Herkese merhabalar,
Forumu aktif olarak kullanıyorum ama nickimi eşim bildiği için ikinci üyelik aldım, yönetime de bildirdim... Yeni üyeyim diye senaryo yazıyorum sanılmasın... Zaten o kadar alengirli bir konum da yok.
Sorunum eşim... 8 yıldır birlikteyiz, 3,5 yıldır evliyiz ve 2 yaşında bir çocuğumuz var. Eşimle sorunlarımız nişanlandığımız zaman başladı. Değişti... Sebebini sorduğumda askerlik stresi dedi. Askerliği bitti düğün stresi dedi. Düğüne 1 hafta kala bile kafamda soru işaretleri vardı, ayrılmak istedim ama yapamadım. Çok seviyordum... Eşim için mesleğimi bırakıp onun yaşadığı şehre yerleştim, iş açısından çok verimsiz bir yerdi. Öyle ki evliliğimizin ilk ayları eşim de işsizdi. Aylarca sıkıntı çektik... Aynı evin içinde 7/24 ama birbirimizden uzaktık. Canım cicim dönemimiz olmadı hiç. Bu sefer de işsizlik stresiydi bahanesi...
İş bulduk. O zaman da işte yoruluyorum oldu sebep... Doğruydu belki. Sabah 6da gidiyor, akşam 8de geliyordu. Eve gelince yemek, en fazla 1 saat tv, sonra uyku... Bir de kpss için kursa yazılmıştı, haftasonu da öyle gidiyordu. Ben de plansız bir zamanda hamile kalmış ve işten ayrılmıştım. Yabancı bir şehir, tüm gün, tüm hafta yalnızdım. Bu sitede zaman geçirmeye başladım, çekilişlere vs katıldım. Eşim bu sıralarda da kpssyi bahane ediyordu.Doğum yaptım, bebeğimle başbaşa kaldım. Eşim ev işlerinde ve bebek bakımında elinden geldiği kadar yardımcıdır ama yorgun oluyor diye kıyamadım hiç.
Aylar geçti, eşim kpssyi kazandı, öğretmenliğe atandı. Istanbula taşındık. Sonra okuldaki işler sardı tüm vaktimizi. İdealist öğretmen çünkü... 1 yılın sonunda adaylığın kaldırılması için sınav çıktı başımıza. Bu sefer de ona hazırlanması gerekiyor.
Bense yoruldum, yıprandım artık sürekli birşeyleri beklemekten. Defalarca konuştum, gerekirse yine işsiz kal ama beni eskisi gibi sev, zaman ayır diye. Böyle giderse ideallerini gerçekleştireceksin ama aileni kaybedeceksin dedim. Beni sevdiğini, değişeceğini söylüyor ama sonuç yine aynı adam... Yıllardır sürekli maddiyatı bahane edip tüm özel günlerimizi boş geçirdi. Ki 5 liralık birşeyle de mutlu olacağımı çok iyi bilir. Aylardır kaç kere ayrılmak istediğimi söyledim, kabul etmiyor. Benîm artık eşime karşı sabrım ve saygım bitti. Sevgi derseniz, öyle çok çoktu ki, çoğu gitti azı kaldı sanırım...
Evi terkedip ailemin yanına gitmek istemiyorum. Onlara göre eşim çok iyi bir damat, iyi bir eş ve iyi bir baba. Duyguların önemi yok. Boşanırsam arkamda dururlar ama bunalırım da artık baba evinde, zaten anlaşamıyoruz genel olarak. Çocuksuz olsam yine çekip gider idare ederim arkadaşlarımdafalan iş bulana kadar. Ama çocuğumu perişan edemem işsiz, parasız, evsiz...
Sizce ne yapmalıyım?
Forumu aktif olarak kullanıyorum ama nickimi eşim bildiği için ikinci üyelik aldım, yönetime de bildirdim... Yeni üyeyim diye senaryo yazıyorum sanılmasın... Zaten o kadar alengirli bir konum da yok.
Sorunum eşim... 8 yıldır birlikteyiz, 3,5 yıldır evliyiz ve 2 yaşında bir çocuğumuz var. Eşimle sorunlarımız nişanlandığımız zaman başladı. Değişti... Sebebini sorduğumda askerlik stresi dedi. Askerliği bitti düğün stresi dedi. Düğüne 1 hafta kala bile kafamda soru işaretleri vardı, ayrılmak istedim ama yapamadım. Çok seviyordum... Eşim için mesleğimi bırakıp onun yaşadığı şehre yerleştim, iş açısından çok verimsiz bir yerdi. Öyle ki evliliğimizin ilk ayları eşim de işsizdi. Aylarca sıkıntı çektik... Aynı evin içinde 7/24 ama birbirimizden uzaktık. Canım cicim dönemimiz olmadı hiç. Bu sefer de işsizlik stresiydi bahanesi...
İş bulduk. O zaman da işte yoruluyorum oldu sebep... Doğruydu belki. Sabah 6da gidiyor, akşam 8de geliyordu. Eve gelince yemek, en fazla 1 saat tv, sonra uyku... Bir de kpss için kursa yazılmıştı, haftasonu da öyle gidiyordu. Ben de plansız bir zamanda hamile kalmış ve işten ayrılmıştım. Yabancı bir şehir, tüm gün, tüm hafta yalnızdım. Bu sitede zaman geçirmeye başladım, çekilişlere vs katıldım. Eşim bu sıralarda da kpssyi bahane ediyordu.Doğum yaptım, bebeğimle başbaşa kaldım. Eşim ev işlerinde ve bebek bakımında elinden geldiği kadar yardımcıdır ama yorgun oluyor diye kıyamadım hiç.
Aylar geçti, eşim kpssyi kazandı, öğretmenliğe atandı. Istanbula taşındık. Sonra okuldaki işler sardı tüm vaktimizi. İdealist öğretmen çünkü... 1 yılın sonunda adaylığın kaldırılması için sınav çıktı başımıza. Bu sefer de ona hazırlanması gerekiyor.
Bense yoruldum, yıprandım artık sürekli birşeyleri beklemekten. Defalarca konuştum, gerekirse yine işsiz kal ama beni eskisi gibi sev, zaman ayır diye. Böyle giderse ideallerini gerçekleştireceksin ama aileni kaybedeceksin dedim. Beni sevdiğini, değişeceğini söylüyor ama sonuç yine aynı adam... Yıllardır sürekli maddiyatı bahane edip tüm özel günlerimizi boş geçirdi. Ki 5 liralık birşeyle de mutlu olacağımı çok iyi bilir. Aylardır kaç kere ayrılmak istediğimi söyledim, kabul etmiyor. Benîm artık eşime karşı sabrım ve saygım bitti. Sevgi derseniz, öyle çok çoktu ki, çoğu gitti azı kaldı sanırım...
Evi terkedip ailemin yanına gitmek istemiyorum. Onlara göre eşim çok iyi bir damat, iyi bir eş ve iyi bir baba. Duyguların önemi yok. Boşanırsam arkamda dururlar ama bunalırım da artık baba evinde, zaten anlaşamıyoruz genel olarak. Çocuksuz olsam yine çekip gider idare ederim arkadaşlarımdafalan iş bulana kadar. Ama çocuğumu perişan edemem işsiz, parasız, evsiz...
Sizce ne yapmalıyım?
