Mutluluk tam olarak neydi?

Background · 11 Eylül 2020

Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

Handandandan · 11 Eylül 2020

Kötünün kötüsünü düşünürseniz halinize şükredip mutlu olabilirsiniz...

Şu an eşiniz, çocuğunuz ve bir işiniz var, onları kaybettiğinizi hayal edin..

Birçok insana göre ne kadar iyi durumdasınız, farkettiniz mi???

flower_rose · 11 Eylül 2020

Başınız sağolsun. Çok üzüldüm. Yaşadıklarınız çok zor. Ama belki yardımı olur Beyin formatlama kitapları var. Bir arkadaşım okudu uyguladı çok huzurlu. Bir araştırın isterseniz. Enerjiye inanır mısınız bilmem. Yani dua Allah a yönelmek de aynı şey aslında. Herkesin hayatında zor zamanları var. Bir yol bulup üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Sizin ki daha zor olmuş ama işte siz de deneyin. ne güzel bir yuva nasip etmiş Rabbim. Sağlıklısınız, işiniz var yuvanız var. Rabbim daha da güzelleştirsin inşallah

Bademli_Magnum · 11 Eylül 2020

Anne her şey işte. O olmayınca insanın hayatı kayıyor.

Background · 11 Eylül 2020

Niran Nevra .!.:
Kötünün kötüsünü düşünürseniz halinize şükredip mutlu olabilirsiniz...

Şu an eşiniz, çocuğunuz ve bir işiniz var, onları kaybettiğinizi hayal edin..

Birçok insana göre ne kadar iyi durumdasınız, farkettiniz mi???

Tabiki bunların farkındayım.Rabbime şükrediyorum her fırsatta. Ama bunun idrakında olup hala içimdeki mutsuzluğa anlam veremiyorum. Bu şımarıklık değil emin olun belki psikolojik bir durum ama kaç yıl oldu o içimdeki eksiklik mutsuzluk bitmiyor.

Background · 11 Eylül 2020

flower_rose .!.:
Başınız sağolsun. Çok üzüldüm. Yaşadıklarınız çok zor. Ama belki yardımı olur Beyin formatlama kitapları var. Bir arkadaşım okudu uyguladı çok huzurlu. Bir araştırın isterseniz. Enerjiye inanır mısınız bilmem. Yani dua Allah a yönelmek de aynı şey aslında. Herkesin hayatında zor zamanları var. Bir yol bulup üstesinden gelmeye çalışıyoruz. Sizin ki daha zor olmuş ama işte siz de deneyin. ne güzel bir yuva nasip etmiş Rabbim. Sağlıklısınız, işiniz var yuvanız var. Rabbim daha da güzelleştirsin inşallah

Bunu araştıracağım teşekkür ederim

nomunomuchua · 11 Eylül 2020

Anneniz için sabır diliyorum.
Anne çok büyük bir kanat eksik hissettiğiniz yani çok iyi anlıyorum.

Ama ne mutlu size harika bir eşiniz var.
Buna gercekten sahip çok az kadın var inanın.

Mutluluk bebeğinizin gülüşünde, sağlığında değil mi?
Iyi olmak için koçlara falan ihtiyacınız yok.
Güç sizin içinizde.

MupiNNN · 11 Eylül 2020

Background .!.:
Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

kan değerlerine baktırın düşük demiriniz b12niz çok düşmüş olma ihtimali yüksek .beslenmenize dikkat edin

mesafeli · 11 Eylül 2020

20 yaşında annemi ve ardından babamı kaybettim, akraba yoktu, tek bi tane vardi o da hiç umursamadi, esim, isim, çocuğum yok, bu ara canim sıkkın ama herseye rağmen hayata tutunuyorum.

Maneviyat önemli, olanlar bizim hayrımıza, daha beteri var, şükretmek ve her ne olduysa Allah'tan geldiğini idrak etmek lazim. Siz ailenin güvenli ortamında, ekonomik rahatlikta gecmisi sorgulamaya baslamişsinız, iyi de yapmissiniz demek orada kapanmayan yaralar var.

Bu son olsun deyin, gecmisle barisip onu olmasi gereken yerde birakin.

Ben bunu yaptim, yapiyorum yontemim kitap okumak, boyle iyilestiriyorum kendimi, konuyla ilgili kitaplari okuyup, anlamaya calisiyorum, ve uyguluyorum bana iyi geliyor.

Pamukannesi83 · 11 Eylül 2020

Babami kaybedince benzer seyler yasadim . Yasam kocun faydasi olmaz . Psikolojik destek almaniz lazim yoksa üstünden gelemetsiniz

sunshineee3 · 11 Eylül 2020

Background .!.:
Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

Biliyor musun bende aynen bu konudan bahsetmiştim ve üstüme o kadar çok gelinmiştiki çok pişman olmuştum ve sonra dedimki içimden senin acını derdini küçümseyen içinde kopan fırtınaları bilmeyen insanlarda çok güzel bi oyuncu kim bilir onlar neler yaşıyor hayat bir şekilde devam ediyor ve mutlu olmak zorundayım kendim için ailem için sevdiklerim için.
Özsaygım için.
Çünkü biliyorumki mutsuz olduğunda karşındaki insanlarda bir süre sonra seni yanında istemiyor.
Arayıp sorulmayacak,yüz yüze görüşmeyi bile istenmeyecek kişi konumunda oluyorsun.
Demem o ki hiç bir yaşam koçu senin beyninden daha güçlü değil.
Ben mutluyum diyeceksin!
Ben mutluyum çok şükür ki nefes alıyorum çok şükür ki sevdiklerim yanımda çok şükür ki kötü tecrübeler yaşadım ve bana parayla satın alamayacağım dersler verdi. Hayata 1-0 önde başladım artık yılmayacağım diyeceksin,demelisin.
Bir de BDV da görüyorsun eşinden ne kadar muzdarip kişiler konu açıyor, döven,söven ama sen eşinin ne kadar iyi biri olduğundan bahsediyorsun. Bence bu bile şuan yüzünü gülümsetecek ve şükrettirecek bir sebep.

Cakiltasinsm · 11 Eylül 2020

Ne guzel tek basına ayaklarının üstünde durmussun senı seven esın bebısın ıyı bır işin daha ne olsun. Gülmeme sebebn senı guldurecek komık ınsanlar olmayısına bagla bence cunku baska hoc bır sebep yok. Hastalıkla savasanları cocukları olmayanları, kocası tarafından sıddet gorenlerı, işi olmadıgı ıcın bı manyaktan bosanamayanları dusun ve hayatına şükür et şükür ettikce rahatlıcaksın ve dahada mutlu olacaksın. Bende yıllardır hoc gulmemıstım evlendıkten snra ben gulerken lrız gecıren ınsandım sadece sırıtmakla gectı 7 senem pıskolojım bozuldu bu duruma aılemın yanına gıttım ve esımın espırı anlayısının olmafıgını farkettım ondan gulmuyormusum

sende öylesın bence yyoksa mutsuz olacak bı sebebın yok cok şükür

celebrian · 11 Eylül 2020

O kadar aynıyız ki çocuğum olmuyor desen kendim yazdım sanardım?Konuyu takip etmeye geldim

dyguuus · 11 Eylül 2020

Background .!.:
Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

Öncelikle başınız sağolsun. Herkes bir çok zorluklarla basa çıkmayı mecbur da olsa öğreniyor. Bu hayata bir kere geliyorsunuz. Tadını çıkarın. Şükredin. Emin olun Allah göstermesin bir hasta olursunuz bugünlerinizi bile ararsınız. Hayat yaşamaya mutlu olmaya değer. Bak ne kadar güzel eşiniz çocuğunuz var arkanızda. Kıymetini bilin herseyden çok şikayetçi olmayın beyne ne gönderirseniz karşınıza o gelir pozitif düşünün güzel şeyler olsun. Ben neden kendi ellerimle hayatımı mahvedeyim ki. Anladığım kadarıyla güçlü bir kadınsınız. Hayata başka açıdan bakmayı deneyin bir de

Aylakkadin · 11 Eylül 2020

Background .!.:
Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

Kararlar alın. Arkasında durun.
Mutsuzluğun bir seçim olduğuna inanıyorum.
Çok zor bir hayatım olmadı belki çok kolay da olmadı ama brn kendi hikayemi seviyorum. Yine olsa yine aynı şekilde yaşamak isterim.
Dipnot: annen insallah orda rahat etsin. Sen onun kizisin ve bak başarmışsın. Şimdi sıra sende sen yavrun için kendini toplamalı ve ona iyi bir hayat sunmalisin

Niloyatospikk · 11 Eylül 2020

Annenize bolca rahmet diliyorum Allah'tan benim de büyük korkularımdan biri annemi kaybetmek mutsuzluğa gelince geçmişteki olumsuz yaşadıklarımız dolup dolup bizi mutsuzluğa sevkediyor. Geçmişle yaşayamayız eşiniz ve bir evladınız var. Hayatınıza yine anlam katacak güzellikler var. Eşiniz şiddet uygulamıyorsa huzurlu bir yuvanız varsa şükredin ama yaşadığınız bunalım konusunda size hak veriyorum geçmişin yükleri beyinde düşündükçe yoruyor insanı şuan yapılacak aktiviteler de azaldı korona sebebiyle biraz da bu yüzden öylesiniz

Background · 11 Eylül 2020

Tavsiyeleriniz için çok teşekkür ediyorum. Doğum iznindeyken iç savaşımı verdim.Cok fazla düşünme fırsatım oldu. Kırgınlıklarım,kızgınlıklarım hepsi bitti.Ben güçlü olmalıyım derken aslında zayıf yanlarımın üzerini örtmüşüm meğer. Acımı yaşamaya bile firsat vermedim kendime.Uzun bir dönem hiç ağlamadığımı hatırlıyorum. Ozaman öteledigim bütün duygular bana mutsuzluk olarak geri dönüyor. Sanırım bunu çözmem imkansız değil ama biraz zaman alacak.

Caresizbirkadin · 12 Eylül 2020

Otur birkaç gün geçmişinle hesaplaş, dokemedigin ne kadar gözyaşın varsa dök, yasayamadigin ne kadar acin varsa yaşa, kime kizginliklarin kırgınlıkların varsa oturup yaz. Sonra geçmişini orda bırak ve artık önündeki güzel gunlerine odaklan.hayatin geçip gidiyor. Sen uzulsen de geçecek mutlu olsan da. Geçmişi orda birakamazsan mutlu olmayı ogrenemezsin.

holymoly · 12 Eylül 2020

Mutsuz değilsiniz, yorgunsunuz. Kendinizi çok sıkmışsınız, tam rahata erdiğiniz noktada da yorgunluğunuz açığa çıkmış. Bütün gün yoğun geçer bir şey anlamayız ama akşam yatağa yattığımızda her yerimiz ağrımaya başlar ya, o hesap.

Öncelikle kendinize hakettiğinizi verin. Kendinize, ne kadar güçlü olduğunuzu ve kendinizle gurur duyduğunuzu söyleyin. Hatta yazın. Içinizdeki o genç kızın bunları duymaya ihtiyacı var çünkü. Hep istediğiniz şeyleri yapın, mesela saçınızı o hep istediğiniz renge boyatmak, görmek isteyip ertelediginiz bir yeri gidip görmek gibi. Zor günler geçti, şimdi ödüllendirilmeyi hakettiniz gibi düşünün.

Ne kadar da güzel toparlamışsınız hayatınızı. Etrafınızdaki sırtlanlara rağmen dimdik ayakta kalmışsınız. Sizi tanımadığım halde sizinle gurur duydum, siz de kendinizle duymalısınız. Kendi içinize dönün derler ya, klişedir ama doğrudur. Ayrıca içinizden gelmese de bol bol gülümseyin, beyninizi buna inandırırsınız. Zor günler insanı kendinden bile uzaklaştırıyor, bir dönün bakın kendinize. Umarım çok mutlu olursunuz, hakettiginiz bu çünkü.

Belindas · 12 Eylül 2020

Background .!.:
Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gülen gözlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki çok zorluklar yaşadım. Bütün eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hiçbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hiçbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim üzerimdeydi.Bir kaç sene böyle geçti ve ben üzerime aldığım yüklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı göstermek için daha çok çabalıyordum.Tabi daha az gülüyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz üzerimdeki yüklerimi aldı.Kendisi çok iyi bir insandır beni mutlu etmek için elinden geleni yapar.4 ay öncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni öyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gülmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede öyleyim işimdede mutlu degilim sürekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek bütün psikolojik yardımları denedim.Yaşam koçum bile vardı açıkçası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi içimde nasıl çözmeliyim?

Tek başınıza olmadığınızı bilerek.... Daha kötü yaşayıp zaferle çıkanları dinleyerek... Bi yerinden başlayarak.... Geriye bakıp bakıp boynunuzu zorlamayı bırakıp bu güne gelerek.... Elinizdekilere sarılarak... Vay be ne güçlü insanım bu yaralar beni nasılda motive etti diyerek.... Bi yerde gülmeye başlayarak içinizdeki o hisse o yaralı küçük kıza sımsıkı sarılarak.... Onun bu yaşananlar dahilinde hiçbir suçu olmadığını bilerek.... Affederek... İnsanlara dikkat ederken herkesin kötü güvenilmez olmadığına inanarak.... Sizi koruyan meleklere sımsıkı sarılarak... Kendim için kendim mutluyum varım burdayım bu herşeyimle benim diyerek.... Hayıflanmayı somurtmayı nefreti üzüntüyü paketleyip kendine sarılarak.... Bebeğin mucizesi ne inanarak.... Tünelden çıktım ışık benim içimde diyerek daha çok sevip sevilerek..... Kolay değil bunlar acılara öfkeye nefrete kine tutunmak olmayanlarda gözü kalmak hayatın hay huyında kaybolmak daha kolay insan için..... Ve lakin tek yolu bu.... İçindeki tüm iyi hisleri yükselt zamanla yavaş yavaş....

Mutluluk tam olarak neydi?

Yeni Üye

Vuslata aşık gönül susmaya da razı....

Guru

Güzel haberler geliyor🥳

Yeni Üye

Yeni Üye

Susaysan sus, susmaysan afkur!

Popüler Üye

Niyetin ne?

Nirvana

Güneşin batışı,gecenin açılış müziğidir💫

Aktif Üye

O bir ADANALI :)

Aktif Üye

Bahar, bir insanla gelebilir insana 🕊

SAŞÖ

Yeni Üye

Üye

Her şey çok güzel olacak.

Kargalar sürüyle kartallar yalnız uçar 🙏

Benzer Konular