- 13 Temmuz 2018
- 2.203
- 5.079
- Konu Sahibi Dert bende derman sende
- #1
Dün geceden beri kara kara düşünüyorum. Ne yapsam nasıl etsem nasıl olur diye.
Öncelikle konum uzun.
Ben 9 senelik evliyim. Ilk okula giden bir kızım 1 aylık da bir oğlum var.
Eşimle memleketlerimiz arasında 1000 km den fazla bir mesafe var zira kafa yapısı olarak da öyle.
Eşim bildiğiniz saf şu katılmamis odun. Bu odunluklari yüzünden çok kavgalarimiz oldu. Evliliğin ilk yılları güç gösterisiyle geçti. Ben böyleyim biz böyleyiz ailem böyle vs arada kültür farkı olduğu için detaylica kendilerinj bana anlatmaya calistilar akillari sıra.
Beni resmen sindirmeye calistilar. Yeri geldi basarili oldular yeri geldi savastik. Çok kavgalar oldu. Ama ben bildiğimi okumaya devam ettim. Kendi dogrularimi haykırdım hep. Kendi dogrularim derken aslında hep olması gerekeni. Velhasıl kelam bu süreçte herkes kendince dersler aldı. Şimdi ailesi ile gayet mesafeliyim. En azından bu konuyu aştık. Fakat asamadigimiz daha nice konu var. Anlatmaya kalksam manas destanı çıkar. Özet geçecek olursam eşim eş olmanın baba olmanin eve para getirmekten ibaret olduğunu zannedenlerden. Ve bu durum beni delirtiyor artık. Oğlum çok sıkıntıli bir bebek geçenlerde bununla ilgili konu açmıştim.
Ve suan yanımda kimse yok. Evin işi kızın okulu bebek yemek vs. Hepsi bana bakıyor. Çünkü kocam olacak adam akşama kadar çalışıp ustune bir de oruç tutuyorum diye kendisine yılın en iyi adam ödülünün filan verilecegini düşünüyor galiba.
Çocuk doğduguundan beri hep beraber sofraya oturamadik dönüşümlü yemek yiyoruz. Tabi benimki 10 dakika onun ki yarım saat. Ve daha birçok şey. Sorun şu ki kendisi aşırı derece rahatına düşkün. Dün bebegin aşısı vardı bunu bildiği halde mesaj atıyor yemekte ne var birde şu tatlidan yapar mısın diye. Ben yapmasam belki birşey demeyecek ama bu mesaj bile beni geriyor. Çocuk zaten normalde durmuyor dün asidan sonra hiç durmadı. Sürekli ağlıyor. Kızım akşam iş çıkışı arıyor birşey istemek için arkadan bebegin sesi gidiyor ona ve kurduğu cümle aynen su ben gelene kadar onu uyutun. Sonra eve geldi çocuk tabi susmuyor altını açtı çocuk azicik çiş yapmış kızım bez getirdi cocugu bıraktı kalktı gitti bende cocugun altını niye baglamadin dedim diye kıyamet koptu. Neymiş bilmiyormus. Oysa geçen gün ben yanında yaptım ve bak böyle yapılıyor diye anlattım ve bana döndü dedi ki niye anlattin ki şimdi. Yani demek istiyor ki ne gerek var öğrenmeye zaten sen yapacaksin gibisinden.
Biz bez olayı ile başladık kavga etmeye o söyledi ben söyledim. Sanki çocuk başkasının cocugu yani bi bezini değiştirmek bu kadar mi zor ya. Ben artık onun bu sığ zihniyetinden bıktım nefret ettim. Ona gore bu kadın işi.
Herşeyde böyle çocuklarla ilgili evle ilgili herşeyde yaptığı bir işi insanin burnundan getirerek yapıyor ki çoğu şeyi yapmıyor.
Sorsan cocuklarini çok sever ama dışardan biri gibi olmasini istemiyorum. Biraz ilgi sevgi oyun yemek banyo vs bu tür igtiyaclarini da yapması gerekmiyor mu. Babalık bir paket bez almak mi. Lütfen soeyin. Ben akşamdan beri aglamaktan gozlerim sisti.
Asıl problemin başı benim ailem. Daha doğrusu babam. Eşimden 1000 kat daha gerikafa li. 9 senedir evliyim 1 kez beni arayipta ne yapiyorsun kızım demedi. Her kavgada beni ezdi. Bir gün Esi mi arayıp oğlum bu böyle olmaz ailene sahip çık demedi. Her zaman ona göre erkekler haklı. Tabi esimde bunun farkında ve ona göre kendisi bulunmaz hint kumaşı.
Ve ben herseyden o kadar çok bunaldım ki bazi zaman aklimi kaybetmekten korkuykrum. Gercekten cikar yol bulamıyorum. Herseye muhalefet bir koca hicbirseyle alakası olmayan bir aile ortada 2 çocuk. Bazı zaman diyorum ki herşeyi herkesi bırakıp gideyim. Ama bunun çok günah olduğunu biliyorum. Ve cocuklarimin bunu haketmedigini. Aslında ben böyle bir insan değilim ama hayatta herseyle tek başıma mücadele etmekten tutunacak bir dalim olmamasindan çok yoruldum tukendim bittim.
Mutluluk neden benim hayatımdan gecmiyor neden hep teğet geçiyor. Ailesi olmayanin iyi bir kocasi olur sahiplenir bende neden hiç biri yok neden. Ben neden bu kadar yalnızım.
Anlatmak istediğim daha o kadar büyük sıkıntılar var ki. Ama sonuç olarak hepsi de benim tek başıma mucadelemle çözülecek şeyler değil. Ben bu sorunların ortasında debelenip durmaktan başka birşey yapamıyorum. Ve debelendikce dibe batiyorum. Işin içinden çıkamıyorum.
Suan tek yapmak istediğim bu evden gitmek. Ama nereye ama nasıl bilmiyorum
Öncelikle konum uzun.
Ben 9 senelik evliyim. Ilk okula giden bir kızım 1 aylık da bir oğlum var.
Eşimle memleketlerimiz arasında 1000 km den fazla bir mesafe var zira kafa yapısı olarak da öyle.
Eşim bildiğiniz saf şu katılmamis odun. Bu odunluklari yüzünden çok kavgalarimiz oldu. Evliliğin ilk yılları güç gösterisiyle geçti. Ben böyleyim biz böyleyiz ailem böyle vs arada kültür farkı olduğu için detaylica kendilerinj bana anlatmaya calistilar akillari sıra.
Beni resmen sindirmeye calistilar. Yeri geldi basarili oldular yeri geldi savastik. Çok kavgalar oldu. Ama ben bildiğimi okumaya devam ettim. Kendi dogrularimi haykırdım hep. Kendi dogrularim derken aslında hep olması gerekeni. Velhasıl kelam bu süreçte herkes kendince dersler aldı. Şimdi ailesi ile gayet mesafeliyim. En azından bu konuyu aştık. Fakat asamadigimiz daha nice konu var. Anlatmaya kalksam manas destanı çıkar. Özet geçecek olursam eşim eş olmanın baba olmanin eve para getirmekten ibaret olduğunu zannedenlerden. Ve bu durum beni delirtiyor artık. Oğlum çok sıkıntıli bir bebek geçenlerde bununla ilgili konu açmıştim.
Ve suan yanımda kimse yok. Evin işi kızın okulu bebek yemek vs. Hepsi bana bakıyor. Çünkü kocam olacak adam akşama kadar çalışıp ustune bir de oruç tutuyorum diye kendisine yılın en iyi adam ödülünün filan verilecegini düşünüyor galiba.
Çocuk doğduguundan beri hep beraber sofraya oturamadik dönüşümlü yemek yiyoruz. Tabi benimki 10 dakika onun ki yarım saat. Ve daha birçok şey. Sorun şu ki kendisi aşırı derece rahatına düşkün. Dün bebegin aşısı vardı bunu bildiği halde mesaj atıyor yemekte ne var birde şu tatlidan yapar mısın diye. Ben yapmasam belki birşey demeyecek ama bu mesaj bile beni geriyor. Çocuk zaten normalde durmuyor dün asidan sonra hiç durmadı. Sürekli ağlıyor. Kızım akşam iş çıkışı arıyor birşey istemek için arkadan bebegin sesi gidiyor ona ve kurduğu cümle aynen su ben gelene kadar onu uyutun. Sonra eve geldi çocuk tabi susmuyor altını açtı çocuk azicik çiş yapmış kızım bez getirdi cocugu bıraktı kalktı gitti bende cocugun altını niye baglamadin dedim diye kıyamet koptu. Neymiş bilmiyormus. Oysa geçen gün ben yanında yaptım ve bak böyle yapılıyor diye anlattım ve bana döndü dedi ki niye anlattin ki şimdi. Yani demek istiyor ki ne gerek var öğrenmeye zaten sen yapacaksin gibisinden.
Biz bez olayı ile başladık kavga etmeye o söyledi ben söyledim. Sanki çocuk başkasının cocugu yani bi bezini değiştirmek bu kadar mi zor ya. Ben artık onun bu sığ zihniyetinden bıktım nefret ettim. Ona gore bu kadın işi.
Herşeyde böyle çocuklarla ilgili evle ilgili herşeyde yaptığı bir işi insanin burnundan getirerek yapıyor ki çoğu şeyi yapmıyor.
Sorsan cocuklarini çok sever ama dışardan biri gibi olmasini istemiyorum. Biraz ilgi sevgi oyun yemek banyo vs bu tür igtiyaclarini da yapması gerekmiyor mu. Babalık bir paket bez almak mi. Lütfen soeyin. Ben akşamdan beri aglamaktan gozlerim sisti.
Asıl problemin başı benim ailem. Daha doğrusu babam. Eşimden 1000 kat daha gerikafa li. 9 senedir evliyim 1 kez beni arayipta ne yapiyorsun kızım demedi. Her kavgada beni ezdi. Bir gün Esi mi arayıp oğlum bu böyle olmaz ailene sahip çık demedi. Her zaman ona göre erkekler haklı. Tabi esimde bunun farkında ve ona göre kendisi bulunmaz hint kumaşı.
Ve ben herseyden o kadar çok bunaldım ki bazi zaman aklimi kaybetmekten korkuykrum. Gercekten cikar yol bulamıyorum. Herseye muhalefet bir koca hicbirseyle alakası olmayan bir aile ortada 2 çocuk. Bazı zaman diyorum ki herşeyi herkesi bırakıp gideyim. Ama bunun çok günah olduğunu biliyorum. Ve cocuklarimin bunu haketmedigini. Aslında ben böyle bir insan değilim ama hayatta herseyle tek başıma mücadele etmekten tutunacak bir dalim olmamasindan çok yoruldum tukendim bittim.
Mutluluk neden benim hayatımdan gecmiyor neden hep teğet geçiyor. Ailesi olmayanin iyi bir kocasi olur sahiplenir bende neden hiç biri yok neden. Ben neden bu kadar yalnızım.
Anlatmak istediğim daha o kadar büyük sıkıntılar var ki. Ama sonuç olarak hepsi de benim tek başıma mucadelemle çözülecek şeyler değil. Ben bu sorunların ortasında debelenip durmaktan başka birşey yapamıyorum. Ve debelendikce dibe batiyorum. Işin içinden çıkamıyorum.
Suan tek yapmak istediğim bu evden gitmek. Ama nereye ama nasıl bilmiyorum
