Uzman yardımı aldığınıza göre günlük hayatınızı az çok sürdürebiliyor duruma gelmiş olmalısınız ya da eli kulağındadır. Ama atalet de hastalık gibi birşey siz depresyondayım diye öylece durdukça durasınız gelir. Hafif tempolu part time gerekirse parası da az bir iş bulun çalışın böylece dışarı çıkmak giyinmek ve insanlarla ilişki kurmak için bir sebebiniz olur. Bir de ben böyle konularda hep aynı tavsiyeyi veriyorum ama yine yazacağım; müzik ya da dramayla ilgili bir kurs bulun böylece kendinizi ifade etmekteki çekingenliğinizin geçmesine faydası olur belediyelerin filan var böyle kursları
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Ne yapacağım ben şimdi
- Konu Sahibi Elfidaa90
- Başlangıç Tarihi
En buyuk dilegim yasım genç olduğu için bu güzel yıllarımın bu hastalıkla heba olmaması cünki evet biliyorum ki bu kaybettigim yıllara ilerde cok daha fazla üzülücam
Kendini bir kaliba sokup hayatini kendine dar ediyorsun.
Depresyondan suan cikabilir hayatinin direksiyonuna gecebilir ve sorumluluk alabilirsin. Kendini sevmekle basla. Sonra sorumlulugunu üstlen.
Geri kalan seyler kafada sadece. Korkularin uzerine gidersen korktugun kadar olmadigini fark edersin. Kendi kendini limitleme.
Ayrica her insanin sevdigi birseyi vardir. Ya el becerisi olur ya baska birsey.. Hobi vs.
Sevdigin seylere ve ruhuna gida veren seni mutluluga gark eden seylere odaklan ve yap. Ruhunu aydinlatacak seylere kos. Evde oturup kafandaki dusuncelerle bogusurken hayat akip gidiyor. Kafadan cik hisse yönel ve birseyler icin emek ver. Ozamam depresyon felan kalmaz, bak gör.
Depresyondan suan cikabilir hayatinin direksiyonuna gecebilir ve sorumluluk alabilirsin. Kendini sevmekle basla. Sonra sorumlulugunu üstlen.
Geri kalan seyler kafada sadece. Korkularin uzerine gidersen korktugun kadar olmadigini fark edersin. Kendi kendini limitleme.
Ayrica her insanin sevdigi birseyi vardir. Ya el becerisi olur ya baska birsey.. Hobi vs.
Sevdigin seylere ve ruhuna gida veren seni mutluluga gark eden seylere odaklan ve yap. Ruhunu aydinlatacak seylere kos. Evde oturup kafandaki dusuncelerle bogusurken hayat akip gidiyor. Kafadan cik hisse yönel ve birseyler icin emek ver. Ozamam depresyon felan kalmaz, bak gör.
- 12 Temmuz 2006
- 57.371
- 219.439
- 1.223
- 53
Rahmetli babamın bir lafı vardı, bence çok da haklılık payı olan bir laf, insan kendi doktoru kendi olmalı derdi, tedavi görüyorsunuz bildiğim kadarıyla, doktor size teşhis koyar, tedaviye başlar ama tedavinin sonuç vermesi için sizin de çaba göstermeniz gerekir, yani kendi doktorunuz kendiniz olmalısınız, kendinize telkinlerde bulunun, arkadaşların dediği gibi iş arayın, her gün çıkın kısa da olsa yürüyüşler yapın, belki biraz müzik dinlemek, belki resim yapmak, belki bir el işi veya duygularınızı yazıya dökmek iyi gelir size, bir yerlerden başlamazsanız evde otura otura fobileriniz ve korkularınız artar, daha çok içinize kapanırsınız, bunu yapmayın kendinize.En buyuk dilegim yasım genç olduğu için bu güzel yıllarımın bu hastalıkla heba olmaması cünki evet biliyorum ki bu kaybettigim yıllara ilerde cok daha fazla üzülücam
- 5 Haziran 2018
- 827
- 1.055
- 28
Tek çıkış yolu çalışmak. Bende de sosyal fobi vardı. Hatta sessiz bir ortamda yutkunursam da yutkunma sesim duyulur da dikkat çekerim diye çok korkuyodum.
Şimdi millete her aklımdan geçeni söyleyebiliyorum. Tercihen suskun olduğumda egoist anlaşılıyorum ama onların sorunu bu:d
Yaşın kaç? Mezun falan misin?
Hem insan bı sure sonra aileye yük oluyomus gibi hisseder. Ben oyleydim. Korkumdansa ailemden para almaya son vermeye odaklanmistim.
Şimdi millete her aklımdan geçeni söyleyebiliyorum. Tercihen suskun olduğumda egoist anlaşılıyorum ama onların sorunu bu:d
Yaşın kaç? Mezun falan misin?
Hem insan bı sure sonra aileye yük oluyomus gibi hisseder. Ben oyleydim. Korkumdansa ailemden para almaya son vermeye odaklanmistim.
- 19 Mart 2016
- 343
- 630
- 103
- 25
Ben de sosyal fobiliyim, tedavi görüyorum 1 aydır. Daha başındayım yani ama inanıyorum ben atlatacağıma. Çünkü çok çabaliyorum size de tavsiye ederim. Sadece ilaçlara bağlı kalmayin. Korktuğunuz ortamlara girin, kalabalık yerlerde bulunun, zorlandığınız utanıp çekindiğiniz her şeyi yavaş yavaş yapmaya çabalayın. Yapabildiğinizi gördükçe motive oluyorsunuz, iyileşmenize olan inancınız artıyor. Ben mesela bugün bir temizlik görevlisine "Kolay gelsin" diyebildim hem de ya sesim titrerse ya beni duymazsa da rezil olursam diye kafamda senaryolar kurmadan ki bu benim için çok büyük bir gelişme. Size tavsiyem girin bir işe ilk zamanlar heyecanlansanızda, eliniz ayağınız birbirine de dolansa zamanla yenersiniz inşallah. Yeter ki kendinizi eve kapatıp ilaçları sihirli değnek gibi görmeyin.
- 6 Aralık 2015
- 19.106
- 26.520
- 598
Bence hem işe gir hem de psikoterapi al, bu iki faktör birlikte iyileşmene yardımcı olur bence. Eve kendini kapatmak daha da melankolik olmana sebep olacaktır.
İnsallah elimden geleni yapıyorum yapıcam da cünkü bende hıc ıstemıyorum yıllarımı bu hastalıkla harcamak
Bır ara drama kursuna yazılmayı bende düsünmüstüm tabı cesaret edemedım sonra yıne vazgectım cunkı girdigim islerde bile duramıyorum ben bu hastlık yüzünden tabi ilk halıme gore iyiyim cok sükür yedı aydır tedavı goruyorum tam olarak ıyılesemesem de tedavının cok faydası oldu
hastalığını yenmek adına gerçek hayata adım atman için iyi bir fırsat bu... iş başvurularına giitmekle başla işe... uygun bir işe girdiğinde çok değil bir kaç hafta sonra hayatın sosyalleşecek ve uyum sağlayıp sorunlarını yeneceksin. doktorundan yardım iste nasıl başlaman gerektiği konusunda.
Evet bende mesela kalabalıkta yemek yiyemıyorum insaanlar bana bakıyor dıye kasılıp kalıyorum ellerım titriyor yemek yerken bunu aşmaya calısıyorum birde cünki girdigimişlerde de bu yönden cok zorlanıyordum hıc istemedım yemek saati gelsin veya biriyle konusurken sacmaalıyorum bazen heyecandan ya da fikrimi söylerken cekınıyorum ınsanın hayatını cok olumsuz etkılıyor bu hastalık kı bırde depresyon eklendı bunun üstüne umarım iyileşiriz Allah yardımcımız olsun
- 11 Eylül 2014
- 94
- 109
- 103
Merhaba ben de çalışmayı sevmiyorum, topluluk içinde durmayı bile sevmem, arkadaş edinemem, bir muhabbet esnasında konuşacak bisey bulamam, bir iki eski ve iti arkadaşım vardır onların dışında hiç yeni arkadaş edinmedm.
Öncelikle hastalığın nedir. Gerçekten bir hastalık mi yoksa senin kendini daha rahat hissetmene sebep olan bir bahane mi? Senden başkası bilemez bunu.bunalimdaym, depresyondayım, bipolarim, sizofrenim demek her zaman içsel olarak rahatlatsa da, yapmadgnz çoğu şeyin bahanesi olsa da uzun vadede sizi daha da toplumdan soyutlayan, pasiflestiren bir durum.. Tabi gerçek bir rahatsizlignz varsa ilk amacınız bunu atlatmak iyileşmek olsun.is konusuna gelirsek de en kolay sizi en zorlamicak sektörü düşünün, temizlik veya bulaşık yıkamak dahil.. Bir kaç kere girin çıkın bi yerlere, nerde rahatsaniz nerde anlaşması kolay birileri varsa orda çalışmaya devam edin, ama en azından bir deneyin.. Hersey daha güzel olacaktır emin olun.
Tabı doktorumun dedıgı agır depresyon gecırıyorsun zaten doktora ne halde gıttım onu bıle hatırlamak ıstemıyorum annemın yardımıyla gitmistim doktora bıle ki pek cok seyı annemın yardımıyla yapıyorum o dönem tek düsüncem olmektı kafamda bunu planlıyordum sadece sosyal fobı ye gelınce de cok ıse gırdım cıktım bu yüzden bır ıste 15 günden fazla duramadım hep önemsenmeyen muhabbet kuramayan sevılmeyen kişi oldum ama yılmadım hic bir ısten cıkıp baska bir ise gırıyordum kısa surelı olsada bır seneye yakın calısmıyorum o da depresyon rahatsızlıgım sebebıyle ama yine ise girmeyi düsünüyorum sanırım tek iyi yönüm kolay pes etmıyorum
