benim de dert demeyelim de gerçekten derdi olana ayıp olur beni zorlayan bir sıkıntım var. nasıl anlatsam. benim kendime güvenim yok. ve bu çocukluğumdan gelen bir durum. belli bir yaşıma kadar hep birileriyle kıyaslandım durdum. hep benden daha iyilerle. zaten nedense herkes benden daha iyiydi. ve ben içime kapandım. dalga geçildikçe, üstüme gelindikçe daha da... şimdi eskiye göre daha iyiyim ama ne zaman bir ortama girsem, birisiyle konuşsam ister istemez kendimi kıyaslıyorum. ve bana daha önce yapılan gibi hep benden iyi olarak görüyorum onları. ezilip büzülüyorum, konuşmalarım bile o kadar saçma geliyorki keşke hiç konuşmasaydım diyorum. yiyip bitiriyorum kendimi. aileler, akrabalar bir bilseler ne büyük yanlış yaptıklarını. sanki çocuklarına daha iyiylerini gösterince çocuklar hırs yapıp daha iyi olacaklar. tam tersi kendine güvensiz bireyler yetiştirdiklerini bilemiyorlar. ben de böyleyim işte. sırf ortamından korktuğum için üniversiteye bile gitmedim. iş değiştirmekten bile ödüm kopuyor. yeni bir iş görüşmesine gitmemek ya da yeni bir ortama gitmemek için. bunu nasıl aşacağımı bilmiyorum. terapiye falan da gidemem. seansları çok pahalı. kendi kendime çözmeye çalışıyorum ama ufak bir sorunda tekrar nüksediyor. tam anlamıyla bilinçaltımdan temizleyemiyorum. oysa ne çok isterdim geniş bir çevrem olsun, onlarla hararetli konuşmalar yapayım, felsefe-siyaset tartışayım. ama olmuyor. bildiğimi bile gereğince savunamıyorum, şüpheye düşüyorum. sanki hep onlar haklıymış gibi geliyor, susuyorum. bu da beni çok yoruyor... kendime öfkelenip duruyorum...