Boşanma davamız açıldı duruşma günümüz belli artık. Ağlıyorum çünkü çok emek verdim çok haksızlığa uğradım. Yıllarımı verdim anılar biriktirdim çok sevdim hayallerle evlendim. Ama iyiliklerimin karşılığı aldatılmak oldu. Bir tek dayak yemediğim kaldı. Keşke dayak yeseydim de bunları yaşamasaydım diyorum hep. Peki şöyle bir baktığımda ben sağlık problemleri yaşarken düzenimi bir türlü kuramazken rüyalarım beni rahat bırakmazken eski eş neden bu kadar mutlu ya da nasıl başarıyor parası işi eşi evi var benim ise her şeyim gitti onunla beraber adalet bu mu. Ne zaman bitecek onların mutluluğu. Boşanınca neden kadınlar daha çok şey kaybeder de erkeğe bişey olmaz?