İyi akşamlar kızlar telefondan yazıyorum imla hatalarım olursa kusura bakmayın birazda uzun olabilir.Hepinize şimdiden teşekkürler. Çok sıkıntılıyım, çok mutsuzum bu aralar. Ailece yaşadığımız maddi zorluklar, iş bulamama, kilo verme sorunum, hiçbir uğraşım olmaması vs gibi denenlerden dolayı sanırım ufak çaplı bir depresyon geçiriyorum. Evden çıkmıyorum sürekli pijamalıyım ve içim çok sıkılıyor genelde ağlıyorum hayat enerjim yok mutsuz bakıyorum.Eski ben değilim bunu ben bile farkediyorum. Bu kadar sıkıntımda sözlümden destek bekliyorum ama o sadece geçer herkes yaşıyor bunları bende öyleydim falan diyor hep. İyide ben bunları duymak istemiyorum. Zaten sürekli gezen bir çift değiliz en son 1 buçuk ay önce falan dışarı çıktık ayriyetten her haftasonu bize gelen adam haftada 1 gelmeye başladı. Hadi işleri var yorgun vs herşeyi geçtim. Sevgisinden şuphem yok ama biraz kendini fazla düşünenlerden. 1 haftadır zaten ufak ufakda olsa tartışma içindeyiz ve birbirimize karsı çaktırmadan mesafeli gibiyiz. Dayanamadım dün patladım herşeyi söyledim, derken derken konu ailesine geldi bana karşı olan mesafeleri beni benimseyememiş olmaları vs. Eteğimde biriken butun taşları döktüm tek dedigi sana karşı saygısızlıkları olmadı falan. Ben zaten asla saygısizlık yapmam içimdekileri söylerkende uygun dille söyledim zaten. Kavga ettik ama bu sefer en çok konuşan bendim çünkü haklı olduğumu biliyor. Kavganın üstünü kapadık ama o kadar kırgın ve yorgunum ki içimde boşluk var sanki çok istesemde sanki hala mesafeliymişim gibi ona karşı. O da hep beni ölçümde zaten nasılım diye. Aramız düzelsin ostiyorum, ne yapabilir, nasıl davranmam ne demem gerek bana bir yol gösterin.