Bu kadar hassas biri değildim ben.
Gözlerim her şeye sulanmazdı, patır patır dökülmezdi yaşlarım..
Herkesin ağladığı bazı durumlara hatta ( boşanma gibi) hayırlısı olsun sağlık olsun derdim.
Suçlu adamsa kötü bir duruma düşmüşse, ettiğini buldu oh olsun derdim.
Ne kadar gaddarsın nasıl acımıyorsun derlerdi hatta.
Merhameti haketmiyor derdim ve gerçekten üzülmezdim..
Son zamanlarda bir haller oldu bana.
İçimde akmaya hazır gözyaşları sebep arıyor sanki.
Bir mutsuzluk, bir hayattan tat alamama.
Bir öğrencimin midem bulanıyor diye bana sarılmasına ağlayasım geliyor.
Şımaran bir öğrencime kızıyorum uyarmama rağmen çok şımarıyor, arkadaşlarına
zarar veriyor diye. Sonra onun gözlerine bakıyorum, anne babasının ayrı olduğu aklıma gelip üzülüyorum yine gözlerim doluyor.
Bir velim aldatılmış yeni bir durum, gözleri dolu dolu çocuğu için endişesini paylaşıyor.
Tamam o gün tüm gün bunun için üzülüyorum.
Burada konu açıyorlar. İşçinin kokan çoraplarına söylenen laf ağlatıyor beni.
Kendimce belli başlı sıkıntılarım var ama çok şükür öyle büyük dertler değil.
Bunları düşünüp büyütüyorum. Sonra o içsel mutsuzluğum, şiddetli bir baş ağrısına ağlayarak son buluyor yine.
Sonra daha zor durumda olan insanlara bakıp utanç duyup bunun için de ağlıyorum
Her türlü ağlıyorum yani..
Bana neler oluyor?
