Merhaba ben 32 eşimde 43 yaşında 4 senedir evliyiz fazla flört etmeden tanıştık ve evlendik.başakarda beni hep eleştirdi üzüldük sevindik yani şöyle huzurlu güzel dönemimiz diyeceğim bi dönemim olmadı bekledim olacak olacak herşey düzelecek diye şimdi bakıyorum 4 yıl bekledim.en son ailesi geldi ilk defa ve ben elimden geleni yaptım hiç gocunmadan ama karşılığında oğlumun evi oğlumun şusu busu ... böyle bi muameleyle karşılaştım.ben varım evde ama yok sayılıyormuşum gibi hissettirdiler kendi evime gelen misafir bana evimde değil emanetmişim gibi hissettirdi bende eşime sardım huzursuzluk çığ gibi oldu eski konular herşey kavgalar...birde tüp bebekle uğraşıyoruz psikolojim altüst oldu herşeyi hayatı sorguluyorum artık..acaba beni sevmiyormu olmuyormuyuza kadar geldim.cinsellik hiçbizaman doğru düzgün olmadı ilgisiz yani kadın erkek gibi değil ev arkadaşı gibi günlerimiz haftaşarımız çok ama bakıyorum elinden geleni yapıyor maddi olarak uğraşıyor yeni bi ev aldık taşındık hayatımızı çocuğumuz için yuvamızı uğraşıyoruz yani kurmak için bişeyleri ama diyemiyorumki sevmiyor beni ama seviyorda diyemiyorum istemezmi insan karısını...anlatamıyorum kendimi..galiba mutlu olamıycaz ikimizinde birbirinden beklentileri farklı... çalışmıyorum şuan iyi bi mesleğim var tüp bebekten dolayı iş aramadım . Öyle çaresizce bişeyleri bekliyorum gibiyim.kendime güvenim enerjim kalmadı eridi gitti.nasıl düzeliriz sakın süslen giyin karşıla hoş tut düzelir demeyin hep bakımlı güzel olmaya çalışıyorum zaten.onları görmeyen yada dile getirmeyen biri.çıkmazda kapana kısılmış gibiyim lütfen yorumlarınızı bekliyorum teşekkürler şimdiden hepinize