- 27 Eylül 2008
- 428
- 155
- 323
- Konu Sahibi essiloratte
- #1
hayatım boyun hep güçlü olmaya çalıştım.8 sene ailemden uzak yaşadım okudum tek başıma yurtdışına gittim amerikada çalıştım mesleğim var güzel bir kendimce çevremce beğenilen bir kızdım hepte.Sadece polikistik over denen illete yakalandığımdan beri daha
doğrusubelirtileri bende baş göstermeye başladığından beri özgüvenim yerle bir oldu.Kilo almalrım kıllarım hormonlarımm insülinimm herşey üstüme üstüme geldi ve içinden çıkamadığım bir kaosa dönüştü.Ailem inanamadı bu kadar kilo almama mesleğe başladım yavaş yavaş verdim adetlerim düzene girdi kendime baktım derken üni son sınıfta tanıştığım biriyle onun çabaları sayesinde bir ilişkiye başladık cok ilgili nazik sevecen....dedim hayır olamaz böyle sorunsuz bir hayat benm olaamaz çünkü simdiye kadar beni çok seveni ben sevemedim benim sevdiklerimde bende derin yaralar açtı...ama bu farklıydı herşey sorunsuz ilerledi evlilik aşamasına geldiğimizde annesiyle tanıştığım gün planlarını biraz ertelediğini öğrendim annesi onu zaten hiç anlamadım kadın kilomdan tutunda her konuda oğluna eleştiride bulunmuş...zaten .sorunlu ilişkime bir de annesi eklendi allahtan erkek arkadaşım kişilikli ve annesinin bu tavrına karşı gerekeni söyledi. Kızlar benim hayatım hiç kolay olmadı ben hiçbirşeyi kolay elde etmedim...Hep sorunlar hastalıklar ailevi problemlerle doluydu tüm yaşammım ne yaptıysam amazon gibiydim kendim yaptım en yakınlarım tarafından incitildim kırıldım ama ezilen psikolojisine girmek istemedim.
Her zaman daha iyi olacak ümidiyle yaşadım durdum.Ama tükendim biliyor musunuz ilk kez içimde bomboş boşluklar yaralar açıldı.Ne yaparsam yapayım eski enerjime dönemiyorum.Arabam var işim var iyi bir ailem var...Şükür diyorum ama erkek arkadaşıma kurudğum derin hayaller herşey bomboş oldu içimde.2 sene mükemmeldi son 6 aya kadar aslında öyleydik ama herşeyi sorun olarak görmemesi benim bütün alınganlıklarımın ona abartı olması evlenmeyi erteleyip durması...küslüklerimin kırgınlıklarımın onun için çok normal olması...hiçbir sorunu aşamadık biz hep ertelendim ötelendim... en son olaysa artık dayanamadım hiç istemediğim halde bizim çıkmaya başladığımızda kapattığımız hesaplarımızı bile açmış güvenim zaten yıkılmıştı iyiden iyiye gitti...hep seviyorum sensin olmaz sensiz yapamam diyordu...hala da öyle diyor ama inancım yok benim...öyle tükendim ki daha 24 yaşındayım hayattan sogudum resmen kendime hep ayrılık acısı mı seni yoracak boşverr diyorum ama olmuyor ne yaparsam yapıyım ben nefes almakta bile güçlük çekiyorum canımın yangınını dindiremiorum...ben aramadım o da aramadı 2 gündür çok kötü konuştum o da cevap vermedi zaten... kadınlık gururuumm içimdekii kırgınlıklar geçmiyor ne yapacağım birini cidden sil baştan sevmek çok zor geliyor tüm yaşanan güzellikleri silip atmak zor çook zor... sıkışmış gibi hissediyorum hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Herşeyi bende hala sigorta evrakları pırlanta yüzüğü hediyeleri onları göndersem mi onu bile bilmiyorum bunları buraya niye yazıyorum bilmiyorum birilerinin okuması bile beni rahatlatacak sanırım... geçecek geceçekete içime sanki agırlık koymuslar beni aşagıya çekip duruyorr...ben mi mutlu olmyı hakedemiyorum bilmiyorum ki hep bağlanmamaya çalıştım acı cekmekten korktugum için ama uyutsunlar istiyorum beni...
doğrusubelirtileri bende baş göstermeye başladığından beri özgüvenim yerle bir oldu.Kilo almalrım kıllarım hormonlarımm insülinimm herşey üstüme üstüme geldi ve içinden çıkamadığım bir kaosa dönüştü.Ailem inanamadı bu kadar kilo almama mesleğe başladım yavaş yavaş verdim adetlerim düzene girdi kendime baktım derken üni son sınıfta tanıştığım biriyle onun çabaları sayesinde bir ilişkiye başladık cok ilgili nazik sevecen....dedim hayır olamaz böyle sorunsuz bir hayat benm olaamaz çünkü simdiye kadar beni çok seveni ben sevemedim benim sevdiklerimde bende derin yaralar açtı...ama bu farklıydı herşey sorunsuz ilerledi evlilik aşamasına geldiğimizde annesiyle tanıştığım gün planlarını biraz ertelediğini öğrendim annesi onu zaten hiç anlamadım kadın kilomdan tutunda her konuda oğluna eleştiride bulunmuş...zaten .sorunlu ilişkime bir de annesi eklendi allahtan erkek arkadaşım kişilikli ve annesinin bu tavrına karşı gerekeni söyledi. Kızlar benim hayatım hiç kolay olmadı ben hiçbirşeyi kolay elde etmedim...Hep sorunlar hastalıklar ailevi problemlerle doluydu tüm yaşammım ne yaptıysam amazon gibiydim kendim yaptım en yakınlarım tarafından incitildim kırıldım ama ezilen psikolojisine girmek istemedim.
Her zaman daha iyi olacak ümidiyle yaşadım durdum.Ama tükendim biliyor musunuz ilk kez içimde bomboş boşluklar yaralar açıldı.Ne yaparsam yapayım eski enerjime dönemiyorum.Arabam var işim var iyi bir ailem var...Şükür diyorum ama erkek arkadaşıma kurudğum derin hayaller herşey bomboş oldu içimde.2 sene mükemmeldi son 6 aya kadar aslında öyleydik ama herşeyi sorun olarak görmemesi benim bütün alınganlıklarımın ona abartı olması evlenmeyi erteleyip durması...küslüklerimin kırgınlıklarımın onun için çok normal olması...hiçbir sorunu aşamadık biz hep ertelendim ötelendim... en son olaysa artık dayanamadım hiç istemediğim halde bizim çıkmaya başladığımızda kapattığımız hesaplarımızı bile açmış güvenim zaten yıkılmıştı iyiden iyiye gitti...hep seviyorum sensin olmaz sensiz yapamam diyordu...hala da öyle diyor ama inancım yok benim...öyle tükendim ki daha 24 yaşındayım hayattan sogudum resmen kendime hep ayrılık acısı mı seni yoracak boşverr diyorum ama olmuyor ne yaparsam yapıyım ben nefes almakta bile güçlük çekiyorum canımın yangınını dindiremiorum...ben aramadım o da aramadı 2 gündür çok kötü konuştum o da cevap vermedi zaten... kadınlık gururuumm içimdekii kırgınlıklar geçmiyor ne yapacağım birini cidden sil baştan sevmek çok zor geliyor tüm yaşanan güzellikleri silip atmak zor çook zor... sıkışmış gibi hissediyorum hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım. Herşeyi bende hala sigorta evrakları pırlanta yüzüğü hediyeleri onları göndersem mi onu bile bilmiyorum bunları buraya niye yazıyorum bilmiyorum birilerinin okuması bile beni rahatlatacak sanırım... geçecek geceçekete içime sanki agırlık koymuslar beni aşagıya çekip duruyorr...ben mi mutlu olmyı hakedemiyorum bilmiyorum ki hep bağlanmamaya çalıştım acı cekmekten korktugum için ama uyutsunlar istiyorum beni...
3 sene ıstemeden surdurduk ılıskımızı. Sonra babası bırbırımızı sevdıgımızı anladı durumlar duzelmeye basladı. Ama annesı hala ıstemıyo benımle telde konusmak bıle ıstemıyo. Eylulde soz olcak babasıyla konustuk oda eylulde gun belırleyın gelelım dedı bızde belırledık. Ama annesı ıstemeden nasıl olcak bu ısler bılmıyorum. Hergun rabbıme yalvarıyorum hıc kolay ısım olmadı dıger yanımı benden alma bu hayatımın bana mukafatı olsun dıye. Ama bılmıyorum cok korkuyorum bırgun aıle yuzunden ayrılcaz dıye 
