- 6 Mayıs 2019
- 916
- 581
- 103
- Konu Sahibi Bigjetplane
- #1
Merhaba herkese,
Özgüvensizlik sorunum var. Çok güleryüzlü, etraftaki herkes tarafından tatlı, sakin ya da çok tanımayanlar tarafından soğuk olarak bilinen biriyim. Övmek için söylemiyorum ama ortalamaya oldukça güzel biriyim, bakımlıyım, aşırı kadınsı giyinmem günlük hayatta spor giyinmeyi tercih ediyorum. Ondan mı bilmiyorum. 32 yaşındayım herkes 10 yaş küçüğüm sanıyor. Artık herkes tarafından ay çok sakinsin, çok tatlısın bunları duymaktan bıktımmmm. Aşırı sosyal, girişken biri değilim ama yeni bir ortama girdiğimde de sessiz durmam, mutlaka birileriyle iletişime girerim. Yeri geldiğinde trafikte, ya da günlük hayatta hakkımı ararım, gerekirse kavga ederim, böyle laf sokma konusunda iyi değilim belki ama direkt yükselip, bağırmaya başladığımı farkettim mesela kavgalarda da gözüm dönüyor. Hazırcevap da değilim pek.
Yani kendimi anlayamıyorum neden böyleyim tamam mizacım bu ama. Bazen bazı ortamlarda saçmaladığımı düşünebiliyorum keşke şöyle demeseydim, rezil oldum vs gibi. Maddi imkanlarımız yerinde(bunu söylüyorum çünkü bu durumda olanlar çok kendini beğenmiş oluyor), mesela oğlumun kreşinde velilere dikkat ediyorum, herkesin burnu havada, bi tripler falan. Keşke ben de böyle olabilsem diyorum. Ama çok empatik bi insanım, kimseyi durduk yere ezemem, ukala davranmam mesela. Annem de böyledir. Melek gibi bi insan olarak bilinir çevresi tarafından. Ama ben böyle olmak istemiyorum. Terapiye başlamaya karar verdim bilmiyorum etkisi olur mu? Böyle olup aşan oldu mu?
Özgüvensizlik sorunum var. Çok güleryüzlü, etraftaki herkes tarafından tatlı, sakin ya da çok tanımayanlar tarafından soğuk olarak bilinen biriyim. Övmek için söylemiyorum ama ortalamaya oldukça güzel biriyim, bakımlıyım, aşırı kadınsı giyinmem günlük hayatta spor giyinmeyi tercih ediyorum. Ondan mı bilmiyorum. 32 yaşındayım herkes 10 yaş küçüğüm sanıyor. Artık herkes tarafından ay çok sakinsin, çok tatlısın bunları duymaktan bıktımmmm. Aşırı sosyal, girişken biri değilim ama yeni bir ortama girdiğimde de sessiz durmam, mutlaka birileriyle iletişime girerim. Yeri geldiğinde trafikte, ya da günlük hayatta hakkımı ararım, gerekirse kavga ederim, böyle laf sokma konusunda iyi değilim belki ama direkt yükselip, bağırmaya başladığımı farkettim mesela kavgalarda da gözüm dönüyor. Hazırcevap da değilim pek.
Yani kendimi anlayamıyorum neden böyleyim tamam mizacım bu ama. Bazen bazı ortamlarda saçmaladığımı düşünebiliyorum keşke şöyle demeseydim, rezil oldum vs gibi. Maddi imkanlarımız yerinde(bunu söylüyorum çünkü bu durumda olanlar çok kendini beğenmiş oluyor), mesela oğlumun kreşinde velilere dikkat ediyorum, herkesin burnu havada, bi tripler falan. Keşke ben de böyle olabilsem diyorum. Ama çok empatik bi insanım, kimseyi durduk yere ezemem, ukala davranmam mesela. Annem de böyledir. Melek gibi bi insan olarak bilinir çevresi tarafından. Ama ben böyle olmak istemiyorum. Terapiye başlamaya karar verdim bilmiyorum etkisi olur mu? Böyle olup aşan oldu mu?