İçimde tutamıyorum artık.. Buraya üye oldum çünkü anlatmam lazım.
Öncelikle hepinize değerli yorumlarınız için şimdiden teşekkür ediyorum. Merhaba artık bende burdayım..
Nereden nasıl başlasam ki ? Konu ailem. 26 yaşında yeni atanmış, iyi bir yerde kariyeri olan "dışarıya mutlu görünen" çevremde herkes tarafından beğenilen ama ailemin baskısından yorulan bir genç kızın hikayesi..
Hiç Mutlu değilim biliyo musunuz. Üniversite 3. Sınıftaydım hayatımda ilk kez birisine güvendim. Evlenicektik, deli gibi kıskanan adam, seven, sen benimsin diyen. Ailenle tanışıyım daha rahat görüşelim diyen.. Neyse bir gün ailem öğrendi söyledim ciddi evlenicez diye. Dayak yedim annemden 23 yaşında. Çocuğu aradılar kızımın peşini bırak ilerde Mutlu olamazsınız Dedi annem. ( Ben vazgeçmedim ama ) O seni alıcam inşallahı yok diyodu. Gurur yaptı bilmiyorum vazgeçti banada küfürler etti ananla babanla hallet benim suçum yok dedi. Ayırdılar beni ondan. Babam da gitti tehdit filan etti herhalde bilmiyorum.. Vazgeçti bana deli gibi bağlı olan adam. Bi duydum ki 1 ay sonra nişanlanmış, akrabasıyla sonrada evlenmiş.. Kayboldu ortadan gitti bu şehirden. ( Ben neden bu kadar mücadele ettim çünkü birlikte olduk )
Kimse bilmiyor.. Bana seninle evlenicem dedi saftım işte inandım. Yani yakınlaştık şuan yazamıyorum.. Çok utandım kendimden ölmek istedim kimselere anlatamadım. Ona o kadar ah ettim ki. Her şeyini bıraktı gitti. Evli olduğunu bildiğimi bilmiyor. Aylar sonra eski numarasındaki whatsabına eşiyle resmini koymuş. Oda benim gibi kapalı. (Çok zengin bir kız ama yaşı büyük 4 yaş büyük bir kızla evlenmiş kız ablası gibi yanında abartmıyorum bilin diye yazdım kimseyi küçümsemek gibi bir derdim yok) dedim ya sustum işte. 2 yıl geçti ben onu unutamadım. Bazen içim yanıyo biliyormusunuz rüyalarıma giriyor.. Kalbim bazen sızlıyo. Aşk acısı değil sanki vicdan yanması gibi..
Neyse 2 yıl sonra bugün yine aklıma geldi getirmemeye çalışıyorum.
Bu süreçte ne mi oldu ? Yeri geldi ağladım üzüldüm ama hayatla mücadelemi bitirmedim. Çok kişi girdi hayatıma. Başkalarında hep onu aradım. Ayrıldım. Şimdi kimseleri istemiyorum zaten. O çalışmamı istemiyodu evinde oturursun çocuklarımıza bakarsın diyodu kabul etmiştim. Hayat o kadar değiştiki.. Çok iyi bir üni. hocayım artık. Başımı açmak zorunda kaldım ( bazı sebeplerden ) çok değiştim. ( abartmadım tabiki ama farklı bi Buse oldum işte ) hep Mutlu pozları koydum. Oda whatsabındaki resimleri değişti sürekli.
Ve ailem.. Yine onlarla yaşıyorum. Hep benim iyiliğimi isterler ya her zaman.. Yine dün dayak yedim. Konu şu : neden kaşımı o şekil almışım diye.. 25 yaşındayım ama annem o gün suratıma bi yapıştırdı zoruma gitti.. Ağlayarak yazıyorum şuan. Kalktım çıldırdım yeter dedim saçımı başımı yoldum babam geldi.. Senin dilin çok uzadı dedi üstüme yürüdü oda ayağının altına alacakken annem tuttu. Hayret.. Ne yaptım ki ben ?
Diyorum ki bomba da keşke ben ölseydim o kadar insanın yerine. Bişe engel olmasaydıda o gün ben çıkabilseydim dışarı tam o bölgeye gidecektim çünkü sadece ben ölseydim o kadar insanın yerine. Ailemde evlat acısını yaşasalardı. Dışardan çok güzel, başarılı ama mutsuz bunalımda olan Buse ölseydim diyorum..
