Gerçekten beraberken mutsuzdum, hele son yıllar. Sürekli kendi hayatında bir adam, yapayalnız ben. Ama seviyordum bu yüzden o yalnızlığıma rağmen onunlaydım. Hep ümit içerisinde bekliyordum normal bir kocaya dönmesini. Çok sevdim, en başından beri peşinde deliler gibi koştum. Aşık oldum, aşık olduğum için kolay vazgeçemedim. Hep daha çok seven tarafın ben olduğumun farkındaydım ama ziyanı yok diyordum kendime. Seviyorsam bu benlik bir şey hem o da öyle ya da böyle seviyor. Kalbim kırıldı kısacası. Kısa bir zaman değil ki... Yıllardan bahsediyorum. Hep kötü şeylerde yaşamadım hem. O kadarda gurursuz ya da sülük gibi yapışan tiplerden değildim yani. Bende sevildiğimi hissettim. Sürprizleri, sevildiğimi hissettirdiği anlar, romantik bir balayı, vs vs.. oldu yani, yanında kalmam için nedenler. Sonrasında kötüleşse de onlara tutundum. Şimdi kalbim çok kırık, en çok bu acıtıyor canımı.Keşke nefret duygum bu kadar kısa sürmeseydi içim öfkeyle dolu olsaydı. O kadar çok isterdim ki. Böylece her şeyi daha kolay unuturdum. Şimdi öyle değil. Bundan sonra sevemeyecek, güvenemeyecek, mutlu olamayacağım. En kötüsü de ne unutabilicem, ne affedebilicem. Her şey bitti ve geriye sadece benim yürek enkazım kaldı.
Canımsın*
Valla öyle, dert bende, acıların kadınına döndüm iyce :)
aileni falan boşver. Bak cidden boşver. Konuşur konuşur susarlar. Bence hemen aç davayi kurtul ceneleri kapansın. Birde bol bol gez toz. Bir sürü dernek var mesela, vakıf var. Katil onlara. Git masaj yaptır. Spora git. Sen kendini merkeze koy.
