Nedir bu kız-erkek evlat ayrımı?!

smyraaa

.
Kayıtlı Üye
28 Şubat 2010
878
46
Merhaba arkadaşlar. Bundan tam 1,5 yıl önce http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=564250 konusunu açmışım. Belki o zamanlardan okuyanlar çıkar, hatırlarlar. Şimdi son aylarda yeniden gözüme gözüme sokulan hareketler ve burada bir arkadaşın konusunda da benzer sıkıntıları gördükçe daha da üzülüp sinirlenip konu açmak istedim. Eski konumu okumayanlar için kısaca özet geçeyim. Biz 2kız 1erkek, 3kardeşiz. Ben en büyükleriyim ve benden 7 yaş küçük bir erkek ve 15 yaş küçük kız kardeşim var. Şu an yaklaşık 3 yıllık evli ama ayrı evlerde de olsak hala kız-erkek evlat ayrımını net olarak görüp hala üzülen biriyim.

Aile portremizi özetleyecek bir profil çizersem: Bir çocukluk videomuz var, ben 9 erkek kardeşim 2 yaşında. Ailem kamerayı açık bırakıp evin içinde normal hayatımıza devam etmişiz. O sırada annemde babamda hep kardeşimle ilgileniyor. Ona birşeyler yedirip içirmek yada şakalaşmak derdindeler. Ben defalarca "anne, anne, anneee bak" diyorum ilgilenen yok. Babam aynı şekilde. Kardeşime bişeyler demeye devam. En sonunda salak salak hareketler yapıyorum, atlıyorum zıplıyorum sırf dikkat çekmek için. O 5-10dakikalık video yetti bana herşeyi hatırlamam için. Haaala devam eden birşey zaten ayrım ama bu video bana çocukluğumdaki hırçınlıklarımın sebebini hatırlattı. Ben 10yaşımdan itibaren kendi saatimi kendim kurarak kalkıp kahvaltı bile etmeden okula giderken erkek kardeşim liseye giderken bile annem kalkıp kahvaltısını önüne koyup öyle okula gönderirdi erkek kardeşimi. Ki şimdi de 10 yaşındaki kız kardeşimle de hiçte öyle iyi ilgilenmiyor annem! Hiç çocuk olmadım, her kavgada suçsuz da olsam ben ablaydım, ben büyüktüm. Yada aslında o öyle yapmak istememişti, ben onu kıskanıyordum! Sırf bu yüzden kardeşimden nefret ettim belli bir yaşa gelene kadar. Belli bir yaşa geldiğimde de aslında kızdığımın o olmadığını anladım ama artık çok geçti. Paylaşılmamış, hiç yaşanmamış bir abla-kardeşlik vardı. Ki büyüdük yine hiçbirşey değişmedi. Evlenmeden öncesinde normal 2 kardeş olarak tartışmamızda bile annem karışır, kardeşime arka çıkar, normal ağız dalaşı olan kavganın büyümesine sebep olur sonrada babama abartarak, üstüne katarak anlatırdı. Şikayet ederdi kavga çıkardım biricik oğlunu sinirlendirdim oda üstüme yürüdü diye. Düşünün üstüme yürünse, tokat fln yesem bile ben kışkırtmış oluyordum!

Bu ayrım sadece manevi değil maddi konularda da hep vardı ve devam etti. Ben kendi alışverişimi kendi harçlıklarımla yaparken kardeşimin alacağı-giyeceği çoğu şeyi annem alırdı ki hala öyle. Çocuğun harçlığı yetmiyormuş yazık! Benim aldığım harçlıkla ilgili tek yorum yapmayan annem, şu sıralar ayda asgari ücret kadar harçlık alan(evden gidip geliyor üniversiteye) kardeşim için babamı sıkıştırıp duruyor daha çok versene diye. Ben evlendim, evlenirken bana çeyiz kısmında bile babam hesaplar yaparken(ki durumu çok iyidir) daha 20yaşındaki kardeşim evlenirse düğünü şu sarayda mı yapsak şu otelde mi diye şakalaşıyorlar. Ben kirada oturup kredi çekerek ev almaya uğraşırken oralı olmayan babam eminim kardeşim evlenmek değil, evlenmenin lafını ettiği anda en güzel yerden istediği ev alınacak. Ben evlat değilmiyim? Kız erkek ayrımı yapıyorsunuz desem de asla kabul etmez babam! Ev konusunda madem ayrım yapmıyorsan almamıza yardımcı ol desem hep bir bahane buluyor, siz beğenin önce, siz almaya kalkın ödeyemezseniz yardım ederim, bu ara sıkışığım 2yıllık borcum var o zaman bekleyin vs vs! Maddi kısımlarda takmıyorum o kadar, onlardan beklentim yok, yaparım Allah'ın izniyle diyordum ve aslında tam da unutmuştum bu evlat ayrımını ki en son haftasonu görüşmemizde yeniden yüzüme yüzüme vuruldu!

Haftasonu gittiğimde annem otoparktan geçerken "hiç sormuyorsun babanın arabası nerde?" dedi. Niye sorayımki işe onla gitmiştir dedim. Yooo kardeşinde 2 gündür. Arkadaşlarıyla geziyorlar şuralara gitmişler diye omuzları kabararak anlatıyor. Ki babamın arabası da son model, iyi bir marka ve ortalama bir ev alabilecek fiyatta. Kendisi bile kıyamaz kullanmaya, işe giderken götürmez her zaman, apartmanın otoparkındadır bu yüzden çoğunlukla. Çizilir çarpılır diye kıyıpta kendi kullanmayan adam arabayı oğluna vermiş. Ha babam normalde verir mi? Hayır. Tabii ki annemin baskısıyla ve teşvikiyle... Ki ben bile çok duydum, şehir dışına gideceklerken annemin babama, "sen götürme ver arabayı oğlum götürür" dediğini. Nasıl bir anlayışsa onun o arabayı alıp arkadaşlarına hava atmasıyla gurur duyan bir anne!!!! Sonra bizim ailemiz mutaassıptır. Annem de babam da imam hatip mezunu ve dini bilgileri GÜYA yaşayışları gayet iyi. Yine aynı haftasonu kardeşimin çantasında prezervatif kutusu gördüm. Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Direk günahını düşündüm, üzüldüm. Sonra anneme söyledim, "benden duyduğunu söyleme, odanı düzeltirken buldum de. Çantasında bunu buldum" dedim. Annem gaaayet sakin, "ha evet birkaç ay önce baban bulmuş onu arabada bırakmış. Arkadaşlarıyla bir yeremi gidiyorlar napıyorlarsa" dedi. ŞOK OLDUM! İnsan bir üzülür, şaşırır, ahirette ben sorumluyum diye telaşlanır! O gördüğüme üzüldüğümden daha çok bu tepkiye üzüldüm. Sonra hemen sordum "hiçbirşey demediniz mi? Uyarmadınız mı? Günahını anlatmadınız mı?" Annem: "Bana ayıp olur o konuları konuşmak diye baban konuştu." dedi. "Ee ne konuştu?" Bilmiyorum diyor geçiştiriyor. Neden geçiştiriyor çünkü babam da kızmamıştır, uyarmamıştır, sadece sakin sakin konuşmuştur kesin! "Pesss, peki aynı şeyi benim çantamda bulsaydınız?" dedim. Annem hemen açtı kocaman gözlerini "sen ne diyorsun be, manyakmısın?" dedi. Niye böyle oluyor şimdi? Günahsa aynı günah değil mi? Ahirette hesabı aynı değil mi? Anne babaya neden anlatmadın diye sorulduğunda "kızına neden anlatmadın" mı denecek "evladına neden anlatmadın" mı? Bunları söylediğimde hiiiiç oralı olmuyor annem. Ki benzeri ve benim için yıkıcılığı çok daha hafif olan birşeyi daha önce sigara konusunda yaşamıştık. Ben üniversiteye giderken sigara paketini çantamda gören babam kavgalar çıkarmıştı. Ki sadece 1kez paket buldu çantamda, 1-2 kez de kokusunu duydu. Çok içmiyordum zaten ayda yılda bir. Ama şimdi kardeşim günde bir paket sigara içerken değil kızmak, bağırmak, çağırmak "Ahh be oğlum bir bırakamadın şunu" diyorlar, deliriyorum!!! Evlendim barklandım hala geldiklerinde, gittiğimde bu ayrımlarını ve her seferinde farklı bir olayla nasıl farklı davrandıklarını görüyorum ve içimdeki yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Bana böyle dememişlerdi, bana böyle yapmamışlardı, hala yapmıyorlar. Ben ev almak için uğraşırken onlar kardeşime araba almaktan bahsedebiliyorlar. Evimiz barkımız ayrıyken bana hala müdahale edip kızabilirken, aynı evin içindeki kardeşime ağızlarını açıp birşey diyemiyorlar. Tüm bunları görmek ve düşünmek beni çok yıpratıyor:KK43: Ki annem de kendisi anneannemin dayımı diğer 3 kızından ayırmasını, şimdi bile onun üzerine titrerken kızlarını umursamamasını anlatır hep. Hem maddi hem manevi kızlarına çok haksızlıklar yapmış anneanneme kırılıp kendisi benzer şeyler yapar mı insan? Ama bu işin tek iyi bir tarafı var ki bu gördüklerimle eşime daha da bağlanıyorum, bundan sonra benim ailem o, anne baba da olsa böyle yapıyor, eşimde bir gün üzebilir kırabilir ama şimdi hayatımdaki beni en çok düşünen insan o diyorum. Başka yapabileceğim birşey varmı ki zaten?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
İlerki hayatında erkek kardeşin epey sorun çıkartacağını varsayıyorum o vakit yüzlerine yaptıklarını yanlışı birer ,birer söylersin
 
boşver üzülme, bizde de durum aynıydı. tüek kafası değişmez. biimkiler de üstelik öyle muatassıp da değiller deiğin gibi, ama kız başkaaa erkek başkaaaa.

sen gayet aklı başında olgun bir kıza benziyorsun, annen baban da yetiştirdikleri meyvenin sonucunu malesef kat be kat alacaklar. sen de buna gene üzülürsün ama, yapacak da birşey yok.
 
biz 6 kiz kardesiz 30-40 sene once annemin uzerine babamin akrabalari kuma getirmek istemisti ogullari yok diye biz kardesler olarak degil ama cevre olarak bu baskiyi cok yasadik annem ne zaman 6 kizim var diyince hmm ayy hic mi erkek yok diyenlerin haddi hesabi yok erkek olunca altin doguruyorlat sanki bende suan hamileyim cinsiyeti henuz belli degil ama ne annem babam ne kaynanam kaynatam cinsiyet ayrimi yapmiyorlar cok sükür neler neler okuyorum burada kaynanamin hatta sadece ogullari var ama Allah razi olsun gayet guzel yetistirmis esim bana her konuda yardimci olur hic cekinmez gerek mutfak gerek ev isi olsun hic bir seyi hazir onune beklemez yapamadigimi gorunce kendi de yapar insaAllah Rabbim nasip eder de hem kizim hem oglum olursa bende o sekilde yetistirmek istiyorum sen artik kendi yolunu cizmissin bosver birak annenin babanin ayibi kalsin sen evlatlarinda eminim bu ayrimi yapmayacaksindir...
 
Bu tutum hemen hemen her ailede oluyor ne yazık ki , Türk toplumunda ; erkek evlat büyür, ana babaya sahip çıkar. Eşi de anne babasına hizmet eder, düşüncesi hâkim; yani eskiden erkek evladın bu kadar değerli olmasının sebebi buymuş ..
Şu anda bunlar geçerli olmasa da ; erkeğin değerli olması kısmı hiç değişmeyecek sanırım , insanlar ne kadar okuyup kendilerini geliştirse de...
Annenin yetiştirilişindeki kız erkek ayrımı , bilinçaltına yerleşmiş ki size de aynı şekilde davranmış... Insaallah kız kardeşinle ikinizin , bu konudan dolayı üzüldüğünüzü en kısa zamanda anlarlar.. Gerçekten sizin için çok üzücü ...
Bizim ailede de annemler 5 kız kardeş 1 de dayımız var, kendisi ailesini bırakıp yurt dışına çıkmış anneannem resmen akıl sağlığını yitirmiş oğlum diye sayıklamakla... Hastalığında vefatında yanında kızları vardı ama iş işten geçmişti artık );
Keşke böyle olmasa , özellikle inançlı diye nitelenen insanlar , yaşamaya çalıştıkları hayata yakışır biçimde ; Kuran'ı sünneti iyi bilse , Efendimiz'in kız çocuklarına nasıl hürmet ettiğini bilseler ...
Son cümlenizde çok haklısınız, yaşantınızda bundan böyle ailenizi ve erkek kardeşinize yapılan kayırmaları düşünüp üzülmek yerine , eşinizle el ele verip geleceğimizi kurmalısınız , onlardan özellikle maddi birşey beklemeden .... Allah yardımcınız olsun , insallah yüzünüz eşinizle ve doğacak çocuklarınıza ömür boyu çok mutlu olursunuz....
 

evlat ayrımı yapmanın ne kadar günah olduguyla ilgili kitap alıp
ailenin evine usulca bıraksan. ne kadar fayda saglar acaba....

bence boşverin. kendi kurdugunuz ailenize bakın...
kendi ailende böyle şeye asla müsade etme. sende eşinde olsa...
önemli olan bu... ailenin bu saatten sonra degişicegini sende bilmiyosundur bizler gibi...
ve elbet cekerler bunun vebalini...sucunu...
 
Maalesef Türk toplumunun kanayan yarası, çocuk bakar diye düşünmeseler bile kimilerine göre erkek çocuk sahibi olmak büyük nimet olarak algılanıyor, oğlum oldu, oğlan doğurdum egosu, Allah vermemişte kendilerinin başarısıymış gibi görüyorlar. Çünkü ataerkil bir toplumdan geliyoruz, benimde oğlum olmalı egosu çok yüksek insanlarda. Çocuk isterse tepelerine binsin, yine de birşey diyemezler o erkektir, o şöyledir, böyledir..

Hadi o eski zihniyetli insanları geçtim, ya şimdikiler? Yıl 2014 olmuş, isteyebilirsin gönlünden geçer hadi ona da bişey diyemem de, ama daha ilk çocuğuna hamileyken, erkek istediğini belli eden, üstüne kız çocuğu olup, hemen 2.nin peşine düşüp tek ilişkiyle yumurtlama gününe denk getirmeye çalışıp, bir de çin ve rus takvimlerinden bahsederse, ha bir de kız çocuk kıtlık, erkek çocuk bereket getirir gibi bir laf dile getirirse kızının isterse totosunu yesin açıkçası..


Bilmiyorum benim çevremde yok böyle kimi akrabam da 1 kız, kimisinde 2 kız var, hiç 2.si erkek olsun, 3.sü erkek olsun diye çocuk istediklerini, doğurduklarını görmedim..
:KK14:
 
Son düzenleme:
Yorumlarınız ve fikirleriniz için teşekkürler arkadaşlar. Türk toplumunun çoğunluğunda olan bu kafa yapısı nasıl değişecek acaba! Erkek çocukların kayrılmasına, kızların ezilmesine sebep olanlarda yine bir zamanlar bu kayırmadan mağdur olan anneler üstelik! Nasıl bir bakış açısı varsa; Ben oğluma bakıyorum oğlum da bana bakacak diye düşünüyorlar belki. Ama öyle bir düşünceleri olsa bile çevreden çok görüyorlar oğlun gelininle birlikte el olurken, yine ne olursa olsun kız çocuklarının anne-babasının zor günde yanında olduğunu. Ama işte yine farklı davranışları (onlar kabul etmese de, onlara göre farklı olmasa da)

Dediğiniz gibi şimdi yaptıklarının vebalini daha sonra kendileri çekecek. Ki çekiyor bile annem şimdiden. Daha çıkardığı çorabını, burnunu sildiği mendili kaldırmaz kardeşim. Ama annem toplar. Hatta küçük kız kardeşime aralarında 10 yaş olmasına rağmen odasını toplamasını söyler ama erkek kardeşime söylemez. Neden? 10 kere söylesem de yapmıyor çünkü der. Eee sen 19-20 yaşına kadar arkasını topla, hiç bir iş isteme. Şimdi yapar mı? Evle ilgili hiçbir sorumluluk almaz. Hatta öyle ki, eşim ve erkek kardeşim bir arada olduğu durumda kaldırılacak, taşınacak vs birşey olsun kardeşimden önce eşime söylerler. Ha bu kötü birşey değil, kendilerine yakın görüyorlar demekki eşimi, ama kardeşiminde cam fanusta büyümesi mi gerekiyor? Annemlerle kardeşim hiiiç bir yere gitmez. Koysun parasını cebine, alsın arabanın anahtarını arkadaşlarıyla gezsin. Kimse de ona sen de gel, neden gelmiyorsun demez! Beni gitmek istemediğim akraba ziyaretlerine kavga dövüş zorla götürürlerdi, kardeşime "gelmek sitersen sen de gel"den fazlasını demezler. Anneme babama bu evlat ayrımı konusunu çooook anlattım yeri gelince. Anneme "ileride şimdi kızdığın anneannemden beter olucaksın, o zaman ben demiştim dicem" de dedim. Ama farkeden birşey yok. Çocukluk videomuzu hep birlikte izlerken bak o zamandan belliymiş o kadar sesleniyorum, ilgi bekliyorum hiç oralı olmuyorsunuz, sonra da kardeşine vuruyor diye kızıyordunuz dediğimde "evet ya, ne kadar hata yapmışız" diyorlar. Ama neden? Çünkü o geçmiş zaman, geçti gitti nasılsa artık hatalarını kabul edebilirler ama şimdiki zamana uyarlamak, şimdi de benzeri davrandıklarını kabul etmek hiiiiç yok! Dediğim gibi en basitinden sigara, kız-erkek arkadaş, hele ki prezervatif konularında ben olsam ne tepki verirlerdi hayal bile edemezken şimdi böyle yapmalarının hiç bir açıklaması yok! Yada maddi açıdan bana ev alma konusunda yapabileceklerini yapmazken, bir sürü evi-dükkanı olan babam(sayısını bilmiyorum artık) birini de satalım da sana istediğin yerden ev alalım demek yerine kredi çekin ödeyemezseniz yardımcı oluruz derken, kardeşime daha istemeden alacaklar eminim. Zoruma gidiyor bu. Ama yapacak birşey de yok...
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Neyse sen kendi doğuracağın çocuktan sorumlu olacaksın kim ne ekerse onu biçecektir , fazlada kafaya takma bundan sonra sonuçta evlenmişsin eşinde iyi sorumluluk sahibi bu konuda şanslısın buradada sorumsuz,şımarık ve ileriye dönük problemli çocuk nasıl yetiştirilir bunda ışık tutmuş oldun
Yorumlarınız ve fikirleriniz için teşekkürler arkadaşlar. Türk toplumunun çoğunluğunda olan bu kafa yapısı nasıl değişecek acaba! Erkek çocukların kayrılmasına, kızların ezilmesine sebep olanlarda yine bir zamanlar bu kayırmadan mağdur olan anneler üstelik! Nasıl bir bakış açısı varsa; Ben oğluma bakıyorum oğlum da bana bakacak diye düşünüyorlar belki. Ama öyle bir düşünceleri olsa bile çevreden çok görüyorlar oğlun gelininle birlikte el olurken, yine ne olursa olsun kız çocuklarının anne-babasının zor günde yanında olduğunu. Ama işte yine farklı davranışları (onlar kabul etmese de, onlara göre farklı olmasa da)

Dediğiniz gibi şimdi yaptıklarının vebalini daha sonra kendileri çekecek. Ki çekiyor bile annem şimdiden. Daha çıkardığı çorabını, burnunu sildiği mendili kaldırmaz kardeşim. Ama annem toplar. Hatta küçük kız kardeşime aralarında 10 yaş olmasına rağmen odasını toplamasını söyler ama erkek kardeşime söylemez. Neden? 10 kere söylesem de yapmıyor çünkü der. Eee sen 19-20 yaşına kadar arkasını topla, hiç bir iş isteme. Şimdi yapar mı? Evle ilgili hiçbir sorumluluk almaz. Hatta öyle ki, eşim ve erkek kardeşim bir arada olduğu durumda kaldırılacak, taşınacak vs birşey olsun kardeşimden önce eşime söylerler. Ha bu kötü birşey değil, kendilerine yakın görüyorlar demekki eşimi, ama kardeşiminde cam fanusta büyümesi mi gerekiyor? Annemlerle kardeşim hiiiç bir yere gitmez. Koysun parasını cebine, alsın arabanın anahtarını arkadaşlarıyla gezsin. Kimse de ona sen de gel, neden gelmiyorsun demez! Beni gitmek istemediğim akraba ziyaretlerine kavga dövüş zorla götürürlerdi, kardeşime "gelmek sitersen sen de gel"den fazlasını demezler. Anneme babama bu evlat ayrımı konusunu çooook anlattım yeri gelince. Anneme "ileride şimdi kızdığın anneannemden beter olucaksın, o zaman ben demiştim dicem" de dedim. Ama farkeden birşey yok. Çocukluk videomuzu hep birlikte izlerken bak o zamandan belliymiş o kadar sesleniyorum, ilgi bekliyorum hiç oralı olmuyorsunuz, sonra da kardeşine vuruyor diye kızıyordunuz dediğimde "evet ya, ne kadar hata yapmışız" diyorlar. Ama neden? Çünkü o geçmiş zaman, geçti gitti nasılsa artık hatalarını kabul edebilirler ama şimdiki zamana uyarlamak, şimdi de benzeri davrandıklarını kabul etmek hiiiiç yok! Dediğim gibi en basitinden sigara, kız-erkek arkadaş, hele ki prezervatif konularında ben olsam ne tepki verirlerdi hayal bile edemezken şimdi böyle yapmalarının hiç bir açıklaması yok! Yada maddi açıdan bana ev alma konusunda yapabileceklerini yapmazken, bir sürü evi-dükkanı olan babam(sayısını bilmiyorum artık) birini de satalım da sana istediğin yerden ev alalım demek yerine kredi çekin ödeyemezseniz yardımcı oluruz derken, kardeşime daha istemeden alacaklar eminim. Zoruma gidiyor bu. Ama yapacak birşey de yok...
 
Neyse sen kendi doğuracağın çocuktan sorumlu olacaksın kim ne ekerse onu biçecektir , fazlada kafaya takma bundan sonra sonuçta evlenmişsin eşinde iyi sorumluluk sahibi bu konuda şanslısın buradada sorumsuz,şımarık ve ileriye dönük problemli çocuk nasıl yetiştirilir bunda ışık tutmuş oldun

Bence de ben bundan sonrası için kendi ailemden, kendi çocuğumdan/çocuklarımdan sorumlu olacağım. Her ne kadar üzülsem de benzeri hataları kendim yapmamak adına tecrübe edindim diye olumlu düşünebilirim. İnşallah hem oğlu hem kızı olupta benzeri hatalar yapanlara da durup düşünme fırsatı vermiştir konum..
 
Merhaba arkadaşlar. Bundan tam 1,5 yıl önce http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=564250 konusunu açmışım. Belki o zamanlardan okuyanlar çıkar, hatırlarlar. Şimdi son aylarda yeniden gözüme gözüme sokulan hareketler ve burada bir arkadaşın konusunda da benzer sıkıntıları gördükçe daha da üzülüp sinirlenip konu açmak istedim. Eski konumu okumayanlar için kısaca özet geçeyim. Biz 2kız 1erkek, 3kardeşiz. Ben en büyükleriyim ve benden 7 yaş küçük bir erkek ve 15 yaş küçük kız kardeşim var. Şu an yaklaşık 3 yıllık evli ama ayrı evlerde de olsak hala kız-erkek evlat ayrımını net olarak görüp hala üzülen biriyim.

Aile portremizi özetleyecek bir profil çizersem: Bir çocukluk videomuz var, ben 9 erkek kardeşim 2 yaşında. Ailem kamerayı açık bırakıp evin içinde normal hayatımıza devam etmişiz. O sırada annemde babamda hep kardeşimle ilgileniyor. Ona birşeyler yedirip içirmek yada şakalaşmak derdindeler. Ben defalarca "anne, anne, anneee bak" diyorum ilgilenen yok. Babam aynı şekilde. Kardeşime bişeyler demeye devam. En sonunda salak salak hareketler yapıyorum, atlıyorum zıplıyorum sırf dikkat çekmek için. O 5-10dakikalık video yetti bana herşeyi hatırlamam için. Haaala devam eden birşey zaten ayrım ama bu video bana çocukluğumdaki hırçınlıklarımın sebebini hatırlattı. Ben 10yaşımdan itibaren kendi saatimi kendim kurarak kalkıp kahvaltı bile etmeden okula giderken erkek kardeşim liseye giderken bile annem kalkıp kahvaltısını önüne koyup öyle okula gönderirdi erkek kardeşimi. Ki şimdi de 10 yaşındaki kız kardeşimle de hiçte öyle iyi ilgilenmiyor annem! Hiç çocuk olmadım, her kavgada suçsuz da olsam ben ablaydım, ben büyüktüm. Yada aslında o öyle yapmak istememişti, ben onu kıskanıyordum! Sırf bu yüzden kardeşimden nefret ettim belli bir yaşa gelene kadar. Belli bir yaşa geldiğimde de aslında kızdığımın o olmadığını anladım ama artık çok geçti. Paylaşılmamış, hiç yaşanmamış bir abla-kardeşlik vardı. Ki büyüdük yine hiçbirşey değişmedi. Evlenmeden öncesinde normal 2 kardeş olarak tartışmamızda bile annem karışır, kardeşime arka çıkar, normal ağız dalaşı olan kavganın büyümesine sebep olur sonrada babama abartarak, üstüne katarak anlatırdı. Şikayet ederdi kavga çıkardım biricik oğlunu sinirlendirdim oda üstüme yürüdü diye. Düşünün üstüme yürünse, tokat fln yesem bile ben kışkırtmış oluyordum!

Bu ayrım sadece manevi değil maddi konularda da hep vardı ve devam etti. Ben kendi alışverişimi kendi harçlıklarımla yaparken kardeşimin alacağı-giyeceği çoğu şeyi annem alırdı ki hala öyle. Çocuğun harçlığı yetmiyormuş yazık! Benim aldığım harçlıkla ilgili tek yorum yapmayan annem, şu sıralar ayda asgari ücret kadar harçlık alan(evden gidip geliyor üniversiteye) kardeşim için babamı sıkıştırıp duruyor daha çok versene diye. Ben evlendim, evlenirken bana çeyiz kısmında bile babam hesaplar yaparken(ki durumu çok iyidir) daha 20yaşındaki kardeşim evlenirse düğünü şu sarayda mı yapsak şu otelde mi diye şakalaşıyorlar. Ben kirada oturup kredi çekerek ev almaya uğraşırken oralı olmayan babam eminim kardeşim evlenmek değil, evlenmenin lafını ettiği anda en güzel yerden istediği ev alınacak. Ben evlat değilmiyim? Kız erkek ayrımı yapıyorsunuz desem de asla kabul etmez babam! Ev konusunda madem ayrım yapmıyorsan almamıza yardımcı ol desem hep bir bahane buluyor, siz beğenin önce, siz almaya kalkın ödeyemezseniz yardım ederim, bu ara sıkışığım 2yıllık borcum var o zaman bekleyin vs vs! Maddi kısımlarda takmıyorum o kadar, onlardan beklentim yok, yaparım Allah'ın izniyle diyordum ve aslında tam da unutmuştum bu evlat ayrımını ki en son haftasonu görüşmemizde yeniden yüzüme yüzüme vuruldu!

Haftasonu gittiğimde annem otoparktan geçerken "hiç sormuyorsun babanın arabası nerde?" dedi. Niye sorayımki işe onla gitmiştir dedim. Yooo kardeşinde 2 gündür. Arkadaşlarıyla geziyorlar şuralara gitmişler diye omuzları kabararak anlatıyor. Ki babamın arabası da son model, iyi bir marka ve ortalama bir ev alabilecek fiyatta. Kendisi bile kıyamaz kullanmaya, işe giderken götürmez her zaman, apartmanın otoparkındadır bu yüzden çoğunlukla. Çizilir çarpılır diye kıyıpta kendi kullanmayan adam arabayı oğluna vermiş. Ha babam normalde verir mi? Hayır. Tabii ki annemin baskısıyla ve teşvikiyle... Ki ben bile çok duydum, şehir dışına gideceklerken annemin babama, "sen götürme ver arabayı oğlum götürür" dediğini. Nasıl bir anlayışsa onun o arabayı alıp arkadaşlarına hava atmasıyla gurur duyan bir anne!!!! Sonra bizim ailemiz mutaassıptır. Annem de babam da imam hatip mezunu ve dini bilgileri GÜYA yaşayışları gayet iyi. Yine aynı haftasonu kardeşimin çantasında prezervatif kutusu gördüm. Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Direk günahını düşündüm, üzüldüm. Sonra anneme söyledim, "benden duyduğunu söyleme, odanı düzeltirken buldum de. Çantasında bunu buldum" dedim. Annem gaaayet sakin, "ha evet birkaç ay önce baban bulmuş onu arabada bırakmış. Arkadaşlarıyla bir yeremi gidiyorlar napıyorlarsa" dedi. ŞOK OLDUM! İnsan bir üzülür, şaşırır, ahirette ben sorumluyum diye telaşlanır! O gördüğüme üzüldüğümden daha çok bu tepkiye üzüldüm. Sonra hemen sordum "hiçbirşey demediniz mi? Uyarmadınız mı? Günahını anlatmadınız mı?" Annem: "Bana ayıp olur o konuları konuşmak diye baban konuştu." dedi. "Ee ne konuştu?" Bilmiyorum diyor geçiştiriyor. Neden geçiştiriyor çünkü babam da kızmamıştır, uyarmamıştır, sadece sakin sakin konuşmuştur kesin! "Pesss, peki aynı şeyi benim çantamda bulsaydınız?" dedim. Annem hemen açtı kocaman gözlerini "sen ne diyorsun be, manyakmısın?" dedi. Niye böyle oluyor şimdi? Günahsa aynı günah değil mi? Ahirette hesabı aynı değil mi? Anne babaya neden anlatmadın diye sorulduğunda "kızına neden anlatmadın" mı denecek "evladına neden anlatmadın" mı? Bunları söylediğimde hiiiiç oralı olmuyor annem. Ki benzeri ve benim için yıkıcılığı çok daha hafif olan birşeyi daha önce sigara konusunda yaşamıştık. Ben üniversiteye giderken sigara paketini çantamda gören babam kavgalar çıkarmıştı. Ki sadece 1kez paket buldu çantamda, 1-2 kez de kokusunu duydu. Çok içmiyordum zaten ayda yılda bir. Ama şimdi kardeşim günde bir paket sigara içerken değil kızmak, bağırmak, çağırmak "Ahh be oğlum bir bırakamadın şunu" diyorlar, deliriyorum!!! Evlendim barklandım hala geldiklerinde, gittiğimde bu ayrımlarını ve her seferinde farklı bir olayla nasıl farklı davrandıklarını görüyorum ve içimdeki yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Bana böyle dememişlerdi, bana böyle yapmamışlardı, hala yapmıyorlar. Ben ev almak için uğraşırken onlar kardeşime araba almaktan bahsedebiliyorlar. Evimiz barkımız ayrıyken bana hala müdahale edip kızabilirken, aynı evin içindeki kardeşime ağızlarını açıp birşey diyemiyorlar. Tüm bunları görmek ve düşünmek beni çok yıpratıyor:KK43: Ki annem de kendisi anneannemin dayımı diğer 3 kızından ayırmasını, şimdi bile onun üzerine titrerken kızlarını umursamamasını anlatır hep. Hem maddi hem manevi kızlarına çok haksızlıklar yapmış anneanneme kırılıp kendisi benzer şeyler yapar mı insan? Ama bu işin tek iyi bir tarafı var ki bu gördüklerimle eşime daha da bağlanıyorum, bundan sonra benim ailem o, anne baba da olsa böyle yapıyor, eşimde bir gün üzebilir kırabilir ama şimdi hayatımdaki beni en çok düşünen insan o diyorum. Başka yapabileceğim birşey varmı ki zaten?

çook haklısn denecek bir şey yok onlar ayırım yaptıklarının bile farkında değildir oysa senin bunları bu şekilde düşündüğüne inanamzlar duysalar.......
 
Maalesef, toplumumuzdan gelen acı bir gerçek bu. Erkek evlat, nimettir. Oysa aileye, anne-baba, kardeş kavramlarına en çok değer veren kız evlattır.
Soyu devam ettiriyor diye her türlü imkan sunulsada, oğlum su getir bile diyemedikleri evlattır onlar.
Bizim ailede ayrımcılık yapılmasa da fazla abim pek bir şey yapmaz. Daha doğrusu hiçbir şey yapmaz. Yemek önüne hazır gelmeli, su önüne getirilmeli...
Ben bazen isyan noktasına geliyorum. Temizliyorum ediyorum arkamı bir dönüyorum hooop çekirdek kabukları olduğu gibi masadadır asla toplanmaz
Belki bu kimine göre basit meseledir ama hizmetçi muamelesi görmekten çok yoruldum
Keşke böyle yetiştirilmeseler, keşke... Elden gelen bir şeyde yok biz kız evlatlar olarak
Bazen de bakıyorum evin kızı serseridir el üstündedir, oğlu yokmuş gibidir. Aileden aileye değişiyorda olabilir. Genel olarak erkekler işte..
Kız evladın çantasında bulunsun o paket bakalım, okuldan mı alınır dayak mı yer yoksa hemen birine kakalanır mı?
Geçen tv de izledim, doğuyu anlatan bir dizi. Ultrasonda dr bebek erkek diyor adam kadına aferin diyor
Sanki bu kadının başarısı ya da yenilgisi gibi..
Kardeşin gibi yetiştirilmiş insanlar gerçekten çok sorunlu oluyorlar
Benim üniversitede kaç yıl aynı evi paylaştığım arkadaşımda böyleydi
Her istediği yapılmış, hrşeyi elde etmiş. Doğal olarak hep benden kendini üstün gördü
Hep kıyasladı beni kendiyle. Ve arkadaşlığımız 5 yılın sonunda bitti
Çünkü beni artık azarlamaya bile başlamıştı. O çok değerliymiş gibi hep benim aramamı, hep özür dilememi bekliyordu
Sanki parası var diye insani olarak üstünmüş gibi
Maalesef gerçek sevgiyi, dostluğu tadamıyorlarda yaşatamıyorlarda..
Neyse çok konuştum
Yapacak pek bir şeyde yok. Ne güzel yuvanı kurmuşsun. Eşin anlayışlı.. Bundan sonra önüne bak. Ailenle de mümkünse fazla görüşme
 
tagan, evet kesinlikle ayrım yaptıklarının bile farkında değiller. Ben ima ederek söylemeye çalıştığımda da benim fesat olduğumu söylüyorlar. Bir de üstüne fesatlığımdan dolayı öyle gördüğüm için laf yiyorum yani! Halbuki fesat olsam kardeşime yapılmasın isterim, ben yapılmasın edilmesin değil bana neden böyle değildi diyorum oysa!

_BADE_ dediğin gibi malesef bir toplum sorunu bu. Toplumun bu bakış açısını değiştirmeli. Oğlunu yediği çekirdek kabuğunu bile kaldırmayacak şekilde yetiştiren anneler hep bunun suçlusu! Halbuki o anneler de eminim evlendiklerinde eşlerinden şikayet etmişlerdir, annesi hiçbirşey yaptırmamış herşeyi benden bekliyor diye. Erkek çalışır eve para getirir, kadın da evin tüm işini yapmak çorabı dahil erkeğin herşeyini hazır etmekle görevlidir. Bu nasıl bir bakış açısı acaba? En modern geçinen bir erkek bile eminim ayağına su getirilmesini ister yada yemek, ev işi benden çok kadını ilgilendirir diye düşünür. İşte hep anneler böyle alıştırırsa... Erkek kardeşim bu yüzden çocukken çok pısırıktı. Annem bakkala oraya buraya hep beni gönderirdi. Gitmeyeceğim kardeşim gitsin dediğim bir zaman üstelik kardeşim hiçte küçük değil 9-10 yaşlarındayken fln bakkala gidip ne istediğini utanıp söyleyemeyerek eve geri gelmişti hala unutmuyorum. Ben çok dalga geçmiştim ama annem yine bana kızıp beni göndermişti bu kez. Oysa ben aynı konumda olan bir anne olsam, oğlumun bunu yenmesi gerektiğini düşünüp onunla konuşur tekrar onu gönderirdim. İşte basit bir örnek daha.

Annem kardeşimin yapamadığı bir şeyi ya kendi yapar ya bana yaptırırdı. Şimdide 20 yaşına gelmiş biri evin diğer bireyleriyle kahvaltıya kalkmayıp taa öğlene kadar uyuduğunda, o kalkar kalkmaz annem gider kahvaltısını koyar. O da yer aynen çatalını bile kaldırmadan bırakıp gider. Ben bunları gördükçe sinir oluyorum, hele ben de oradaysam ve annem bana "hadi kardeşine kahvaltı koy" diyorsa iyice çıldırıyorum! "Kocaman adam,açıp dolabı alamıyormu" desem, "tamam tamam senden birşey istenmez ben yaparım" diyorlar! Bakakalıyorum resmen! Evet ya doğru demek yerine mesele benim yapıp yapmadığıma nasıl geliyorsa... Ya sabııııır:)
 
Son düzenleyen: Moderatör:
seni çok iyi anlıyorum aynı şeyleri bende yaşadım..abimi erkek olduğu için kızkardeşimi benden küçük olduğu için hep savundular ve beni ezdiler.çok yaralandım..
en son bana çok haksızlık yaptınız dediğimde babam ortanca kardeş olacağına dağda domuz ol demişler deyip güldü geçti..
bense şu an hiç birini kendime yaklaştırmıyorum ve tersliyorum...ele ayağa düşerlersede artık kıymet verdiklerinin yanına giderler bir zahmet..
resmen açık açık da söylerim yüzlerine
 
seni çok iyi anlıyorum aynı şeyleri bende yaşadım..abimi erkek olduğu için kızkardeşimi benden küçük olduğu için hep savundular ve beni ezdiler.çok yaralandım..
en son bana çok haksızlık yaptınız dediğimde babam ortanca kardeş olacağına dağda domuz ol demişler deyip güldü geçti..
bense şu an hiç birini kendime yaklaştırmıyorum ve tersliyorum...ele ayağa düşerlersede artık kıymet verdiklerinin yanına giderler bir zahmet..
resmen açık açık da söylerim yüzlerine

ee böyle yaparak onlara haklı olduklarını düşündürmezmisiniz? Şahsen ben böyle desem, ee işte senin böyle olduğunu biliyoruz-sen hep böyleydin sonra neden böyle davranıyorsunuz diyip bizi suçluyorsun derler. Yani aslında öyle davrandıkları için uzak durmamı, soğukluğumu, umursamazlığımı kendilerine çevirip sen zaten hep böyleydin, bilmeden farklı davranmışsak da bu yüzdendir diyeceklerine eminim. O yüzden çözümü yok sanki bu işin...
 
ee böyle yaparak onlara haklı olduklarını düşündürmezmisiniz? Şahsen ben böyle desem, ee işte senin böyle olduğunu biliyoruz-sen hep böyleydin sonra neden böyle davranıyorsunuz diyip bizi suçluyorsun derler. Yani aslında öyle davrandıkları için uzak durmamı, soğukluğumu, umursamazlığımı kendilerine çevirip sen zaten hep böyleydin, bilmeden farklı davranmışsak da bu yüzdendir diyeceklerine eminim. O yüzden çözümü yok sanki bu işin...

derlerse desinler..
öyle de haksızsın böylede..
 
çook haklısn denecek bir şey yok onlar ayırım yaptıklarının bile farkında değildir oysa senin bunları bu şekilde düşündüğüne inanamzlar duysalar.......

yaziklarini basindan beri okudum bundan 1,5*2 yl arasi once yazilarini yorumumu oraya yaptim.ama sana tek tavsiyemmm zamana birak acisini o cikariyor.biz esimle evlenorken amcasnin kizlari erken diolardi teyzesi bu kiz calismaz evde oturur diyordu.Ama rabbim iste oyle seyler yapti ki oyle dusunen insanlara inancim yukseldi.amca kizlar 38 40 yaslarinda iki kiz ve bir yeni evlendi bir yil olmadan ayriliyorlar.digerirn fesatligindan cocugu olmuyor.teyzesi oglundan çekiyor ve kizi evlendi isi birakip koca parasi yiyor..sadece esimin su sözü bize kim ne dusunduyse daha beter halde görüyoruz diye. Haksizlik eden de haksizlik g orende rabbinden görüyor canim sen bos ver kafana takma mesafe her zaman iyidir.esinle mutluysan aileyi n ikinci siraya al ve fazlada umursama kendi e yazik ederisnn..

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
 
Çok şükür eşimle mutluyum. Kayınvalideyi saymazsak:) O yüzden dediğiniz gibi beni üzen kim olursa olsun kendi ailen dahil araya mesafe koymak gerek. Şu an öyle yapıyorum, zaten ömür boyunca anne-kız sıkı fıkı bir ilişkimiz olmadı. Bir derdimi anlatayım, omzunda ağlayayım fln çok isterdim. Bu yaşıma kadar olmayan bundan sonra da olmasa birşey farketmez. Dediğiniz gibi herşeyin karşılığı çıkar bir gün. Eğer gerçekten farklı davranıyor ve ban haksızlık yapıyorlarsa Allah görüyor zaten...
 
tagan, evet kesinlikle ayrım yaptıklarının bile farkında değiller. Ben ima ederek söylemeye çalıştığımda da benim fesat olduğumu söylüyorlar. Bir de üstüne fesatlığımdan dolayı öyle gördüğüm için laf yiyorum yani! Halbuki fesat olsam kardeşime yapılmasın isterim, ben yapılmasın edilmesin değil bana neden böyle değildi diyorum oysa!

_BADE_ dediğin gibi malesef bir toplum sorunu bu. Toplumun bu bakış açısını değiştirmeli. Oğlunu yediği çekirdek kabuğunu bile kaldırmayacak şekilde yetiştiren anneler hep bunun suçlusu! Halbuki o anneler de eminim evlendiklerinde eşlerinden şikayet etmişlerdir, annesi hiçbirşey yaptırmamış herşeyi benden bekliyor diye. Erkek çalışır eve para getirir, kadın da evin tüm işini yapmak çorabı dahil erkeğin herşeyini hazır etmekle görevlidir. Bu nasıl bir bakış açısı acaba? En modern geçinen bir erkek bile eminim ayağına su getirilmesini ister yada yemek, ev işi benden çok kadını ilgilendirir diye düşünür. İşte hep anneler böyle alıştırırsa... Erkek kardeşim bu yüzden çocukken çok pısırıktı. Annem bakkala oraya buraya hep beni gönderirdi. Gitmeyeceğim kardeşim gitsin dediğim bir zaman üstelik kardeşim hiçte küçük değil 9-10 yaşlarındayken fln bakkala gidip ne istediğini utanıp söyleyemeyerek eve geri gelmişti hala unutmuyorum. Ben çok dalga geçmiştim ama annem yine bana kızıp beni göndermişti bu kez. Oysa ben aynı konumda olan bir anne olsam, oğlumun bunu yenmesi gerektiğini düşünüp onunla konuşur tekrar onu gönderirdim. İşte basit bir örnek daha.

Annem kardeşimin yapamadığı bir şeyi ya kendi yapar ya bana yaptırırdı. Şimdide 20 yaşına gelmiş biri evin diğer bireyleriyle kahvaltıya kalkmayıp taa öğlene kadar uyuduğunda, o kalkar kalkmaz annem gider kahvaltısını koyar. O da yer aynen çatalını bile kaldırmadan bırakıp gider. Ben bunları gördükçe sinir oluyorum, hele ben de oradaysam ve annem bana "hadi kardeşine kahvaltı koy" diyorsa iyice çıldırıyorum! "Kocaman adam,açıp dolabı alamıyormu" desem, "tamam tamam senden birşey istenmez ben yaparım" diyorlar! Bakakalıyorum resmen! Evet ya doğru demek yerine mesele benim yapıp yapmadığıma nasıl geliyorsa... Ya sabııııır:)

her zaman verici olmamak gerekiyor işte. 23 yıllık hayatımda öyle çok tecrübeyle sabitledim ki bunu.. arkadaşlıkta, ailede.. ne kadar çok verirsen o kadar çok görevinmiş gibi oluyor. ben mesela aileme istediğim için hizmet ediyor değil görevimmiş gibi görülüyorum. evin en büyüğüysen veya kızların en büyüğüysen bu kadere mahkum oluyorsun. bilmiyorum belkide herkese özel değildir. dediğin gibi yarın birgü bir şey olsa kıymetlinize gidin desek, biz biliyorduk zaten derler.
 
X