Neden çocuk sahibi oluyoruz?

-Neslimizi devam ettirme isteği
-İçgüdüsel, geleneksel bir etkinlik
-Gelecek için teminat
-Bir canlının muhtaçlığından beslenmek, verdiği his
-Fiziksel, zihinsel, kültürel, sosyal bir sanat eseri üretme merakı

Ben evli değilim. Yaşım evlenmek ve çocuk sahibi olmak için müsait, hatta geç kalıyorum denebilir. Hayatımda kimse yok. Ailem benim için hayatımdaki en önemli unsur. Ancak bu sorunun cevabını bilemiyor ve merak ediyorum.

Beni yanlış anlamayın, çocuk sahibi olmak ya da olmamak konusunda net bir kararım da yok bir şeylere karşı da değilim, yalnızca bugün bir çocuk sahibi olmanın, temelinde aslında hangi düşüncenin ya da duygunun yattığını (ya da bir duygu veya düşüncenin yatıp yatmadığını) merak ettim.

Ben şöyle bir düşününce, yukarıdaki sebepleri bulabiliyorum ve bunların bir kısmı duygu ve düşünceden bağımsız bir kısmı ise sanki birazcık bencilce geliyor. Yani yalnızca sebeplere uzaktan bakınca. Yoksa ebeveyn kimseleri bencil bulduğumu iddia etmiyorum ki öyle de düşünmüyorum zaten.
Bu konuda sizlerin yorumlarını merak ediyorum. Psikolojiye meraklı kişiler ve annelerin cevaplarını daha bir merakla bekliyorum. Şimdiden teşekkür ederim, sevgiler:)

Ben çok merak ediyordum. Nasıl bir duygu olduğunu hep bilmek istedim. Yaşadıklarımı deneyimlerimi aktarabilecegim kendimi devam ettirebilecegim bir bebeğim olsun istedim. Herkes böyledir. Bilinç altı buna kurgulu. Evet bencilce ama zaten başka ne olabilir ki bencillik insanın dogasidir. Büyük sorumluluk fedakarlık aslında bir nevi hayatından sürekli feragat etmek demek çocuk yapmamak ta bu açıdan bencillik olabilir. Yani kendiyle vakit geçirmek isteyen kişiler de bunu tercih eder. Neticede her türlüsü insan için. Her iki durumunda kazanımları ve kayıpları var. Ben bedensel olarak yorulup ruhsal olarak doyuyorum.

Esimi bu kadar sevmesem dusunmezdim belki...yani bekarken de surekli evleneyim cocugum olsun hayallerim yoktu ama.esimi taniyip sevdikten sonra evlenme hayalleri basladi surekli birlikte olmak falan, evliligmizn 3. Yilinda da bebek ozlemi dogdu ya da bir gelenek olarak bilmiyorum tam ama simdi hamile olmak hareketlerini hissetmek buyuk bir mucize her seferinde gozlerim doluyor :)

Bunu bazen bende sorguluyorum. Kimilerine bencilce gelebilir ama ilerde evliliğimde ya mutsuz olursam çocuk da benimle mutsuz olursa,özgürlüğümü kısıtlarsa diye endişeleniyorum bir yandan da istiyorum yaşım geçtikten sonra pişman olur muyum acaba diye düşünüyorum çok kararsızım...

Gerçekten çok ilginç bir konu bu..
Öyle ki, ben de uzun süredir karar veremiyorum.
Evliliğimiz birinci yılını doldurmak üzere.
Eşimle evlilik öncesi 9 yıllık bir uzak mesafeli ilişkimiz oldu. İlk aşkım o benim.
15 yaşından itibaren hayatımda hep o vardı ve tüm olumsuzluklara rağmen nihayet evlendik.
Öncesinde hep çocuk için acele etmeyelim diyordum fakat şimdi kendimi boşlukta hissediyorum. Sanki vakit boşa geçiyormuş gibi geliyor .
Belki de evliliğimizin enn başından hep stresli ve yoğun zamanlar yüzünden istediğimiz gibi beraber vakit geçiremiyor oluşumuz bunu etkiliyor. Bilmiyorum.
Eşim çok çalışıyor eve bitkin geliyor, ancak bir yemek yiyoruz birlikte.
İçimde bir boşluk var ama ona çocuk istiyorum diyemiyorum çünkü kendimden emin değilim. İstediğim şey gerçekten bu mu yoksa sadece eksik hissettiklerimi mi doldurmaya çalışıyorum?
Manevi olarak değil ama maddi olarak bir bebek bizim için şu anda çok fazla. Bunun altından kalkamamaktan korkuyorum.
Ama eşim şu anda çocuk istemiyorum dediği zaman kalbim acıyor ağlamaklı oluyorum.
Neden böyle bir ikilemdeyim?
Arzuladığım şey annelik duygusu mu yoksa başka bir şey mi? Gerçekten sadece bencillik mi bu?

Valla benim etrafımdakiler genelde 'laf olsun' diye doguruyorlar. Toplum baskısı, kaç yıllık evliyiz -artik zamanı geldi hissi.
Bilmiyorum, annelik babalık büyük bir risk.
Çünkü doğurduğun şeyin ne olacağini bilmiyorsun. Bazı çocuklar var mesela doğuştan aksi, asık suratlı . Bazı çocuklar bebeklikten vurdulu kırdılı.. Ailelerin etkilediğini, sen nasılsan çocuğun da öyle olacağını düşünmüyorum. Her çocuğun bir karakteri var,onunla doğuyor.
arkadaşlarımın çocukları annelerine öptürmüyor bile kendini mesela . Bir arkadaşım, çocuğu bile isteye canını yakıyor diye kedilerini göndermek zorunda kaldı.
Anne baba hayvansever, kediler çok uysal, bebeklikten beri birlikteler, cici Yapa Yapa büyütmüş annesi. Ama cocuk hırçın, içinde öfke var, deccal gibi birşey olmuş :))
Yaş 27 ama bu riski göze almaya korktuğum için annelik gündemimde bile yok . Ayrıca kimsenin bebeği de uzun süreli düşününce tatlı gelmiyor. Oy minnoş yapıyorum sadece :)
Hadi 3-5 yaş en sevimli zamanları, çabuk geçer. Ama bir de bunun ödevleri var, sınavları var, ergenliği var, 'dogurmasaydin o zaman' diye cemkirmesi, kapıları çarpması, bunalimlari.. Ben annemin görüşüne çok ters bir hayat görüşündeyim mesela. Ya çocugum da benim nefret ettiğim ideolojileri savunursa? Ya YouTuber olup evde slime yaparsa? Ya markaya paraya pula değer veren, insanları kıyafetine telefonuna göre değerlendiren biri olursa?
Ayy düşüncesi bile korkunc!
Anne olanlar iyi cesaret edebiliyorlar, gerçekten tebrik ederim

hayatın anlamını anlamak, kendi hayatını anlamlandırmak için olabilir. artık kendini düşünürsün çünki onun sana ihtiyacı vardır, onun hep yanında olmak için alırsın artık her nefesini.

Çocuğu olmayanların kesinlikle anlamayacağı bir duygu.. vee bu duyguyu tekrar tatmak için tekrar ikinciye cesaret etmek vee evdeki neşeyi arttırmak bana göre.. elbette büyütürken zorlanıyorsun ama senden olan bir parçaya kıyamıyorsun..