Babam anneme ve bize küçükken çok çektirdi.Çok sefalet çektik.Arada yine evde kavga falan çıkartır.Baba tarafımın çogundan nefret ediyorum zaten.26yaşıma yeni girdim.Bu yıl kpssye hazırlandım.Olmazsa özelde işe giricem inşallah.Babamla iletişim sıfır.İçimde bi nefret var ve geçmiyor.İleride inşallah mutlu bi ailem olsun bu eve gelmek istemiyorum.Tabi ki annemi kardeşimi görürüm ama babamı görmek istemiyorum.Bu akşam arkadaşım geldi bize.İçeriye gittim.Babam bizim diyo ki bunların evlenmeye niyeti yok.benım için dedi 30yaşına gelfı dedı.Buyuk konusmuyorum ama babamın tarafından zaten evlenmek ıstemıyorum.Ki zaten bu evden kurtulmaya çalısıyorum.Sadece canımı sıkıyo.Bilmiyo ki evlenıp gıtsem ne torun görcek ne beni.Çünkü hak etmiyo.Sevmiyorum.Batıyo bana ne bileyim.Kira veriyo başımıza kalkıyo.Ben sadece yazıp paylaşmak istedim.Acaba bi gün bende mutlu olur muyum? Şu hayatta en çok istedigim şey düzgün bir ailem olması

[/QUO
Evet zor bir durum ama evrensel dusunursen bi nebze rahatlarsin ne dunya sadece babanin etrafinda donuyor nede aslinda tek derdin bu degil hic daha baska sikintin acin olmuyor mu oluyordur elbet herkez gibi madem baban senin icinde degersizlesti siradan bi sikintiymis gibi gor bu durumlari artik ve birde durumu kabulenmek rahatlatirdi insani baban boyle ve degismicek elinden gelen bisey yok ozaman surekli ayni aciyla yasamaya deger mi bence degmez