- 12 Şubat 2018
- 81
- 79
- 3
- 28
- Konu Sahibi Sapsarikedi
-
- #1
Merhaba kk. Öncellikle anneme bunları hiç yakıştıramasamda sanırım artık kabul etmek zorundayım..
Üniversite öğrencisiyim. Lise ve öncesi dönemlerde çok sorunlu bir ergenlik geçirdim. Bir sürü tartışmalar mahkemeler vs vs.
Üniversiteye başladım her şey o kadar güzeldi ki.. Annem artık hergün arıyor soruyor akıllı kızım güzel kızım terbiyeli kızım ben seni daha beter olursun sanmıştım ama sen çok uslandın demeye başladı.
Bir-kaç ay böyle devam etti. Takii şuan ki erkek arkadaşımı öğrenene kadar. Bana sen kendi başına ne işler çeviriyorsun. Kendi kendine insanlara nasıl söz verirsin gibi şeyler söylemeye başladı. (Söz filan yok sadece ailesi ailemle tanışmak istediler)
Ve beni alelacele verdi. Inanamadım. Sen beni başıma bir iş açmadan evlen diyor sürekli. Yazın evlenmemi istiyor bense nişanlılık dönemini doya doya yaşamak istiyorum haklı olarak ve daha okulum var..
Afedersiniz ama zaman zaman da kötü yola düşmüşüm gibi muamele yapıyor. Ağzım açık bu olanlara karşı. Bir insan evladına nasıl bunları yakıştırabilir?
Bazen oturup konuşmak istiyorum ama beni sürekli tersliyor. Gururumu kıracak şeyler söylüyor. Konuşamadan kalkmak zorunda kalıyorum. Onun ve yakın akrabalarının bu davranışlardan sıkıldım. Hele ki gereksiz vizyonsuz yakın akrabalarının benim üzerimde hiçbir hakkı olmamasına rağmen annem neden karısmalarina izin veriyor anlamıyorum.
Bense onu herkesten korumaya çalışıyorum. Şuanda tek yaşıyor. Ona yanıma gel, bende yalnız kalmazsam evlenirim dedim. Tamamen onu düşündüğüm için söylemiştim. Hem ben o şehirde hemde annem yalnız kalmasın diye. Annem bunu tehdit olarak algıladı. Özgürlüğüne çok düşkünsün yalnız olmak istesende geleceğim dedi. Yani eğer sen beni yalnız bırakmazsan yanıma gelirsen evlenirim anlamış.
Şuan yanındayım. Sürekli hediyeler alıyorum iyi davranıyorum. Doğruyu anlatmaya çalışıyorum. Ama algıları kapalı sanki.
Artık bu durumdan çok sıkıldım ve bu kadar erken evlenmek istemesemde beni zorla evliliğe itiyor. Benim hayatımda ki insanı tanımak için hiç vaktim olmayacak mı..
Üniversite öğrencisiyim. Lise ve öncesi dönemlerde çok sorunlu bir ergenlik geçirdim. Bir sürü tartışmalar mahkemeler vs vs.
Üniversiteye başladım her şey o kadar güzeldi ki.. Annem artık hergün arıyor soruyor akıllı kızım güzel kızım terbiyeli kızım ben seni daha beter olursun sanmıştım ama sen çok uslandın demeye başladı.
Bir-kaç ay böyle devam etti. Takii şuan ki erkek arkadaşımı öğrenene kadar. Bana sen kendi başına ne işler çeviriyorsun. Kendi kendine insanlara nasıl söz verirsin gibi şeyler söylemeye başladı. (Söz filan yok sadece ailesi ailemle tanışmak istediler)
Ve beni alelacele verdi. Inanamadım. Sen beni başıma bir iş açmadan evlen diyor sürekli. Yazın evlenmemi istiyor bense nişanlılık dönemini doya doya yaşamak istiyorum haklı olarak ve daha okulum var..
Afedersiniz ama zaman zaman da kötü yola düşmüşüm gibi muamele yapıyor. Ağzım açık bu olanlara karşı. Bir insan evladına nasıl bunları yakıştırabilir?
Bazen oturup konuşmak istiyorum ama beni sürekli tersliyor. Gururumu kıracak şeyler söylüyor. Konuşamadan kalkmak zorunda kalıyorum. Onun ve yakın akrabalarının bu davranışlardan sıkıldım. Hele ki gereksiz vizyonsuz yakın akrabalarının benim üzerimde hiçbir hakkı olmamasına rağmen annem neden karısmalarina izin veriyor anlamıyorum.
Bense onu herkesten korumaya çalışıyorum. Şuanda tek yaşıyor. Ona yanıma gel, bende yalnız kalmazsam evlenirim dedim. Tamamen onu düşündüğüm için söylemiştim. Hem ben o şehirde hemde annem yalnız kalmasın diye. Annem bunu tehdit olarak algıladı. Özgürlüğüne çok düşkünsün yalnız olmak istesende geleceğim dedi. Yani eğer sen beni yalnız bırakmazsan yanıma gelirsen evlenirim anlamış.
Şuan yanındayım. Sürekli hediyeler alıyorum iyi davranıyorum. Doğruyu anlatmaya çalışıyorum. Ama algıları kapalı sanki.
Artık bu durumdan çok sıkıldım ve bu kadar erken evlenmek istemesemde beni zorla evliliğe itiyor. Benim hayatımda ki insanı tanımak için hiç vaktim olmayacak mı..