- 10 Mayıs 2018
- 9
- 7
Aslında derdimi anlatınca daha çok moralim bozuluyor ama artık gerçekten son zamanlarda çok daraldım ve sizinle paylaşmaya karar verdim.biraz uzun olacak.okuduğunuz için şimdiden teşekkür ederim.
Hanımlar ben 8 senelik evli 31 yaşında bi bayanım.eşimle uzun yıllar görüşerek evlendik.çalışkan işinde gücünde, en ufak kötü alışkanlığı olmayan(sigara dahil) küçük büyük demeden herkesin sevdiği hatta parmakla gösterilen bir insan.çünkü cahil bir annenin sorumsuz bir babanın kendini kurtarmış tek evladı.diyorum çünkü kardeşleri çok sorumsuz ve çok kötü alışkanlıkları olan,durup durup hapse giren insanlar(Bunu da sakladılar benden evlendikten sonra öğrendim)evlenmemize yakın babası da vefat edince eşimin isteği üzerine kayınvalidemle yaşamaya başladık.güya bir sene birlikte yaşayacaktık.bi kaç sene sonra eşim benim bileziklerim ve birikmişlerimizle beraber annesinin emekli maaşıyla bina yaptı ve her kardeşin bir dairesi oldu.ama kaynanam yine bizimle yaşıyor.diğer oğulları devamlı hapse girdiği için annesinin tek kalmasını istemiyor.daha doğrusu eşim parayı çok sever ve çok tutumludur.tek daire masraf yapmaktansa niye çift daire masrafı yapayım diye düşünür.benim ne çektiğim ne düşündüğüm umrunda değildir.evlendiğimden beri düzenimi oturtamadım.kayınvalidem çok cahil okuma yazması yok,ne dediğini bilmez,afederinz yattığı yatağı bile toplamayan,en ufak faydası dokunmayan,herşeyi ayağına bekleyen,hiç birşeyden de memnun olmayan,yapmamı istediği bişey varsa iki elim kanda olsa bile yapmamı bekleyen biri.hastayımdır yorgan döşek yatıyorumdur kalkıp bi tas yemek yapmaz aksine bana iş buyurur.eşiminde umru olmaz.annesi tabii bakacaksın demeyin arkadaşlar, kolay değil yıllarca ne çektiğimi bir ben bilirim.ne düzenimi oturtabildim ne hayatımı yaşayabildim.arkadaşlarım bile gelemiyor bana ailem gelip kalamıyor ,kayınvalidem oldugu için.resmen hizmetçi gibi kullanılıyorum.Ne en ufak sevgi görüyorum ne de ilgi...eşim iyidir sevilir sayılır ama gelin bide bana sorun.ne yüzüme bakar ne sarılır öper.özel günlerimizi doğum günlerimizi bir kez olsun kutlamaz.bana en ufak sevgi saygı göstermez.konuşmaz.alıp gezdirmez.bi işim düşse bi bahaneyle yapmaz.ailemle ayda yılda bir görüşür.arkadaşlarımla görüşmez hani evime çağırma çağıramam bile görüşmek istemez.benimle ilgili hiç bir şey umru değil merak bile etmez.muhabbet etmek isterim her lafımda ya benimle alay eder yada saçmalama diyip tersler durur.okadar alakasız şeylere okadar garip tepkiler verirki şaşıp kalırım.ihtiyaçlarımı bile doğru düzgün karşılamaz.elimdeki telefonu bilgisayarımı hep ben kendim çalışıp aldm.benim istediğim herşey ona gereksiz gelir.bazen artık gördüğüm muameleden bunalıp bağırırım çağırırım şikayet ederim hiç sesi çıkmaz duvara konuşuyorumdur.yeri gelir güzel güzel konuşmaya çalışırım yine tık yok.hiç bir sözünü tutmaz.hep kandırır beni oyalar.senelerdir evin eksiklerini bile gidermedi.şu zaman yaparız bu zaman yaparız dedi dedi durdu yapmadı.onu bile ben kendi çabamla hallettim.çocuğuda olmuyor.hatta tedavi için uğraşmıyor bile.senelerdir sadece bir kere tüp bebek yaptırabildik.utandığından çekindiğinden değil ,umursamıyor.anlayacağınz benim tutunabilecek hiç bir şeyim yok.sevgisiz mutsuz bir hayat geçirmeye çalışıyorum.tek başıma.etrafıma sahte mutluyum imajı vererek.ablalarıda var aynı kendi gibi.çıkarları olmadıktan sonra benimle iletişime geçmiyorlar.onlar gibi özensiz yaşlı gibi giyinmediğim için çocuk gibisin diye alay ederler şaka yollu.iyi niyetliyim güler yüzlüyüm diye enayi yarım akıllı derler.hatta arkamdan sanki ben kısırmışım gibi dedikodu bile yapmışlar.güya ben hamile kalmışım bi kere sonra düşürmüşüm.eşime söylediğimde bana bağırıp çağırdı düşünün.haklı bile olsam herzaman başkaları önemlidir onun için.hep ben suçluyumdur.zamanında bi ablası bana iftira etti bişeyin dedikodusunu yapmışım diye eşim yine gitti ablalarını tuttu.aileme çoğu şeyi anlatmıyorum bile,bilseler kahrolurlar.ayrılmaya karar versem sonuna kadar yanımda olurlar sahip çıkarlar ama bilmiyorum bişey beni tutuyor ayrılma diyor.Okadar cahil okadar tuhaf,insanlıkla eseri olmayanların içine düştümki.ne yapsam ne etsem bilmiyorum.sizce benim bu sabrım doğru mu? bazen bir hiç için kendimi harcıyormuşum gibi geliyor.sakın eşini karşına alıp güzel güzel konuş demeyin.senelerdir her yolu denedim.eşim bildiğinz duvar gibi çok kayıtsız.senelerdir en ufak bir değişim göstermedi bu saatten sonrada değişmeyeceğini biliyorum.buarada eşim evlenmeden önce böyle değildi evlendikten sonra biranda değişti.
Hanımlar ben 8 senelik evli 31 yaşında bi bayanım.eşimle uzun yıllar görüşerek evlendik.çalışkan işinde gücünde, en ufak kötü alışkanlığı olmayan(sigara dahil) küçük büyük demeden herkesin sevdiği hatta parmakla gösterilen bir insan.çünkü cahil bir annenin sorumsuz bir babanın kendini kurtarmış tek evladı.diyorum çünkü kardeşleri çok sorumsuz ve çok kötü alışkanlıkları olan,durup durup hapse giren insanlar(Bunu da sakladılar benden evlendikten sonra öğrendim)evlenmemize yakın babası da vefat edince eşimin isteği üzerine kayınvalidemle yaşamaya başladık.güya bir sene birlikte yaşayacaktık.bi kaç sene sonra eşim benim bileziklerim ve birikmişlerimizle beraber annesinin emekli maaşıyla bina yaptı ve her kardeşin bir dairesi oldu.ama kaynanam yine bizimle yaşıyor.diğer oğulları devamlı hapse girdiği için annesinin tek kalmasını istemiyor.daha doğrusu eşim parayı çok sever ve çok tutumludur.tek daire masraf yapmaktansa niye çift daire masrafı yapayım diye düşünür.benim ne çektiğim ne düşündüğüm umrunda değildir.evlendiğimden beri düzenimi oturtamadım.kayınvalidem çok cahil okuma yazması yok,ne dediğini bilmez,afederinz yattığı yatağı bile toplamayan,en ufak faydası dokunmayan,herşeyi ayağına bekleyen,hiç birşeyden de memnun olmayan,yapmamı istediği bişey varsa iki elim kanda olsa bile yapmamı bekleyen biri.hastayımdır yorgan döşek yatıyorumdur kalkıp bi tas yemek yapmaz aksine bana iş buyurur.eşiminde umru olmaz.annesi tabii bakacaksın demeyin arkadaşlar, kolay değil yıllarca ne çektiğimi bir ben bilirim.ne düzenimi oturtabildim ne hayatımı yaşayabildim.arkadaşlarım bile gelemiyor bana ailem gelip kalamıyor ,kayınvalidem oldugu için.resmen hizmetçi gibi kullanılıyorum.Ne en ufak sevgi görüyorum ne de ilgi...eşim iyidir sevilir sayılır ama gelin bide bana sorun.ne yüzüme bakar ne sarılır öper.özel günlerimizi doğum günlerimizi bir kez olsun kutlamaz.bana en ufak sevgi saygı göstermez.konuşmaz.alıp gezdirmez.bi işim düşse bi bahaneyle yapmaz.ailemle ayda yılda bir görüşür.arkadaşlarımla görüşmez hani evime çağırma çağıramam bile görüşmek istemez.benimle ilgili hiç bir şey umru değil merak bile etmez.muhabbet etmek isterim her lafımda ya benimle alay eder yada saçmalama diyip tersler durur.okadar alakasız şeylere okadar garip tepkiler verirki şaşıp kalırım.ihtiyaçlarımı bile doğru düzgün karşılamaz.elimdeki telefonu bilgisayarımı hep ben kendim çalışıp aldm.benim istediğim herşey ona gereksiz gelir.bazen artık gördüğüm muameleden bunalıp bağırırım çağırırım şikayet ederim hiç sesi çıkmaz duvara konuşuyorumdur.yeri gelir güzel güzel konuşmaya çalışırım yine tık yok.hiç bir sözünü tutmaz.hep kandırır beni oyalar.senelerdir evin eksiklerini bile gidermedi.şu zaman yaparız bu zaman yaparız dedi dedi durdu yapmadı.onu bile ben kendi çabamla hallettim.çocuğuda olmuyor.hatta tedavi için uğraşmıyor bile.senelerdir sadece bir kere tüp bebek yaptırabildik.utandığından çekindiğinden değil ,umursamıyor.anlayacağınz benim tutunabilecek hiç bir şeyim yok.sevgisiz mutsuz bir hayat geçirmeye çalışıyorum.tek başıma.etrafıma sahte mutluyum imajı vererek.ablalarıda var aynı kendi gibi.çıkarları olmadıktan sonra benimle iletişime geçmiyorlar.onlar gibi özensiz yaşlı gibi giyinmediğim için çocuk gibisin diye alay ederler şaka yollu.iyi niyetliyim güler yüzlüyüm diye enayi yarım akıllı derler.hatta arkamdan sanki ben kısırmışım gibi dedikodu bile yapmışlar.güya ben hamile kalmışım bi kere sonra düşürmüşüm.eşime söylediğimde bana bağırıp çağırdı düşünün.haklı bile olsam herzaman başkaları önemlidir onun için.hep ben suçluyumdur.zamanında bi ablası bana iftira etti bişeyin dedikodusunu yapmışım diye eşim yine gitti ablalarını tuttu.aileme çoğu şeyi anlatmıyorum bile,bilseler kahrolurlar.ayrılmaya karar versem sonuna kadar yanımda olurlar sahip çıkarlar ama bilmiyorum bişey beni tutuyor ayrılma diyor.Okadar cahil okadar tuhaf,insanlıkla eseri olmayanların içine düştümki.ne yapsam ne etsem bilmiyorum.sizce benim bu sabrım doğru mu? bazen bir hiç için kendimi harcıyormuşum gibi geliyor.sakın eşini karşına alıp güzel güzel konuş demeyin.senelerdir her yolu denedim.eşim bildiğinz duvar gibi çok kayıtsız.senelerdir en ufak bir değişim göstermedi bu saatten sonrada değişmeyeceğini biliyorum.buarada eşim evlenmeden önce böyle değildi evlendikten sonra biranda değişti.
