Gecenlerde, staj yaptigim yerde yasadigim asagilanmayla ilgili konu acmistim. Mobbing de olabilir, yabanci dusmanligi da olabilme ihtimali olabilecegi soylendi. Ki cok mantikli geliyor bu denilenler.
Ama....ama megersem olay bambaskaymis. Gerek ailem, gerekse esim benim devamli her konuda hatali oldugumu, olan herseyin tek suclusunun ben oldugumu durmadan soylerler. Daha gecen babam telefonda "sen oyle birisin ki, tum aile buyuklerini sadece isin dustugunde ariyorsun, en son buyukdayini ne zaman aradin, rahmetli babaannen sagken kac kere ziyaretine gittin. karakterin bozuk senin, ama iste kizimsin benim icin degerlisin" dedi.
Sonra daha dun esimle bir tartisma yasadik. Eve gelen resmi bir evraktaki almancayi anlamakta zorluk cektigim icin " bir de almanca kursuna gidiyorsun, bir de okumussun. Kendine ben okumus biriyim filan deme, kafasiz" dedi ve ardindan tartismayi bir adim one tasiyip "e tabi isyerindekiler boyle davranir, karakterin yok senin" dedi.
En yakinlarim, beni sevdigini soyleyenler, benim karaktersiz, ve her daim harali oldugumu soyluyorlarsa, bu aci gercegimi kabul etmekten baska bir carem yok.
Ben sozum ona okumus, sozum ona almanya hayatini kurmaya calisan, disaridakilere cok sevimli gozuken, ama aslinda karaktersiz ve hicbirseyim.
Kisaca, bana yapilan mobbing ya da irkcilik olmadigini, bunun benim karaktersizligim neticesi oldugunu belirtmek istiyorum.
Kisacasi, gorumcesinin eltisinin karaktersizliginden, kotulugunden bahsediliyor ya, meger ben de onlardan biriymisim.
Ilk tanisanlarin beni sempatik bulmasi ise, gercek bir seytan oldugum icin kendimi melek kiligina sokmamdanmis.
Kabul ediyorum, ben bir seytanim. Ve basima ne geliyorsa hakediyorum
