Mektup

Anne, baba... Ben sizi çok seviyorum. Siz de beni çok seviyorsunuz biliyorum. Bana hiçbir koşulda sırt çevirmediniz, çevirmezsiniz. Peki benim sizi çok sevdiğimi biliyor musunuz? Size bunu anlatmak için daha sıkı sarıldığımda sizi çok sevdiğimi anlıyor musunuz? Yoksa çok mu umursamaz çok mu mızmız gözüküyorum ordan? Seni çok seviyorum diyemiyorum size kocama dediğim gibi rahat rahat. Ne yapayım. Siz de demezsiniz ki, alıştırmadınız. Güzel sözler söyleme alışkanlığınız yok. Sevginizi başka şekillerde gösterdiniz.
Kendimi sevgimi gösteremiyor gibi hissediyorum. Sizi çok sevdiğimi bilip bilmediğinizi bilmemek beni yoruyor. Ama ben konuşamam ki. Belki ayda yılda bi söylediğim bir iki güzel söz olmuştur. Ama içim rahat etmiyor. Dediğim gibi, tutuğum soğuğum ben. Öyle sözlü sevgi gösterme gibi bi iletişimimiz de olmadı, yapamıyorum.
Çok yanlış tercihleriniz çok hatalarınız oldu. Çocuklarınıza yaşatmamanız gereken neredeyse her şeyi yaşattınız bize. Uslandınız, doydunuz ya da yaşlandınız. Bilemiyorum. Unutmuş gibi yapıyorum. Hatırlamıyor gibi yapıyorum ama hatırlıyorum. Size hatırlatmıyorum. Sizin bana hatırlatmadığınız gibi. Neyse.
Ama biriniz yine hata yapıyor. Olan en çok kendine oluyor. Kendine zarar vereceksin diye korkuyorum. Ama bugüne kadar bu duruma adım adım getiren bizi ciddiye almayan rahatına düşkün olan ama hiç rahat edemeyen sen değil misin? Evet bu yaştan sonra olmaz. Ama sen gençken de istemedin ki. Uzaktan ne kadar kendine yapıyor gibi gözüksen de hala hepimize yapıyorsun. Ve bunun bir çözümü yok. Ya böyle yaşayacak ya da bu dertlerle bir gün dünyadan ayrılacaksın. Yine kendinle birlikte bizi de üzüyorsun. Sana her baktığımda. Seni her gördüğümde. Senin bugüne kadar yaptığın her adımın bir sonucu olan bu şeyin bizi üzmesi ne kadar adil? En büyük bedel sende ama ya biz? Ama her şey bizim için değil mi. : ) Sorsak öyle. Tercih senin yol senin ama ya biz?
Ben kötü müyüm?
Herkes kendi tercihlerinin sonuna kendi katlanır deyince cani mi oluyorum. Ben yetişkin bir insanın kararları için ne yapabilirim? Çalışkan olmak... Çok çalışıyorsun evet?! Peki ya bu yanlış adımların sonucu sana bir şey olsa? Kalpten gitsen mesela stresten? Veya bunalıma girip kendine zarar versen? Pes etsen? Ne yaparız?
Her zaman doğruyu sen bildin. Risk risk risk.
Bu senin hayat tutkun. Ben ne yapabilirim? Ben kötü müyüm? Ben seni çok seviyorum.
Atladığın uçurumun dibine doğru düştüğünü söylüyorlar. Keşke bıraksan, yapamadığını kabullensen ve bıraksan. Dibe çökmeden bıraksan?
Keşke büyüseydiniz, keşke şöyle arkamda kapı gibi sağlam kenetlenmiş dursaydınız böyle kopacak ince bir ip gibi değil. Neyse.
Yine de sizi çok seviyorum. Sizin beni çok sevdiğiniz gibi.
Geceleri açtığım yorganımı örtmeye geldiğinizde dünya daha küçüktü. Küçük kalmadı.

Ne hatası yapıyor ilgili ebeveyn sanki mektup ikisine birden yazılmış gibi ama birine mi verilecek ya da sadece rahatlamak için yazdıysan inşallah en kısa zamanda iyi gelişmeler olur.

Bazen gerçekten ebeveynler çocukları kadar olamıyor ne yazık ki.

o şimdi burayı okuyor olsa ne yazmak isterdiniz bölümüne yazsaydınız keşke çünkü bizim yapabileceğimiz bir şey yok her şey üstü kapalı anlatılmış.