- 4 Ağustos 2013
- 37
- 33
- 32
- Konu Sahibi DygHemsire
- #1
1 ay önce nişanlandım. kendisi küçüklükten beri arkadaşımdır. 6 yıllık da kocaman sorunsuz kazasız belasız bir ilişkim var. Birbirimize çok değer veriyoruz. Bizde öyle romantik olaylar pek olamıyor malesef. Ben de çocukluktan çok kız gibi yetişmediğim için birlikte playstation oynuyoruz maça gidiyoruz langırt oynuyoruz kendisi çok anlamaz romantizmden yapmacık hareketler yapmasındansa böyle daha mutlu olduğmu farkettim.(Gerçi hakkını yemeyeyim yeri geldi mi en alasını yapmış insan ) Bunu ilişkinin temelinde yatan dostluğa bağlıyorum. Herşeyimizi birlikte yapıyoruz. Hatta aynı meslekteyiz. Yine ikinci bir üniversiteyi aynı bölümde okuyoruz. Okulu bitti araya 14 saatlik bir yol girdi. En son nişanlandığımda gördüm. Gidicem kalcam onlarda dedim annem biraz naza çekelim daha sonra gidersin dedi o gelse annesi beni çok seviyor (görümce de yok kızı olarak görüyo hihihi) hakkımda yanlış düşünmesini istemiyorum. Bi de şu aralar yine çocukluktan tanıdığımız ortak arkadaşlarımz var. Şimdi o grubun içinde evliliğe adım atan ilk çiftiz. Arkadaşları bidaha görüşemeyeceklerini zannederek esir almış durumdalar. Görüşemicez gibi bi durum olmasın kardeşi gibi sevdiği kişilerle sürekli görüşebileceğini söylediğim halde arkadaşına yatıya gidiyor. Arasam telefonu arkadaşı açıyor şakayla karışık kızım bizi rahat bırak diyor. (arkadasları hep erkek o şekilde bi sorunumu hiç olmadı Allaha şükür. Benimki kadınlara karşı biraz odun ). Yani diyeceğim o ki çocuklardan fırsat bulup ne benimle ilgilenebiliyor ne de görüşebiliyoruz. Bende mecbur ailemden uzak tek başıma yaşıyorum. Kendimi bu şehre hapsedilmiş hissediyorum. İlgililenecek şeyler ararken kendimi burda buldum. Geçiş dönemi mi yaşıyoruz ne yaşıyorz bilmiyorum ama çok sıkıldım bu durumdan kızlar bana yardım edin