Ben avrupada yaşiyorum ve burda çocuklar 2.5 yaşinda ana okuluna gider. Hatta daha önce bir çoğu kreşe gider ve anne baba çalişir.
Ancak çocuk ile çok güzel zaman geçirilir. Hafta sonu olsun, tatil olsun hemen çocuğa göre bir aktivite yapilir. Lunapark yada normal park, yada hayvan sevgisini aşilama adina bir çiftliğe götürülür,.. Yani hep çocuk endeksli. Günün sonundada çogu mesela dişarda yemek yer yada birşey içer çünkü sadece çocuk değil, ebeveynin rahatida önemli.
Bunun yani sira çok bağimsiz büyütüyorlar. Yani isteniliyor ki kendi başina birşey yapsinlar, yemeklerini yesin, kiyafetlerini giysin.
Halbuki Türklerde öyle mi? Çocuk doğduğunda bile hemen ayni odada yatilip, eşi başka odaya aliyorlar. Uyku eğitimi bile verilmiyor. 2 yaşindaki çocuğu halen salliyarak yada gec saatte yatiriyorlar. Cocukta uyku problemi olduğunda nasil konsantrasyon olsun?
Herşey için küçük bulunuyor. Cocuk iste hayirdan anlamazmiş. Aman kreşe gitmesin daha küçuk,..
Sonra ne oluyor, 6 yaşinda ilk okula başladiğinda yariş ati oluyor. Saatlerce ödev çözme, hatta etüdler. O eğitim vermeye kiyamadiklari çocuklarin birden çok uslu çok iyi ve ayni zamanda çok sosyal olmasi bekleniliyor.
Eh bu çocuk liseye gelinceye kadar elbette bikmiş oluyor. Yani sorun bu çocuklarin erken eğitim hayatina atilmasi değil. Yada anne babanin çalişmasi değil. Sorun sistem ve bakiş açisi.