Nefret ediyorum ama seviyorum ?!

-gone

Bi sorun yaşamadıysanız neden bu hisse kapılıyorsunuz ??

Ne yapiyoda ' ayri dunyalarin insanlariyiz biz ' durumunu yasiyosn?

Kimse vazgeçilmez degildir ki. İlişkinizden emin degilseniz pek sağlıklı olcagını düşünmüyorum.

Aranızda nefret edecek bir şey yokken böyle düşünüyorsanız bence sizinki sevgi değil alışkanlık olmuş o yüzden ayrilamiyorsunuz.

Şöyle söyleyim, sinirliliği, empati kuraMAma yeteneği, aynı dilden konuşamamamız, aramızdaki yüksek derecede eğitim farkı "biz aynı dünyaların insanı değiliz" durumunu tetikliyor.

En basiti, tartısırken ben sorunumu açıklıyorum detaylarına kadar. Bana verdiği cevap şu: "Sen kimden akıl alıyorsun, sen havalandın yine, sen şöylesin, böylesin." Gelip neden böyle bir tartışmaya girdiğini, bu fikre kapıldığını sormama reğmen arabesk bir şekilde benle tartışmaya giriyor. Açıklama şöyle dursun normal zamanlı konuşamıyor bile.

Arkadaşlarımşa gayet entellektüel sohbet ediyoruz. Atıyorum şu bilgisayar markası şöyle bi anlaşma yapmış, şöyleymiş böyleşmiz falan diyoruz. "O da bilgisayar mı, peh" diyor. Arkadaşlarım garip garip bana bakıyor. Soruyorlar, "hangi özellikleri yönünden markanın eksik olduğunu düşünüyorsun?" cevap şu: "Ya bırak, ben iyi biliyorum. Bilgisayar bile değil o."

Bu konuşma tarzı ne ya? Sonra iki saat düzeltiyorum aslında sunu demek istedi diye. Geliyoruz bulusmadan, bir daha arkadaslarınla görüşmeyeceğim, kendini begenmişler falan diyo. Pardon? orda kendini begenmişlik yapan tek kişi vardı, acaba kim?

Ya onu gectim heryerde herkesle o haksız olmasına ragmen tartısıyoruz. Xray den geciyor, cebinde telefon unutmus, vay efendim güvenlik neden ona bir daha gec demiş. İKİ saat orada durup bagırıyor, insanları işinden cıkarmakla tehdit ediyor falanlar filanlar. İşte o sahneler ve sonrasında beni rezil ettiği için ve o insanlara saygısızlık yaptıgı için agzını burnunu kırasım geliyor. Hayatımda hiçbir insandan nefret etmedim ya. Bildiğiniz Recep İvedik..

He, ayrılma konusmaları yapıyorum. Bizim recep ivedik başlıyor, "aşkım, kendimi düzelticem. Okuyacagım, üniversiteye gideceğim. Zaman ver, hersey senin için. bizim için. ben cahil kalmka ister miyim, hayatımda şu oldu, bu oldu biliyorsun. Ama bitecek bu dönemler" nutkuna. Sadece iki hafta dayanıyor dünyanın en kibar insanı olma durumu.

Sonra tekrardan bana ve cevresindeki tüm insanlara kaba davranısları baslıyor. Küfürlü konusmalar, şakayla bana vurmalar, r'leri üstüne basarak kabadayı konusmaları, mahalle serserilikleri. Aman ne cok doluyum

Eğitim yüzünden insanlari asla küçük görmem fakat sizin ki biraz yontulmamis kalas gibi geldi.
Egitim durumu nedir peki?

Liseyi bitirmeye calısıyor. Kısmetse bu sene son senesi. (Açıktan) Bende üni okuyorum hatrı sayılır bi yerde.
Ben de nefret ederim, zaten bu yüzden tamamen önyargısız başladım bu ilişkiye. Arkadaşlarımın uyarılarına ragmen. Sonrasında kendimi bu sorunlar okyanusunda gördüm. Boğuluyorum. Ne onla, ne onsuz FrKafka

Üniversite okumadan kendini gelistiren, sağlıklı beyinlere sahip bireyler oluyor. Ama Türkiye'de bu durum cok nadir.

Küçümsemek degil elbette ama statu mu desek gelismislik duzeyi mi desek bilemedim fakat mutlaka insanlar arasında fark oluyor.

Insan her sene bir önceki yaşının dusuncelerini bile begenmezken ust duzey bir egitim kurumu insani degistirmez mi hic? Geliştirmez mi?
Üniversite insana cok sey katiyor. Görgü, insanlara tahammül, olgunlasma, ideolojilerin oturması, empati kurabilme, farkli kültürlere-kisilere-dusuncelere saygı duymayi en cok burda ogreniyor insan.

Lise bitirip üniversite okumamış ama yaşı büyük olanlar ergenlik doneminde ki tutumlarini cocukca degil sadece biraz daha sert bir sekilde devam ettiriyor bence.

Bence ayrılık çözüm. Kendinizi harap etmenize değecek biri gibi gözükmüyor pek..

Kusura bakmayin ama Aziz Nesin'in şu sözünü bu tip insanlara cok yakistiriyorum;
Bir b.k bilmiyorsun. Isin kötüsü bir b.k bilmedigini de bilmiyorsun.

Biz en azindan bilmedigimiz konular üzerinde israr etmez ve bunun dogrusu neymis diye düşünürken, bu tip insanlar bunu hic sorgulamiyor ve bu bile ayrilmak icin yeterli bir sebep.

İçinizdeki bu sınırsız sevgiyi bir hayvancığa verseniz, hem o sizi dünyalar kadar mutlu da edebilir?
Şaka bir yana, evet yaşadım sizin durumunuzu.
Hala yaşıyorum.
Kocamın tek tek tüm özelliklerinden nefret ediyorum ama o kadar sorunun oluşturduğu bütünlüğü çok seviyorum.
Adeta kusursuz fırtına.
Kavga ettiğimizde öyle nefret ediyorum ki, o an aklımdan ona işkence uyguladığımı, kafasını duvarlara sürte sürte kıvılcımlar çıkardığımı, ona harakiri yaptığımı falan hayal ediyorum.
Sonra barışınca kedi sever gibi seviyorum.
Bu sebeple, ben de normal olduğumu düşünmediğimden kusursuz fırtınamla bir gün hırçın, bir gün dingin yaşayıp gidiyoruz.

O kadar korkulacak bir durum değil yani ama, o nefret anlarında insanın benliği devreye girip adamı kendine yakıştıramayınca, kendinizi sorgulamaya başlıyorsunuz sadece.
O durumlarda yaşadığınız ruh hali tehlikeli sizin için, dikkatli olun.

FrKafka .!.:

Üniversite okumadan kendini gelistiren, sağlıklı beyinlere sahip bireyler oluyor. Ama Türkiye'de bu durum cok nadir.

Küçümsemek degil elbette ama statu mu desek gelismislik duzeyi mi desek bilemedim fakat mutlaka insanlar arasında fark oluyor.

Insan her sene bir önceki yaşının dusuncelerini bile begenmezken ust duzey bir egitim kurumu insani degistirmez mi hic? Geliştirmez mi?
Üniversite insana cok sey katiyor. Görgü, insanlara tahammül, olgunlasma, ideolojilerin oturması, empati kurabilme, farkli kültürlere-kisilere-dusuncelere saygı duymayi en cok burda ogreniyor insan.

Lise bitirip üniversite okumamış ama yaşı büyük olanlar ergenlik doneminde ki tutumlarini cocukca degil sadece biraz daha sert bir sekilde devam ettiriyor bence.

Bence ayrılık çözüm. Kendinizi harap etmenize değecek biri gibi gözükmüyor pek..

Kusura bakmayin ama Aziz Nesin'in şu sözünü bu tip insanlara cok yakistiriyorum;
Bir b.k bilmiyorsun. Isin kötüsü bir b.k bilmedigini de bilmiyorsun.

Biz en azindan bilmedigimiz konular üzerinde israr etmez ve bunun dogrusu neymis diye düşünürken, bu tip insanlar bunu hic sorgulamiyor ve bu bile ayrilmak icin yeterli bir sebep.

Genişletmek için tıkla...

Kendini okumadan geliştiren örnekler var gercekten ama cok nadir. Benim abim, lise terk olmasına ragmen kendini kültürel düzeyde o kadar geliştirdi ki, suan ona ne sorarsam sorayım, felsefik ölçüde herşeyin karşılıgını verebilir, benimle konuşabilir, derdini paylaşır. Bir mekana gidelim, görgüsü, özellikle insanlara saygısıyla kendinden bahsettirir. Bu yüzden cok onemli bir sirkette genel müdür yardımcılığı yapıyor dusunebiliyor musunuz. Ama bunların hepsi iç çabanın ürünü.

Ben de başımda böyle bir örnek varken, o da kendini geliştirir diyerek başladım bu ilişkiye. Lakin unutmuşum ki, her insan aynı değilmiş. Ya böyle bir abiden bahsederken bir kere bana senin abin de cok g*t, o şirkete bnasıl girmiş dedi. Bu nasıl söz ya! Ben de orada bastım küfürü karsıma cıkma dedim. özürler, şaka demiştim, bir daha demeyeceğim demeler..

Ah, gercekten cok sabretmişim. Aziz Nesin'in o sözünü bilmiyordum. Gercekten tam isabet diyorum

Oha
Terbiyesize bak sen.
Kendi iyi bir sey olsa o lafi etmez dangalak.
Hic düşünme bence. Üzülme bile.
Eminim hayatina daha guzel insanlar girecektir. En azindan kendi duzeyinde biriyle daha iyi anlasacaksin. Hakkinda hayırlısı olsun ama bu hayırlı gibi degil.

ne biçim adam bu böyle.okurken midem kalktı.recep ivedik gözümün önüne geldi.çok affedersin canımda nasıl dayabiliyorsun anlayamadım.en sinir olduğum tip..kendini ne sanıyorki.rezil oluyor etrafındakilere.yarın bi gün ailenle tanıştırdığında ailene,akrabalarına kısacası herkesede böyle davranacak.can cıkar huy cıkmaz.onun tavırları yüzünden yerin yedi kat dibine girende gene sen olursun.kaç kurtar kendini

kkforme .!.:

Kızlar, artık nasıl karar alacagımı bilmiyorum. Sadece sunu söylüyorum. Erkeklerden nefret ediyorum. Ya öyleki, yapabilsem, ayrılabilsem dakika durmam. Ama bir şekilde ayrılamıyorum. Ben bu cocuksuz yapamam heralde diyorum, onunla konusuyorum, o kadar tatlı, vicdanlı, sevimli, herseyi iyi yapacak biri oluyor ki. Neyse, dünyanın en tatlı çifti oluyoruz iki hafta, sonra tekrar gercek yüzünü görüyorum, ayrı dünyaların insanıyız diyorum. Bu sefer nefret etmeye baslıyorum.

Suan geldiğim nokta, onu gördüğümde agzını yüzünü kırmak. (Hayatımda asla şiddet taraftarı değilim, yapmam da. Ama içten içe böyle hissediyorum). Öpmek dahi istemiyorum. Rahat 2 gün falan öpmediğim oluyor. Bulusmamak için elimden geleni yapıyorum.

"E sorun ne, ayrıl o zaman" diyeceksiniz.

Olmuyor. Bir şekilde yapamıyorum. Tüm ayrılık konusmalarını yaptıktan sonra ona karsı içimde bir acıma gelişimi oluyor. Bensiz yapamaz diyorum. Hayatı berbat olacak diyorum (bunları bana söylediği için böyle düşünüyorum). Zaten ailesinden bir üyesini kaybetmiş, bemi de ailesi gibi görüyor, ona yıkım vermiyim diyorum. Sonrasında nedense, ben de onu seviyorum bence. İlk sevgilim, son aşkım olsun devam edelim diyorum. Bir türlü ayrılamıyorum. Nasıl bir psikoloji bu... Yaşayan var mı? Yardımcı olun lütfen, önerilerinizi bekliyorum =(...

Genişletmek için tıkla...

Bence siz "o bensiz yapamaz" değil de, "ben onsuz yapamam" diye düşünüyorsunuz. Elin oğlundan size ne ayol? Yapamazsa yapamasın. Annesinin karnından sizinle çıkmadı ya! Çok iyi veya devam edilecek biri olsa zaten böyle gelgitler, tereddütler yaşamazdınız! Basın tekmeyi gitsin. Huylu huyundan vazgeçmez.