mutsuz hissediyorum kendimi,eskiden arkadaslarim vardi simdi ne arkadas ne akraba ne komsum var.kimse aramaz sormaZ hep ben arayacagim.esimlede pek konusulmuyor cok sıkılıyorum.herkes isi duserse ariyor.kimse arayip bugun sana gelicem evdemisin demez yada bana gel demez.hep ben gelin derim ama kimse gelmek istemez.herkesin isine yararim ama gercekten sevildigime inanamiyorum.kimse benim icin zerre fedakarlik yapmaz .arada olur ama ben niye bu kadar kendimi yalniz hissediyorumki..cokkk bunaldim.kendi kendime yetemiyormuyum.niye boyleyim.elimde hep bir telefon hep birilerini arama ihtiyaci icindeyim.etrafima bakiyorm bazi kisiler cok seviliyor herkes tarafindan aranirlar ilgi gorurler benim neyim eksik kotumuyum degilim elimden gelen herseyi yaparim sevdiklerim icin.oyleyse neden beni kimse aramiyor sormuyor.neden kimse arayip evdemisin sana geliyorm bi cay yap icelim demiyor.eskilerden arada gorustugum bir arkadasim var ona gittigim zaman bir kahve yapar o kadar ac ac beklersin aksama kadar.bana cagiririm evlerimiz cok uzak degil hep bir bahanesi vardir gelemez.kirk yilda bir gelir oda kahvaltiya hic bir sey yemez.evim asla daginik degildir tertipli duzenliyimdir.farkindayim kendi kendime yetmeyiyim kitap okumali kahve yapmali uzatip ayaklarimi keyif yapmaliyim.dertlerden kendi kafamda buyuttugum sorun ve sikintilardan siyrilip uzun yuruyusler yapmali örguler ormeliyim.kimseye gitmemeli kimseleri aramamaliyim.kendimi asmaliyim sanirim.kendime yetebiliyorum ama bu konusma istegi arkadas ozlemi beni uzuyor.bazi kisilere gitmek istiyorum kimseler davet etmiyor.evde oturuyorlar calismiyorlarda hic anlamiyorum.bir kac ay once teyze kizlarimin oturdugu yere gittim bir isim vardi aradim soyledim de aaaa gelince ara bizi yanina geliriz dediler aradim biri telefonunu acmadi otekide mesaj atmis canim cocuk durmuyor gelemiyorum diye cagirsaydi ben giderdim ugramakta istiyordum cunku evlerimiz cok uzak uzun zamandirda gorusmemistik.neden insanlar boyle yaaa.