. Dış dünyaya açılamıyor um. Ne zaman heves edip güzel bir şeye kalkişsam çevrem ve kafamdakiler beni engelliyor. Beni hiç tanımayan insanlar bile duruşumla alakalı yorumlar yapıyor. Her gittiğim ortamda bu böyle oluyor. Tembel gözükmemeye, duruşumu dikleştirmeye çalışıyorum o sözleri duymamak için ama değişen bir şey yok ve benim hiçbir şeye hevesim kalmadı. Bugün diyaliz eğitimine başlamıştım bu nedenlerden dolayı bir gün gittim. Bugün dilekçe verip kaydimi sildirdim. Çünkü benim hep hevesim kırılıyor. Hemşirelik okudum lisans böyle karakterde olmama rağmen. Benim için çok yanlış bir bölüm seçimi oldu. Yaşadıkça öğrendim bunu. Ama bana uygun bir meslek yok ki zaten. Böyle çekingen utangaç sosyal ilişkilerine hayatına zarar verecek boyutta sessiz pısırık bir insan neyi becerir ki? Beni neden böyle yetiştirdiniz diye anneme kızıyorum bazen. Onlara öfkeyle bakıyorum içten içe. Ben neden böyleyim. Doğduğumdan beri böyleyim. Benim bu kafayla gidersem iki dünyam da çöpmüş. Sizce de öyle mı? Ben ne yapayım kafamı mı keseyim? Ben böyle olmaktan hayatım boyunca mutlu olmadım çok çektim. Bu benim kaderim mı? Ben ömür boyu evde mı oturcam çalışmak için hiç kendime güvenemicek miyim? Mutlu olmak istemiyorum sadece işe yaramak istiyorum. Ben napacam böyle ?
Son düzenleme:
