- 14 Eylül 2017
- 106
- 79
- 28
- Konu Sahibi sonsuzgeceli
- #1
Aslında ben sorunumu nasıl anlatacağımı bilemiyorum.Hayatımın neresinden tutsam orası elimde kalıyor.Belki yaşımdan ötürü beni pek ciddiye almayanlar olacak ama ben yine de anlatmak istiyorum her şeyi.
Hayatım boyunca hiçbir zaman ciddiye alınan biri olamadım.Bu sınıfta da böyle çevremde de böyle.Bazen sadece kimsenin olmadığı bir yere gidip tek başıma kafa dinlemek istiyorum.Çünkü ben kelimeleri süslü ama yürekleri boş insanlar arasındayım.Bu hayatta en çok sevdiğim canımı kaybettim.Hem de aniden oldu bu olay.Zaten içim vicdan azabıyla dolu.Bu olayın üzerinden zaman geçti ama ben artık tam anlamıyla mutlu olduğumu,sorunsuz,dertsiz,tasasız güldüğümü hatırlamıyorum.
Bugün de bizim bir yakınımız daha vefat etti.Canım çok yanıyor benim.Derslerime de kafa veremiyorum.Ben 16 yaşına girdim.Daha üniversite sınavına girip de üniversite okuyup da kpss ye girip de bu şartlarda iş bulmaya uğraşacağım bir de.Off ölme eşeğim ölme.Olumsuz birisi oldum çıktım işte ya.Biliyorum ki şükredecek şeylerim de var elbette,ama yaşıtlarımın ne güzel hayatları var.Bakıyorum ki tek dertleri en fazla üç gün süren aşk hayatları.
İçimi birisine dökmek istemiyorum.Çünkü genelde birisine kendi hayatımdan bahsettiğimde "Yaa biz de derdimiz var sanıyoruz...Kendi derdimden utandım"falan diyorlar.Biliyorum ki kimse bunu beni daha da üzmek için demiyor,ama üzüyor işte.Bu cümleleri duydukça hayatımdan iyice soğuyorum.
Birisinden ilgi görsem aklım aşık olmaya kayıyor ve buna sinir oluyorum.Benim derdim bana yeter ne aşkı diyorum kendime.Ama elimde değil.Sevilmek hoşuma gidiyor,karşılık vermeyecek olsam da birisi bana değer verdiğini hissettirsin istiyorum.Ama bu da çok yanlış.Kimseye umut verip sonra öylece bırakmaya hakkım yok sonuçta.
Bir öğretmenim var,edebiyat öğretmenimiz ve benim durumumu yani kaybettiğim insanları biliyor,kendim söyledim güvendim.Ama galiba o da gitti sınıf öğretmenimize söyledi.Ha sınıf öğretmenimi çok seviyorum o da ayrı bir konu ama onun bana gösterdiği her ilgiyi "Benim durumumu bildiği için bunu yapıyor,yaşadıklarıma acıdığı için yapıyor" şeklinde yorumluyorum.Benim acınacak bir hayatım var sanırım.
Güzel biri değilim,ama sanırım fotojenik bir insanım ki fotoğraflarda iyi çıktığımı söylerler.Bunu bile "Demek ki çirkinim ama fotoğraflarda güzelim.Fotoğraflara bakanlar umutlanır ama sonuçta ben çirkinim" şeklinde anlıyorum.Çevremde kahkahalarının arasına imâlı laflar sıkıştıran,beni överken bile aynı zamanda da yerin dibine sokan akrabalarım var.Sanırım onlar yüzünden kendime kalkan oluşturdum.Evdeyken çenem düşer bazen ama okulda sesimi çıkaramıyorum.Bazen konuşmaya başlayınca sesim çok kalın çıkıyor ya da yavaş yavaş sesim kısılıyor durumu toparlayamıyorum.Demek istediklerimi diyemiyorum.Psikoloğa gideceğim,rehber öğretmenimle de sürekli görüşüyoruz yani bu konuda elimden ne gelirse yapmak istiyorum ama sizin fikirlerinize de ihtiyacım var.Teşekkür ederim şimdiden
Hayatım boyunca hiçbir zaman ciddiye alınan biri olamadım.Bu sınıfta da böyle çevremde de böyle.Bazen sadece kimsenin olmadığı bir yere gidip tek başıma kafa dinlemek istiyorum.Çünkü ben kelimeleri süslü ama yürekleri boş insanlar arasındayım.Bu hayatta en çok sevdiğim canımı kaybettim.Hem de aniden oldu bu olay.Zaten içim vicdan azabıyla dolu.Bu olayın üzerinden zaman geçti ama ben artık tam anlamıyla mutlu olduğumu,sorunsuz,dertsiz,tasasız güldüğümü hatırlamıyorum.
Bugün de bizim bir yakınımız daha vefat etti.Canım çok yanıyor benim.Derslerime de kafa veremiyorum.Ben 16 yaşına girdim.Daha üniversite sınavına girip de üniversite okuyup da kpss ye girip de bu şartlarda iş bulmaya uğraşacağım bir de.Off ölme eşeğim ölme.Olumsuz birisi oldum çıktım işte ya.Biliyorum ki şükredecek şeylerim de var elbette,ama yaşıtlarımın ne güzel hayatları var.Bakıyorum ki tek dertleri en fazla üç gün süren aşk hayatları.
İçimi birisine dökmek istemiyorum.Çünkü genelde birisine kendi hayatımdan bahsettiğimde "Yaa biz de derdimiz var sanıyoruz...Kendi derdimden utandım"falan diyorlar.Biliyorum ki kimse bunu beni daha da üzmek için demiyor,ama üzüyor işte.Bu cümleleri duydukça hayatımdan iyice soğuyorum.
Birisinden ilgi görsem aklım aşık olmaya kayıyor ve buna sinir oluyorum.Benim derdim bana yeter ne aşkı diyorum kendime.Ama elimde değil.Sevilmek hoşuma gidiyor,karşılık vermeyecek olsam da birisi bana değer verdiğini hissettirsin istiyorum.Ama bu da çok yanlış.Kimseye umut verip sonra öylece bırakmaya hakkım yok sonuçta.
Bir öğretmenim var,edebiyat öğretmenimiz ve benim durumumu yani kaybettiğim insanları biliyor,kendim söyledim güvendim.Ama galiba o da gitti sınıf öğretmenimize söyledi.Ha sınıf öğretmenimi çok seviyorum o da ayrı bir konu ama onun bana gösterdiği her ilgiyi "Benim durumumu bildiği için bunu yapıyor,yaşadıklarıma acıdığı için yapıyor" şeklinde yorumluyorum.Benim acınacak bir hayatım var sanırım.
Güzel biri değilim,ama sanırım fotojenik bir insanım ki fotoğraflarda iyi çıktığımı söylerler.Bunu bile "Demek ki çirkinim ama fotoğraflarda güzelim.Fotoğraflara bakanlar umutlanır ama sonuçta ben çirkinim" şeklinde anlıyorum.Çevremde kahkahalarının arasına imâlı laflar sıkıştıran,beni överken bile aynı zamanda da yerin dibine sokan akrabalarım var.Sanırım onlar yüzünden kendime kalkan oluşturdum.Evdeyken çenem düşer bazen ama okulda sesimi çıkaramıyorum.Bazen konuşmaya başlayınca sesim çok kalın çıkıyor ya da yavaş yavaş sesim kısılıyor durumu toparlayamıyorum.Demek istediklerimi diyemiyorum.Psikoloğa gideceğim,rehber öğretmenimle de sürekli görüşüyoruz yani bu konuda elimden ne gelirse yapmak istiyorum ama sizin fikirlerinize de ihtiyacım var.Teşekkür ederim şimdiden
