Arkadaşlar merhaba.
Dışarıdan çok güçlü duran, hiç ağlamayan, taş kalpli biri gibi görğnürüm. Ama esasında ise çok aşırı derecede hassasım ve bu artık bana çok zarar veriyor. Stres kaynaklı hastalıklar çıkıyor sürekli. Sürekli düşünür oldum
Mesela biri bana yanlış bile yapsa ona kötü davranırsam vicdanım rahat olmuyor ve üzüntüden sabahlara kadar yatamıyorum. Kimseye büyük kötülükler yapmadım esasında, ama mesela onca kötü şey yapsalar bile Bi kırıcı lafım ile gecelerce yatamıyorum.
Ailem konusunda çok hassasım mesela, sevdiğim insanlar konusunda.. Mesela annem hep iyiliğimi ister bu yaşıma kadar hep üzerime titredi vs. Şimdi erkek arkadaşıma haksızlık etti ailesinin maddi durumu yüzünden küçük gördü onları, onlarda çok kırıldı çok üzüldü. Haliyle bizde baya hırpalandık. Bu yüzden anneme biraz tavır aldım (tavır derken küslük vs olmadı). Ama çok sessizleştim, içime kapandım hep odamda oturup kapıyı kapattım vs. Şimdi fark ettim ki annem çok üzülüyor, benim üzülmeme 0zülüyor. Kendince iyiliğimi istediğini düşünüyor hep üzerime titredi, şimdide ben üzülüyorum içime kapandım diye baya kötü olmuş akrabalara vs söylemiş heline üzülüyorum gece uyuyamıyorum vs. Bunun için de yine üzüldüm hassaslığım tuttu harab ettim kendimi benim yüzümden annem üzüldü diye.
Bakın bu sadece bir örnek, her konuda ve çoğu insana karşı böyleyim. Kimseyi incitecek şeyler yapmam ama ona rağmen sürekli kafama takıyorum onu üzdüm mü bunu üzdüm mü diye.
Mesela derdim olsa kimseye anlatacak yapıda biri de değilim o yüzden buraya yazdım. Normal hayatımda girişken ve sosyal biriyim fakat her şeyi içimde yaşıyorum ve artık bana zarar veriyor. Kronik baş ağrıları başladı. 26 yaşındayım bu arada.
Evvelden beri öyleydim hep içimde yaşardım, küçük bir olayı bile takardım. Ünv de derslere karşı en umursamaz insan diye bilinirdim ama kaldığım bir ders için bile kendimi hasta edecek kadar takardım. Ailem çok mükemmeliyetçi, bunun da etkisi var üzerimde diye düşünüyorum.
Aynı durumları yaşayan varsa belki yardımcı olur, ya da tavsiyeleriniz vardır belki., teşekkür ederim şimdiden hepinize
Dışarıdan çok güçlü duran, hiç ağlamayan, taş kalpli biri gibi görğnürüm. Ama esasında ise çok aşırı derecede hassasım ve bu artık bana çok zarar veriyor. Stres kaynaklı hastalıklar çıkıyor sürekli. Sürekli düşünür oldum
Mesela biri bana yanlış bile yapsa ona kötü davranırsam vicdanım rahat olmuyor ve üzüntüden sabahlara kadar yatamıyorum. Kimseye büyük kötülükler yapmadım esasında, ama mesela onca kötü şey yapsalar bile Bi kırıcı lafım ile gecelerce yatamıyorum.
Ailem konusunda çok hassasım mesela, sevdiğim insanlar konusunda.. Mesela annem hep iyiliğimi ister bu yaşıma kadar hep üzerime titredi vs. Şimdi erkek arkadaşıma haksızlık etti ailesinin maddi durumu yüzünden küçük gördü onları, onlarda çok kırıldı çok üzüldü. Haliyle bizde baya hırpalandık. Bu yüzden anneme biraz tavır aldım (tavır derken küslük vs olmadı). Ama çok sessizleştim, içime kapandım hep odamda oturup kapıyı kapattım vs. Şimdi fark ettim ki annem çok üzülüyor, benim üzülmeme 0zülüyor. Kendince iyiliğimi istediğini düşünüyor hep üzerime titredi, şimdide ben üzülüyorum içime kapandım diye baya kötü olmuş akrabalara vs söylemiş heline üzülüyorum gece uyuyamıyorum vs. Bunun için de yine üzüldüm hassaslığım tuttu harab ettim kendimi benim yüzümden annem üzüldü diye.
Bakın bu sadece bir örnek, her konuda ve çoğu insana karşı böyleyim. Kimseyi incitecek şeyler yapmam ama ona rağmen sürekli kafama takıyorum onu üzdüm mü bunu üzdüm mü diye.
Mesela derdim olsa kimseye anlatacak yapıda biri de değilim o yüzden buraya yazdım. Normal hayatımda girişken ve sosyal biriyim fakat her şeyi içimde yaşıyorum ve artık bana zarar veriyor. Kronik baş ağrıları başladı. 26 yaşındayım bu arada.
Evvelden beri öyleydim hep içimde yaşardım, küçük bir olayı bile takardım. Ünv de derslere karşı en umursamaz insan diye bilinirdim ama kaldığım bir ders için bile kendimi hasta edecek kadar takardım. Ailem çok mükemmeliyetçi, bunun da etkisi var üzerimde diye düşünüyorum.
Aynı durumları yaşayan varsa belki yardımcı olur, ya da tavsiyeleriniz vardır belki., teşekkür ederim şimdiden hepinize
Küçüklükten beri herkes benim ne kadar duygusal olduğumu bilir(di). Bir film izlense acıklı sahnede ilk ben ağlardım, birinin yardıma ihtiyacı olsa yolda bir yerde ben uğraşırdım, bir laf deseler kırk gün kafama takıp bir cümle söylesem acaba takarlar mı diye de takardım kafama. En yakınlarıma göre ben hassas, naif, nazenin diye severlerdi, ve hep aynı cümle '' Azıcık güçlü ol canımm, ne bu böyle''... Sonra ne oldu biliyor musun, güçlü oldum ama güçlü ol diyenlerin hiç işine ve menfaatine yaramadı bu durum. Artık önce ben diyorum, aklıma uymazsa hayır diyorum, biri bişey isteyince koşmak yerine''Gelemem, şu gün şu saatte uygunum, işine gelirse uyarsa olur''diyorum. Kendime elbette saygım vardı, ama zaaflarımı göz yaşlarımı gören yakın sandıklarım, ama aslında en uzaklar bunu kullanırdı. Artık mecburi saygı duyarlarken buluyorlar kendilerini, bir şey isterken çekinerek el pençe soruyorlar, velhasıl kimse gözyaşlarımı ve zaaflarımı görmüyor, hala tam bir balık kadınıyım ama bu benimle kendim aramda 
