- 26 Haziran 2015
- 146
- 344
- 30
Sanki elimden gelen her şeyi yaptım gibi hissediyorum.
Erkek arkadaşımla 6 aydır birlikteyiz. İlk sevgilim. Ben 21, o 26 yaşında. Farklı şehirlerdeyiz. Son 1 aydır normal değil. Huy değiştirdi resmen. Beni çok sevdiğini söyleyen ve bunu da açıkça belli eden biriydi. Bunu bana o kadar iyi hissettiriyordu ki. Tavırlarıyla, davranışlarıyla, konuşmalarıyla... Sürekli konuşuyorduk uzun uzun, arıyordu soruyordu. Ama biz çok kavga ediyorduk o zamanlar. Sonra değişti. İlgisi gittikçe azaldı. "Neden?" diye sordum. Bana, çok kavga ettiğimizi, bunun uzaklaştırdığını söyledi. Kavgaları bitirmek adına özen gösterdim. Beni üzen, gururuma dokunan konularda bile sustum, çok kez alttan aldım. Kavgalar gittikçe azaldı. Ama o da gittikçe uzaklaştı. İlgisizleşti.
Kendimce düşündüm. Ben daha fazla ilgi göstereyim dedim. Düzelir gibi oldu ama tam anlamıyla düzelmedi. En ufacık bir şeyde puf diye eski haline döndü. Eskiden sürekli beni sevdiğini söyleyen adam artık söylemiyor. Aşkını sürekli dile getiren adam artık belli etmiyor. 2 temmuzdan beri beni aramıyor sadece mesajlaşıyoruz ama onlar da artık azaldı. En son birkaç gün önce ben aradım onu... Onun dışında telefon görüşmesi olmadı.
Kendisine söyledim. İlgisizleştiğini, değiştiğini söyledim. Ama bana sadece kızmakla yetiniyor. Kızıyor, kalbimi kırıyor. Ama hala şikayetlerimi göz önünde bulundurup bir şeyler yapmak için çabalamıyor. Dedim acaba bende ona aynısını yapsam düzelir mi? Aynen öyle davrandım bende. Uzak, soğuk. Daha da beter bir hale geldik.
Saatlerce aklına gelmiyorum belki de kızlar. Kendisi şu an çalışmaya başlamadı ve evde. Yani tüm gün evdeyken insan bana da bir şeyler yazmaz mı? Birlikte oynadığımız bir oyun var. O oyuna giriyor sürekli, görüyorum ama bana tek kelime yok. Eski sıcaklığını sevgisini hissedemiyorum. Sevgisinden aşkından şüphe ediyorum artık. Bunu da söyledim açık açık: "Sevmiyor musun?" dedim. Sevdiğini söyledi. İnsan sevdiğinin sesini duymak, onunla konuşmak istemez mi?
Bu arada kendisi beni başından beri birçok konuda kısıtladı. Giyimimden makyaja, sürdüğüm ojeden dışarıya eşofmanla çıkmama, gitmek istediğim okul gezisinden bahar şenliklerinden tutun da sesli gülmeme (kahkaha atan bir insan değilim), bacak bacak üstüne atıp oturmama, hatta whatsappta konuşurken kullandığım surat ifadelerine kadar... Çok acayiptir ki ben idare edebildim tüm bunları. Ama kendisine bunun binde birini yapmadım. Konserine de gitti, arkadaşlarıyla çok geç saatlere kadar da buluştu. Ama ben belli bir saatten sonra dışarda olamam ona göre. Bunu şu yüzden anlattım size, Ben ufacık bir kısıtlama yapmaya kalksam "boğuluyorum, bunalıyorum, hala tanıyamadın mı beni?" gibi cümleler kuruyor. Artık rahatsız olduğum bir şey yapsa bile konuşma hakkım olmayacakmış gibi geliyor.
Artık çok yorulduğumu hissediyorum arkadaşlar. İyi davrandım olmadı, uzak davrandım olmadı, konuştum derdimi anlattım olmadı, kızdım olmadı. Başka ne yapılır ki? Zamanı geriye çevirip o kavga anlarına gidip tek tek silemem ki onları... Sanki en ufacık bir şeyde kopacakmışız gibi artık. Bazen bir yanım ayrıl gitsin diyor sanki nikahlı kocan, çocuklarının babası mı da bu kadar düşünüyorsun? Sonra başkalarıyla olacağı düşüncesi geliyor aklıma, başka kimseyi sevemeyecekmişim gibi geliyor. Çok yüz verdim sanki ben ona bu şekilde çabalarken. Gurursuz hissediyorum artık. Sanki yapılması gereken şey belli, ayrılmak. Ama yapamıyorum. Bende kendimi güçlü bilirdim.
Tavsiyeleriniz neler? Ayrıl daha ne uğraşıyorsun dediğinizi duyar gibiyim.
Erkek arkadaşımla 6 aydır birlikteyiz. İlk sevgilim. Ben 21, o 26 yaşında. Farklı şehirlerdeyiz. Son 1 aydır normal değil. Huy değiştirdi resmen. Beni çok sevdiğini söyleyen ve bunu da açıkça belli eden biriydi. Bunu bana o kadar iyi hissettiriyordu ki. Tavırlarıyla, davranışlarıyla, konuşmalarıyla... Sürekli konuşuyorduk uzun uzun, arıyordu soruyordu. Ama biz çok kavga ediyorduk o zamanlar. Sonra değişti. İlgisi gittikçe azaldı. "Neden?" diye sordum. Bana, çok kavga ettiğimizi, bunun uzaklaştırdığını söyledi. Kavgaları bitirmek adına özen gösterdim. Beni üzen, gururuma dokunan konularda bile sustum, çok kez alttan aldım. Kavgalar gittikçe azaldı. Ama o da gittikçe uzaklaştı. İlgisizleşti.
Kendimce düşündüm. Ben daha fazla ilgi göstereyim dedim. Düzelir gibi oldu ama tam anlamıyla düzelmedi. En ufacık bir şeyde puf diye eski haline döndü. Eskiden sürekli beni sevdiğini söyleyen adam artık söylemiyor. Aşkını sürekli dile getiren adam artık belli etmiyor. 2 temmuzdan beri beni aramıyor sadece mesajlaşıyoruz ama onlar da artık azaldı. En son birkaç gün önce ben aradım onu... Onun dışında telefon görüşmesi olmadı.
Kendisine söyledim. İlgisizleştiğini, değiştiğini söyledim. Ama bana sadece kızmakla yetiniyor. Kızıyor, kalbimi kırıyor. Ama hala şikayetlerimi göz önünde bulundurup bir şeyler yapmak için çabalamıyor. Dedim acaba bende ona aynısını yapsam düzelir mi? Aynen öyle davrandım bende. Uzak, soğuk. Daha da beter bir hale geldik.
Saatlerce aklına gelmiyorum belki de kızlar. Kendisi şu an çalışmaya başlamadı ve evde. Yani tüm gün evdeyken insan bana da bir şeyler yazmaz mı? Birlikte oynadığımız bir oyun var. O oyuna giriyor sürekli, görüyorum ama bana tek kelime yok. Eski sıcaklığını sevgisini hissedemiyorum. Sevgisinden aşkından şüphe ediyorum artık. Bunu da söyledim açık açık: "Sevmiyor musun?" dedim. Sevdiğini söyledi. İnsan sevdiğinin sesini duymak, onunla konuşmak istemez mi?
Bu arada kendisi beni başından beri birçok konuda kısıtladı. Giyimimden makyaja, sürdüğüm ojeden dışarıya eşofmanla çıkmama, gitmek istediğim okul gezisinden bahar şenliklerinden tutun da sesli gülmeme (kahkaha atan bir insan değilim), bacak bacak üstüne atıp oturmama, hatta whatsappta konuşurken kullandığım surat ifadelerine kadar... Çok acayiptir ki ben idare edebildim tüm bunları. Ama kendisine bunun binde birini yapmadım. Konserine de gitti, arkadaşlarıyla çok geç saatlere kadar da buluştu. Ama ben belli bir saatten sonra dışarda olamam ona göre. Bunu şu yüzden anlattım size, Ben ufacık bir kısıtlama yapmaya kalksam "boğuluyorum, bunalıyorum, hala tanıyamadın mı beni?" gibi cümleler kuruyor. Artık rahatsız olduğum bir şey yapsa bile konuşma hakkım olmayacakmış gibi geliyor.
Artık çok yorulduğumu hissediyorum arkadaşlar. İyi davrandım olmadı, uzak davrandım olmadı, konuştum derdimi anlattım olmadı, kızdım olmadı. Başka ne yapılır ki? Zamanı geriye çevirip o kavga anlarına gidip tek tek silemem ki onları... Sanki en ufacık bir şeyde kopacakmışız gibi artık. Bazen bir yanım ayrıl gitsin diyor sanki nikahlı kocan, çocuklarının babası mı da bu kadar düşünüyorsun? Sonra başkalarıyla olacağı düşüncesi geliyor aklıma, başka kimseyi sevemeyecekmişim gibi geliyor. Çok yüz verdim sanki ben ona bu şekilde çabalarken. Gurursuz hissediyorum artık. Sanki yapılması gereken şey belli, ayrılmak. Ama yapamıyorum. Bende kendimi güçlü bilirdim.
Tavsiyeleriniz neler? Ayrıl daha ne uğraşıyorsun dediğinizi duyar gibiyim.
