- 26 Şubat 2012
- 214
- 46
- 118
6 ay oldu nişanlandık 7 yıllıkta bi ilişkimiz var. Neredeyse nişanlımla başladık başlayalı tanırım ailesini.
Çokta sevdim hep. O kadar iyi niyetliler, tatlıya tuzluya karışmazlar bizim ilişkimiz ciddiye binince hiç bir sorun yaşamayız diye düşünürdüm, düşünmüştüm..
Nişandan önce başladı dökülmeye bir bir eteklerdeki taşlar. O kadar karışık ki ve o kadar doluyumki nasıl anlatsam bilemedim şimdi.
Mesela nişan kıyafetimi kayınvalidem olmadan aldım hiç bir şey sormuyo kendisi o kadar boşlamışki hiç bir şey umrunda değil. Gel kızım beraber gidelim denir ve gidilir. Ama hiç umursamadı. İnsan biraz ilgi bekliyo böyle değersiz hissediyo kendini. Görüyorum çevremde kayınvalideler gelinlere ufak ufak hediyeler alıyolar ne kadar güzel. Ben zaten öyle büyük şeyler beklemiyorum durumum zaten iyi kendi paramı kazanıyorum istesem kendimde alırım ama önemsenmek istiyo insan biraz.
Nişanlım başka bi şehirde memur bende onun yanına gidicem eve de çok masraf yapmadık eski eşyalarımı götürücem uygun şeyler alıcaz. Sonra memleketimize döndüğümüzde alıcaz herşeyi. Ama gelgelelim yine de ben bekar evi yada öğrenci evi gibi bi yerde oturmak istemiyorum. Orayı sıcak bi yuvaya dönüştürmem lazım ufak dokunuşlarla diye düşünerektenn eski mobilyaları boyatmaya ve döşemesini değiştirmeye karar verdik nişanlımla. Annesi saolsun ne gerek var demeye başladı zaten geliceksiniz geri filan. Neyse ben bi şekilde ikna ettim. Daha doğrusu biraz tepki gösterdim galiba bişey diyemediler tepkiyi nişanlıma verdim o da annesine söyledi tabi :) Baktım masa sandalye koltuklara uymucak onları da uygun bi fiyata boyarım dedi usta.
Bu sefer kayınbabam çıktı sahneye. Ustayla konuşmuş beni aradı. Kızım bu mobilyalar cok kaliteli boyanırsa yazık olur dedi usta benim yaptığım bundan güzel olmaz diyo. Boyatmayalım bence dedi. O kadar kötü hissettim ki kendimi. Üç kuruş yani sırf ben istiyorum diye bişey demez insan zaten babam para harcatmadı kayınbabama, elini cebine atmadı desem yeridir.
Tamam baba kalsın dedim o zaman ama çok üzüldüm. Annem aradı beni sonra. Ben ustayla konuştum dedi. Halbuki adam öyle bişey dememiş kayınbabam bunlara yazık olmaz mı dediğinde sen bilirsin abi olmaz diyosan yapmayalım demiş. Bunun üzerine annemde onlar boyanacak ücreti de biz ödeyecez demiş. Annemde çok sinirlendi. Neden oyun yapıyolar böyle diye.
Daha o kadar çok şey var ki. Gönül rahatlığıyla hiç bir şey alamıyorum yanımdalarken. O kaç para bu ne kadar diye soruyolar hemenn. Şurda bunun benzeri var bilmem kaç taksit yapıyo şunu mu alsak acaba. Artık çok bunaldım. Buraya yazmak geldi içimden.
Yaşadıklarımı anlatamıyorum bile. Sadece şundan eminim kendimi çok değersiz hissediyorum. Nişanlım da garibim iyi ki onlar gibi düşünmüyo yoksa işim çok zordu.
2-3 gün öncesine kadar çok fazla kafama takıyodum ama ne kadar ekmek o kadar köfte dedim kendime ve kim nasıl davranılmayı hakediyosa bende öyle davranırım bundan sonra. İtibarları bana verdikleri değer kadar olur. Hiç üzmücem kendimi bundan böyle.
Evet çok uzattım ama biraz daha hafifledimm kızlar :)
Bu para denen illet insanları çok başkalaştırıyo, onu bu dönemde çok daha iyi anladım. Umarım sizin karşınıza size değer veren insanlar çıksın..
Çokta sevdim hep. O kadar iyi niyetliler, tatlıya tuzluya karışmazlar bizim ilişkimiz ciddiye binince hiç bir sorun yaşamayız diye düşünürdüm, düşünmüştüm..
Nişandan önce başladı dökülmeye bir bir eteklerdeki taşlar. O kadar karışık ki ve o kadar doluyumki nasıl anlatsam bilemedim şimdi.
Mesela nişan kıyafetimi kayınvalidem olmadan aldım hiç bir şey sormuyo kendisi o kadar boşlamışki hiç bir şey umrunda değil. Gel kızım beraber gidelim denir ve gidilir. Ama hiç umursamadı. İnsan biraz ilgi bekliyo böyle değersiz hissediyo kendini. Görüyorum çevremde kayınvalideler gelinlere ufak ufak hediyeler alıyolar ne kadar güzel. Ben zaten öyle büyük şeyler beklemiyorum durumum zaten iyi kendi paramı kazanıyorum istesem kendimde alırım ama önemsenmek istiyo insan biraz.
Nişanlım başka bi şehirde memur bende onun yanına gidicem eve de çok masraf yapmadık eski eşyalarımı götürücem uygun şeyler alıcaz. Sonra memleketimize döndüğümüzde alıcaz herşeyi. Ama gelgelelim yine de ben bekar evi yada öğrenci evi gibi bi yerde oturmak istemiyorum. Orayı sıcak bi yuvaya dönüştürmem lazım ufak dokunuşlarla diye düşünerektenn eski mobilyaları boyatmaya ve döşemesini değiştirmeye karar verdik nişanlımla. Annesi saolsun ne gerek var demeye başladı zaten geliceksiniz geri filan. Neyse ben bi şekilde ikna ettim. Daha doğrusu biraz tepki gösterdim galiba bişey diyemediler tepkiyi nişanlıma verdim o da annesine söyledi tabi :) Baktım masa sandalye koltuklara uymucak onları da uygun bi fiyata boyarım dedi usta.
Bu sefer kayınbabam çıktı sahneye. Ustayla konuşmuş beni aradı. Kızım bu mobilyalar cok kaliteli boyanırsa yazık olur dedi usta benim yaptığım bundan güzel olmaz diyo. Boyatmayalım bence dedi. O kadar kötü hissettim ki kendimi. Üç kuruş yani sırf ben istiyorum diye bişey demez insan zaten babam para harcatmadı kayınbabama, elini cebine atmadı desem yeridir.
Tamam baba kalsın dedim o zaman ama çok üzüldüm. Annem aradı beni sonra. Ben ustayla konuştum dedi. Halbuki adam öyle bişey dememiş kayınbabam bunlara yazık olmaz mı dediğinde sen bilirsin abi olmaz diyosan yapmayalım demiş. Bunun üzerine annemde onlar boyanacak ücreti de biz ödeyecez demiş. Annemde çok sinirlendi. Neden oyun yapıyolar böyle diye.
Daha o kadar çok şey var ki. Gönül rahatlığıyla hiç bir şey alamıyorum yanımdalarken. O kaç para bu ne kadar diye soruyolar hemenn. Şurda bunun benzeri var bilmem kaç taksit yapıyo şunu mu alsak acaba. Artık çok bunaldım. Buraya yazmak geldi içimden.
Yaşadıklarımı anlatamıyorum bile. Sadece şundan eminim kendimi çok değersiz hissediyorum. Nişanlım da garibim iyi ki onlar gibi düşünmüyo yoksa işim çok zordu.
2-3 gün öncesine kadar çok fazla kafama takıyodum ama ne kadar ekmek o kadar köfte dedim kendime ve kim nasıl davranılmayı hakediyosa bende öyle davranırım bundan sonra. İtibarları bana verdikleri değer kadar olur. Hiç üzmücem kendimi bundan böyle.
Evet çok uzattım ama biraz daha hafifledimm kızlar :)
Bu para denen illet insanları çok başkalaştırıyo, onu bu dönemde çok daha iyi anladım. Umarım sizin karşınıza size değer veren insanlar çıksın..