- 24 Haziran 2025
- 2
- 0
- 1
- 25
- Konu Sahibi karabalikcik
- #1
Selam, günün birinde buraya yazacağımı hiç düşünmezdim. Ama kadın deneyimlerini duymak, fikirlerini duymak beni çok mutlu ediyor.
Evet gelelim konuya, ben evlilik fikrini hiç düşünmeyen birisiydim. Düşünün ki bu kızzz nasıl evleniyor diye herkesi şok içinde bıraktım.
Partnerimin annesi iş arkadaşımdı, ortak tanıdığımdan ricacı olup beni tanıştırdılar. Gayet güzel 9 ay geçti. Çocuk evlenmek istediğini belirtti benimle. Ben de ilk defa birisini hayatımı birleştirmeye değer görecek kadar seviyordum. Kabul ettim. Süreç benim tez savunmamdan sonraya kurguluydu. Annesi hatta, ortak çevreme 3 hafta önce nişanlanacağımızı duyurmuş bu yaz.
Ailemle tanıştı, ben onun ailesiyle.
Bir hafta boyunca bir uzaklaşma sergiledi bana, öncesinde fiziksel temaslarımız da gitgide azalmaya başlamıştı. Eskisi gibi sıklıkla öpmüyordu ama teması tamamen kesmiyordu. O bir hafta içinde benden kaçar gibi davrandı. Sorguladığımda reddetti. En nihayetinde dayanamadım, açıklama yapması için ısrar ettim.
Yaptığı açıklama benim sevgi dolu oluşum (bana aşık olduğu özelliğim gün gelmiş bunaltıcı olmuş), onun ise öfkeli oluşu. Benim güldüğüm şeylere gülemediğini, benim ona uyum sağladığımı onun ise bana uyum sağlayamadığını, hâl böyleyken beni seviyorken kendisi bu yolu yürümek mi yoksa bitirmek mi doğruymuş mu bilmiyormuş. Öte yandan yarı yolda bırakmak gibi hissettiriyormuş bu durum (ev eşyalarını almıştım). Ben de istemediği yolda ayıp olsun diye yürüyemeyeceğini söyledim. Hâl böyleyken biz zıtmışız (9 aydır hiç fark edemedik demek ki) bir yuva nasıl kuracakmışız, mutlu olurmuş muyuz, o böyle öfkeliyken sağlıklı bir ilişki kurabilirmiş mi ki! Bunları savurdu ağzından.
İki gün geçti. Sustu. Ben aradım elimde tutunabileceğim tek bir şeyin var mı dedim. Sustu. Hep sustu. Ayrılalım dedim yine sustu. Mantıklı olan bu. Ben soru işaretlerimle duruyorum, sen hırpalanıyorsun dedi. Bitti böylece.
Biliyorum, geçecek, kendimi tekrar onaracağım. Ama neler oldu böyle... Neler olacak bundan sonra... Öyle işte sevgili kadınlar...
Evet gelelim konuya, ben evlilik fikrini hiç düşünmeyen birisiydim. Düşünün ki bu kızzz nasıl evleniyor diye herkesi şok içinde bıraktım.
Partnerimin annesi iş arkadaşımdı, ortak tanıdığımdan ricacı olup beni tanıştırdılar. Gayet güzel 9 ay geçti. Çocuk evlenmek istediğini belirtti benimle. Ben de ilk defa birisini hayatımı birleştirmeye değer görecek kadar seviyordum. Kabul ettim. Süreç benim tez savunmamdan sonraya kurguluydu. Annesi hatta, ortak çevreme 3 hafta önce nişanlanacağımızı duyurmuş bu yaz.
Ailemle tanıştı, ben onun ailesiyle.
Bir hafta boyunca bir uzaklaşma sergiledi bana, öncesinde fiziksel temaslarımız da gitgide azalmaya başlamıştı. Eskisi gibi sıklıkla öpmüyordu ama teması tamamen kesmiyordu. O bir hafta içinde benden kaçar gibi davrandı. Sorguladığımda reddetti. En nihayetinde dayanamadım, açıklama yapması için ısrar ettim.
Yaptığı açıklama benim sevgi dolu oluşum (bana aşık olduğu özelliğim gün gelmiş bunaltıcı olmuş), onun ise öfkeli oluşu. Benim güldüğüm şeylere gülemediğini, benim ona uyum sağladığımı onun ise bana uyum sağlayamadığını, hâl böyleyken beni seviyorken kendisi bu yolu yürümek mi yoksa bitirmek mi doğruymuş mu bilmiyormuş. Öte yandan yarı yolda bırakmak gibi hissettiriyormuş bu durum (ev eşyalarını almıştım). Ben de istemediği yolda ayıp olsun diye yürüyemeyeceğini söyledim. Hâl böyleyken biz zıtmışız (9 aydır hiç fark edemedik demek ki) bir yuva nasıl kuracakmışız, mutlu olurmuş muyuz, o böyle öfkeliyken sağlıklı bir ilişki kurabilirmiş mi ki! Bunları savurdu ağzından.
İki gün geçti. Sustu. Ben aradım elimde tutunabileceğim tek bir şeyin var mı dedim. Sustu. Hep sustu. Ayrılalım dedim yine sustu. Mantıklı olan bu. Ben soru işaretlerimle duruyorum, sen hırpalanıyorsun dedi. Bitti böylece.
Biliyorum, geçecek, kendimi tekrar onaracağım. Ama neler oldu böyle... Neler olacak bundan sonra... Öyle işte sevgili kadınlar...
