22 yaşında 27 yaşında daha sigortası dahi olmayan biriyle evlendim,ailem baskıcıydı onlardan kaçarken alasına tutuldum,ben 4 yıllık memurdum olsun dedim yeter ki birbirimizi sevelim gerisi hallolur dedim kısa keseceğim 8 yıllık evliyim beni çok değersizleştirdi ayrı dünyaların insanı derler ya gerçekten var böyle bi şey,hayattan beklentilerimiz isteklerimiz o kadar farklı ki başlarda bunu göremedim ya da görmek istemedim sevgiliyken çok yansıtmadı ne zamanki nışanlandık her şey değişmeye başladı düğün günü bile şiddetli kavgamız vardı öyle söyleyeyim tüm düğünü kredi çekerek ben yaptım sonrasında beraber ödedik ama bankalar ne kredi kartı ne kredi hiçbir şey vermiyor ona,Çok agresif öfke kontrolü olmayan biri küçük esnaf gece 10 da geliyor 2 oğlum var hem çalışıp hem çocuklarımla ilgilendim ne zaman ki bi pazar evde olsa ya da yazları çalışmıyor bende bi 5 günlük izin aldım bayramla birleştireyim diye her günü kavga her günü tartışma aylarca küs kalabilir evliliğin yarısı küs yarısın tartışmalı geçmiştir iyi anlarda benim onu pış pışlayıp pohpohlamamın eseri,ben etrafında pervane olacam hep ben özür dileyecem onu pış pkşlayacam hayran kurban diyecem anca o zaman yüzünü güldürebiliyorum buda acayip yordu beni artık çünkü tam tersi ilgi alaka ile beslenen bir insanım ama hep benden beklenildi ondan bi tartışmada anlaşılmamak,düzelelim diye çaba sarf etmemesi günlerce küs kalabilmesi beni mental olarak çok yordu ve yıprattı.İlk zamanlar ailemi karşıma aldım diye boşanamadım,sonra çocuklar var çocuklar çok düşkün iyi bir babadır çocuklarına son tartışmamızı da belirteyim ben büyük oğluma kızdım bana tepki gösterdi defalarca çocuğun yanında tepki gösterme sen kızdığında ben göstermiyorum rahatsız olduysam bunu sana özel söylerim çocuğun bana saygısı kalmaz dedim yok yine o haklı yine o düzelsin diye uğraşılmalı pohpohlanmalı artık bi patlama yaşadım yeteeeereer diyerek..Binbir güçlükle ev araba aldım defalarca kredi çektim kendi adıma evin yüzde 75 masrafı ben karşılıyordum yarı yatıya hak istemesin diye boşanmayı geciktirdim ama mental olarak o kadar sağlığımı yitirme noktasındayım ki artık evde arabada umrumda değil artık patladım babasını aradım bu işkence bitsin diye,ayrıca belirtmek isterim ki bikaç kere fiziksel şiddet de oldu dayandım,kıyafete karışma zaten evlendikten hemen sonra isteği ile kapandım ona rağmen kıyafet baskıları bitmedi bunları saymıyorum bile o mutlu olsun diye pışpışlayıp pohpohlamak hep adım atmak günlerce küs kalabilmesini izlemek beni çok yordu bu sefer hiçbir şey umrumda değil mental sağlığım için boşanacağım daldan dala atladım ama dolu ve karmaşığım giden gençliğime oldu 30 yaşındayım bundan sonraki ömrümü kurtarabilir miyim