selamlar. ben bir yüksek lisans öğrencisiyim. dersime giren hocamla birkaç ay önce başlayan bir ilişkimiz var. hocam benden 9 yaş büyük, çok bilgili ve yakışıklı birisi.
yanındayken kendimi çok huzurlu hissediyorum, yaşıtlarımla yapamadığım muhabbetleri onla rahatlıkla yapabiliyorum. bence bu sohbet ortamı sağlıklı bir ilişki için çok önemli. ilişkimiz başlamadan önce de bana çok samimi davranır, her durumda yardımcı olurdu. gel zaman, git zaman benden hoşlandığını, bana ilgi duyduğunu fark ettim. beni yemeklere çıkararak ve beyefendiliğini de kullanarak beni de kendine ısındırdı. sonunda bu haftada 3ü bulan buluşmalarımıza bir isim vermemiz gerektiğini söyledi. başta kendisinden zaman istedim, zaten uzun zamandır üzerinde kafa yorduğum bir şeydi bu isteği. birkaç gün sonra biraz da içimdeki duygulara yenilerek onunla birlikte olmaya başladım.
her an onun öğretmen ve benim öğrenci olmam aklımı kemiriyor. aylar sonra bile bundan endişe duyuyorum. sonuçta benim değiştiremeyeceğim, eleştiremeyeceğim bir takım etik kuralları var. etik kurallar, aklımdaki sorular ve bu ilişkimizi herkesten saklamak zorunda olmam gerçeği aklımdayken hayatımı yaşayamaz oldum. ne işimi düzgün yapabiliyorum, ne de tezim için kafamı toplayabiliyorum. en yakın arkadaşlarım bile bu durumdan haberdar değil. birlikte görülmekten, insanlarda şüphe uyandırmaktan kaçındığımız için devamlı suretle maskaralıklar yapıyoruz. bu maskaralıkların verdiği heyecan da olmasa ilişkimizi devam ettirecek tek şey ona duyduğum aşk olur.
haftada 2-3 kez benim evimde buluşuyoruz, şehrin tanıdığımız insanlardan en uzak yerlerinde yemek yiyoruz, en ufak şüphe anında birbirimizden uzaklaşıp sanki rastlantı eseri orada bulunmuşuz gibi davranıyoruz... bu gibi birçok şey bizi hem yoruyor, hem heyecanlandırıyor. onun evini hiç görmemiş olmam, hayatının benden ve okuldan başka hiçbir yönünü bilmiyor olmam da canımı sıkan bir konu. iş böyle olduğu için kendimi ona karşı korumak zorunda hissediyorum. henüz yatak hayatımız sarılıp uyumaktan öteye gitmiyor. bazen çok ısrarcı olsa da, kavga etsek de kendimi bu önlemi almak zorunda hissediyorum. eninde sonunda barışıyor olmamız, bana devamlı hediye alıyor olması da onun da beni sevdiğini gösteriyor bana. hem de en az benim de onu sevdiğim kadar...
fakat bu heyecanlar bile rutine bağladı. bütün ilişkimiz liseli aşıklar gibi köşe bucak insanlardan kaçmak ve benim evimde film izleyip, birbirimize şiir okuyup, uyumak şeklinde sürüyor. onu bu kadar arzulayıp hiçbir şey yapmamak, yapamamak... onu hem daha çok tanımak isteyip hem de tanıyamamak... ilişkimizi insanlara anlatmak isteyip anlatamamak beni uykusuz bırakıyor. ben artık daha insani bir hayat sürmek istiyorum. kendimi ona sunarsam da bunun ilişkimizde yeni bir renk olmayacağından korkuyorum. sadece birbirini takip eden sürüncemelerimize yeni bir halka ekleyeceğinden şüpheleniyorum. ilişkimizi açık edebilmemiz için nereden baksam 1 yıl daha var. o da en az. dayanabileceğimi de sanmıyorum artık. ne yapmalıyım?
