmaz saygılı davranıyordu bır dedıklerını ıkı etmıyordu. O yanımda olunca annemler saatlerce gelmesem eve aramazlardı o derece guvenıyorlardı. Ancak bızım ılıskımız her zaman sorunlu oldu, mutlu olmadım dıyemem ama hep bır sorun vardı ve ben nedense hep gormemezlıkten geldım. Ancak gecen sene kendı kendıme neden dedım neden surdureyım bu ılıskıyı? Ve bu temmuz ıcın dugun konusurken bırden bıre ayrılmaya karar verdım ben. Kafam o kadar rahattı ve ben kararımdan o kadar memnundum kı anlatamam. hafıflemıstım resmen. AMa bunu annemlere bır turlu anlatamadım. Ayrılmamam ıcın bınbır turlu dıl doktuler, yapmadıkları kalmadı, defalarca konustular benımle. Evlenmemız ıcın hıc bır engel yoktu hatta aksıne tum kosullar bıze gore ayarlanmıstı sankı. Okulum bıtmıstı, onun cozmesı gereken sorunları cozulmustu, zaten maddı durumu cok cok ıyıydı. Ama ben kafama koymustum, tabi bir yandan onlar bu kadar ısrar edınce acaba yanlıs mı yapıyorum dıye dusunuyordum ama benım mutlu olup olmadıgımı benım gıbı kım bılebılır kı ve ben kararlıydım mutlu degildim! Neyse sonunda onlarda vazgectıler ama bu arada ayrılmamız 5-6 ay sürdü. Tabı o kadar cok yıprandım kı o arada... Ama sonunda bıttı, ayrıldım, onlar da kabullendı dıyemıcem cunku bız ayrıldıgımızda ekım kasım falandı ama annem hala daha temmuzda dugunun olacaktı deyıp benı sınır edıyor bazen. Evlendıkten sonra mutlu olamıcaksan dugunun, evın, paranın pulun ne anlamı var haksız mıyım? Uzatmıyım subat ayında bırıyle tanıstım, enıstemın arkadası, cok tatlı geldı tavrı, yumusaklıgı, sıcaklıgı opuyorumnanaktan bunu kabul etmek ıstemesem de zaten bosluktaydım ve cok hosuma gıttı bu ıs. bır iliskıye basladık, herkes karsı cıktı ama tanıdıgım herkes! kımseyı dınlemedım bu sefer, zaten bırılerını dınleyerek en guzel yıllarımı gecırdım. Ablam da basta karsı cıktı ama sonra napsın bır hata yaparım dıye korkarak sanırım o da kabullendı, hatta yardım etmeye basladı bıze. Tabı bır sure sonra annemler durumu anladı ve sımdı onu kesınlıkle ıstemıyorlar.
ugrasıyoruz cabalıyorz ne oalcak bılmıyorum. bır yandan da onları dınlemedıgım ıcın uzulsem de bır yandan da kendı hayatımı bırz yasamak ıstıyorum ve herkese ınat mutluyum. sımdı lutfen sız soyleyın yarın sabah ölsem ben bugun Mustafamla yasadıklarım kalmayacak mı bana kâr olarak?
26 yasındayım, Lise 2'de başladıgım bır ılıskı tahmınımden cok uzun surdu ve ummadıgım yerlere geldi. Basta annemlerın ızın vermyecegını sandıgm ve bır sene sakladıgım ılıskımı 1 sene sonra onlara actım. Gıt gıde daha cok sevdıler onu, o da ınanılmaz saygılı davranıyordu bır dedıklerını ıkı etmıyordu. O yanımda olunca annemler saatlerce gelmesem eve aramazlardı o derece guvenıyorlardı. Ancak bızım ılıskımız her zaman sorunlu oldu, mutlu olmadım dıyemem ama hep bır sorun vardı ve ben nedense hep gormemezlıkten geldım. Ancak gecen sene kendı kendıme neden dedım neden surdureyım bu ılıskıyı? Ve bu temmuz ıcın dugun konusurken bırden bıre ayrılmaya karar verdım ben. Kafam o kadar rahattı ve ben kararımdan o kadar memnundum kı anlatamam. hafıflemıstım resmen. AMa bunu annemlere bır turlu anlatamadım. Ayrılmamam ıcın bınbır turlu dıl doktuler, yapmadıkları kalmadı, defalarca konustular benımle. Evlenmemız ıcın hıc bır engel yoktu hatta aksıne tum kosullar bıze gore ayarlanmıstı sankı. Okulum bıtmıstı, onun cozmesı gereken sorunları cozulmustu, zaten maddı durumu cok cok ıyıydı. Ama ben kafama koymustum, tabi bir yandan onlar bu kadar ısrar edınce acaba yanlıs mı yapıyorum dıye dusunuyordum ama benım mutlu olup olmadıgımı benım gıbı kım bılebılır kı ve ben kararlıydım mutlu degildim! Neyse sonunda onlarda vazgectıler ama bu arada ayrılmamız 5-6 ay sürdü. Tabı o kadar cok yıprandım kı o arada... Ama sonunda bıttı, ayrıldım, onlar da kabullendı dıyemıcem cunku bız ayrıldıgımızda ekım kasım falandı ama annem hala daha temmuzda dugunun olacaktı deyıp benı sınır edıyor bazen. Evlendıkten sonra mutlu olamıcaksan dugunun, evın, paranın pulun ne anlamı var haksız mıyım? Uzatmıyım subat ayında bırıyle tanıstım, enıstemın arkadası, cok tatlı geldı tavrı, yumusaklıgı, sıcaklıgı opuyorumnanaktan bunu kabul etmek ıstemesem de zaten bosluktaydım ve cok hosuma gıttı bu ıs. bır iliskıye basladık, herkes karsı cıktı ama tanıdıgım herkes! kımseyı dınlemedım bu sefer, zaten bırılerını dınleyerek en guzel yıllarımı gecırdım. Ablam da basta karsı cıktı ama sonra napsın bır hata yaparım dıye korkarak sanırım o da kabullendı, hatta yardım etmeye basladı bıze. Tabı bır sure sonra annemler durumu anladı ve sımdı onu kesınlıkle ıstemıyorlar.
