Merhaba
Daha öncede esimle ilgili sıkıntılarımı paylaşmıştım sizlerle. Bazı problemlerimiz tamamen olmasada zamanla cözülecek gibi gözüksede (ya da ben öyle hissediyorum) hala evliligimizde bazi sıkıntılarımız var.
Esimle cok farkli iki karaktere sahibiz. Gece ile gündüz gibi. Cok huzursuz bir insan, ve herseyden kavga cikarmaya müsait bir yapisi var. ilk evlendigimiz Zaman 3 yila kadar beni baskin kisiligi ile baya bi pusturdu. Fiziksel siddet asla yok, ama psikolojik siddet cok yasadim ilk dönemlerimizde. Sonrasinda artik yeter diyip ipleri elime alinca biraz düzelme oldu, ama esim gercekten hic cekilir biri degil. Calismayi sevmez, ev islerinde asla yardim etmez, alisverisi ben yaparim, herseyden ben sorumluyum. Inanin ise gidip, eve gelip bilgisayarila ugrasir, baska bir is yapmaz. Ha birde 5 vakit namaz kilar, inancli biri. Ama gelin görünki ahlak olarak cok takdir edilesi degil ve insanlarla iletisim konusunda cok basarisiz. Biri ufaktan sakaylada olsa birsey desin hemen ciddiye alir, o insana soguk davranir. AsIk suratli mutsuz bir insan ve haliyle benide mutsuz ediyor. Ne sevgi gösterisinde bulunur, ne birsey. Bu yil evleneli 5 sene olacak ve 5 sene icerisinde toplamda 3 kere bile seni seviyorum dememistir belki, veya en fazla 2-3 kere güzel bir söz duydum. Genelde hep elestirir, hatta ailemin yaninda da gerekli gereksiz her mevzuda beni elestirirdi, ailem biraz karsi cikinca birakti onu artik, baskalarinin yaninda elestirmiyor beni. Evdede eskisi kadar elestirmiyor. Ben o kadar sgudum ki, esimle cok mutsuzum. Gercekten evlilik artik bana bir görevmis gibi geliyor. Herseyi yalniz yapiyorum, bana hic bir konuda bir katkisi yok. Niye cekiyorum ki ozaman diyorum bazen? Ayrilmayi cok düsündüm, ama cok korkuyorum pisman olmaktan. Ailesi cok iyi, cok severim onlari onlarda beni cok severler. Ama esimle yetistirilme tarzlarimiz cooook farkli. Bizde esitlik vardir, esim tarafinda erkek baskindir, erkegin sözü gecer. En basiti bu. Esimle gelisemiyorum, büyüyemiyorum. Evlilik benim icin hayal kirikligi. Rabbimin bana bir imtihani gibi görüyorum bazen esimi, bazende etrafimdakileri duyunca esim yinede iyiymis diyorum. Kafam cok karisik. Evcimendir, öyle gece disarlari gezeyim tozayim günümü gün edeyim biri degil. Ama cok huzursuz biri. Hergün illa birseyden kavga cikarir, asiri kaprisli.
Kisacasi mutsuzum ama gidemiyorumda korkuyorum. Napayim? Özellikle evlilerin fikirlerini merak ediyorum..
Ben mutluyum evliligimde diyenler, mutlu bir evliligin tanimini yapar misiniz? Bunu bilmeye ihtiyacim var, her evlilik icerden benim ki gibi mi acaba ben mi abartiyorum meraktayim..
Daha öncede esimle ilgili sıkıntılarımı paylaşmıştım sizlerle. Bazı problemlerimiz tamamen olmasada zamanla cözülecek gibi gözüksede (ya da ben öyle hissediyorum) hala evliligimizde bazi sıkıntılarımız var.
Esimle cok farkli iki karaktere sahibiz. Gece ile gündüz gibi. Cok huzursuz bir insan, ve herseyden kavga cikarmaya müsait bir yapisi var. ilk evlendigimiz Zaman 3 yila kadar beni baskin kisiligi ile baya bi pusturdu. Fiziksel siddet asla yok, ama psikolojik siddet cok yasadim ilk dönemlerimizde. Sonrasinda artik yeter diyip ipleri elime alinca biraz düzelme oldu, ama esim gercekten hic cekilir biri degil. Calismayi sevmez, ev islerinde asla yardim etmez, alisverisi ben yaparim, herseyden ben sorumluyum. Inanin ise gidip, eve gelip bilgisayarila ugrasir, baska bir is yapmaz. Ha birde 5 vakit namaz kilar, inancli biri. Ama gelin görünki ahlak olarak cok takdir edilesi degil ve insanlarla iletisim konusunda cok basarisiz. Biri ufaktan sakaylada olsa birsey desin hemen ciddiye alir, o insana soguk davranir. AsIk suratli mutsuz bir insan ve haliyle benide mutsuz ediyor. Ne sevgi gösterisinde bulunur, ne birsey. Bu yil evleneli 5 sene olacak ve 5 sene icerisinde toplamda 3 kere bile seni seviyorum dememistir belki, veya en fazla 2-3 kere güzel bir söz duydum. Genelde hep elestirir, hatta ailemin yaninda da gerekli gereksiz her mevzuda beni elestirirdi, ailem biraz karsi cikinca birakti onu artik, baskalarinin yaninda elestirmiyor beni. Evdede eskisi kadar elestirmiyor. Ben o kadar sgudum ki, esimle cok mutsuzum. Gercekten evlilik artik bana bir görevmis gibi geliyor. Herseyi yalniz yapiyorum, bana hic bir konuda bir katkisi yok. Niye cekiyorum ki ozaman diyorum bazen? Ayrilmayi cok düsündüm, ama cok korkuyorum pisman olmaktan. Ailesi cok iyi, cok severim onlari onlarda beni cok severler. Ama esimle yetistirilme tarzlarimiz cooook farkli. Bizde esitlik vardir, esim tarafinda erkek baskindir, erkegin sözü gecer. En basiti bu. Esimle gelisemiyorum, büyüyemiyorum. Evlilik benim icin hayal kirikligi. Rabbimin bana bir imtihani gibi görüyorum bazen esimi, bazende etrafimdakileri duyunca esim yinede iyiymis diyorum. Kafam cok karisik. Evcimendir, öyle gece disarlari gezeyim tozayim günümü gün edeyim biri degil. Ama cok huzursuz biri. Hergün illa birseyden kavga cikarir, asiri kaprisli.
Kisacasi mutsuzum ama gidemiyorumda korkuyorum. Napayim? Özellikle evlilerin fikirlerini merak ediyorum..
Ben mutluyum evliligimde diyenler, mutlu bir evliligin tanimini yapar misiniz? Bunu bilmeye ihtiyacim var, her evlilik icerden benim ki gibi mi acaba ben mi abartiyorum meraktayim..
Son düzenleme:
Ani anini tutmuyor.
Evet bu sorun 
