Merhaba,
İçim o kadar dolu ki buraya yazmak içimi dökmek istedim. Öncelikle üniversitede Sevgilim vardı. O zamana kadar hiç aşık olmamıştım. İlk Sevgilim, ilk aşkım, elini tuttuğum ilk adamdı. Zamanla gördüm ki biz birbirimizi masumane değil de saplantılı seviyorduk.Hani şarkıda da geçiyor ya annen bile okşasa benim bağrım taş olur diye aynı öyleydi. Herkesten herşeyden çok kıskanıyor deliye dönüyordum. O da o zaman üniversite 1. Si dersleri çok iyi arkadaşlık ilişkileri çok iyi dekanımızın Gözde öğrencisiydi. Yakın bir kız arkadaşı vardı onun sevgilisi de benim İstanbul’dan arkadaşımdı sözlülerdi hatta ama yok sevgilimle ders için bile konuşmasından kıskanıyordum ve her geçen gün hırslanıyordum. Sevgilim mesafe koysada kız peşinden ayrılmıyordu. Sonunda uzaklaşmışlardı ama bende bu durum çok uç noktalara ulaşmıştı. Sevgilim de aynı şekilde çok kıskançtı bütün arkadaşlarımla muhabbetimi kestirmişti hem sevgili hem dosttuk. Sonra okul bitti ben İstanbul’a döndüm oda memleketine. Ve o zaman birbirimize söz verdik ayrılıyoruz birbirimize çok zarar veriyoruz böyle olmayacak dedik. Çalışmaya başladık benim paylaşımlarımdan etiketlerimden arkadaslarımı bulup yazıyordu benden uzak durmasını Benim Sevgilim olduğunu söylüyordu. Ayrılığı kabul etmiyordu istanbula geldi beni kaçırmaya bile kalktı. Evimize geldi babamla annemle konuştu ve babam bile kızım ben bu çocuğu çok sevdim delikanlı adam dürüst eğer tamam dersen benim için de uygun dedi ama sonumuzu biliyordum hayatımız kararacaktı. Benim ona duyduğum sevgi uçsuz bucaksızdı ben kimseye böyle körü körüne bağlanmak istemiyordum. Çok uğraştı geldi gitti eli hep üstümdeydi. En sonunda İstanbul’a gelirken kaza yaptı birine çarpmış cezaevine girdi bende bu arada çok zor günler yaşadım ve böyle olmayacak beni başka türlü bırakmayacak dedim ve evlendim. Evlendiğim kişi çocukluk arkadasım. Sonra tabi cezaevinden suçsuz olduğu kanıtlanınca çıkmış evlendiğimi öğrenmiş ve hemen oda evlenmiş. Kızı olmuş ve kızına benim ismimi koymuş.Ama şimdi evliyim birde kızım var ve hala aklımda o var. Eşim iyi bir insan ama sadece aynı evi paylaşan iki arkadaş gibiyiz onunla oturmaya bile tahammülüm yok oda farkında zaten ilgisiz ailesiyle hep sıkıntı yaşıyoruz eşim hep gezmede zaten ilgisizde ama kızım var...
